Πέφτω σε λάθη, τι έχω πάθει;

Είτε στ’ Αγιονόρος είσαι είτε στο Θιβέτ είτε στα βουδιστικά μοναστήρια της Ταϊλάνδης, τα συμπεράσματα είναι ίδια.

Οι μοναχοί κατασκευάζουν έναν ασφαλή εγωκεντρικό μικρόκοσμο, που τον βαφτίζουν αυτάρεσκα "άγιο" επειδή χιλιάδες αφελείς πιστοί κάνουν μπροστά τους μετάνοιες...

Φτιάχνουν ένα περιβάλλον χωρίς άγχος κι ανταγωνισμό, με όσο το δυνατόν λιγότερους "πειρασμούς", μια ζωή μονότονη μεν αλλά εύκολη.

Τα μοναστήρια όλων των θρησκειών βρωμάνε απ’ το μοναδικό πράγμα που δεν μπορώ ν’ ανεχτώ: την αυτοδικαίωση και την αυταρέσκεια!

Ο Άτζαν λέει το ίδιο που ακούς συχνά απ’ Αγιονορείτες ηγουμένους: "Το μοναστήρι δεν είναι τόπος γι’ αγίους αλλά γι’ αμαρτωλούς".

Τότε γιατί καλοί μου άνθρωποι επιτρέπετε σε κάποιους αφελείς ή επιτήδειους να σας ανυψώνουν σε πρότυπα αρετής;

Γιατί ανέχεστε να σας προσκυνούν, να σας τιμούν, να παίρνουν τα λόγια σας ως "μεγάλες προφητείες" και "θείες συμβουλές";

Αρνούμαι πλέον να τιμώ ανθρώπους που δεν αξίζουν το σεβασμό μου.

Σταματάω να συμμετέχω σ’ ένα ιδιοτελές θέατρο με φερετζέ αγιότητας!

Παύω ν’ ανέχομαι να βαπτίζει ο καθένας την τρέλα του, την τεμπελιά του, την ανασφάλειά του ... "πνευματικότητα", "αγιότητα", "προορατικότητα"!

Δίπλα μου ένας Γάλλος μοναχός μαζεύει δηλητηριώδεις σαρανταποδαρούσες και τις βάζει να τον δαγκώσουν.

Λέει πως "η παρατήρηση του πόνου είναι διαλογισμός"!

Εγώ το λέω ψυχασθένεια...