Περιφερόμενο παράπονο...

Βαδίζω στα τέσσερα.

Βαριανασαίνω.

Περιφερόμενο παράπονο.

Στα σπίτια του ο κόσμος κοιμάται.

Καιρός βροχερός.

Στη γωνιά ένας καφενές.

Ανάσες, χνότα, θολούρα.

Λυγίζω.

Δεν αντέχω άλλο σου λέω...

Μου 'παν να ζω πολιτισμένα.

Να λέω ό,τι πρέπει, όταν πρέπει.

Και τις νύχτες να ροχαλίζω

σαν αθώο προβατάκι...

Η βροχή δυνάμωσε.

Ρίχνει καρεκλοπόδαρα.

Ψευδαισθήσεις.

Μου φωνάζεις "Φυλάξου!".

Ο σπόρος ήταν σάπιος.

Κι ο αγρός χέρσος.

Χαμένα όνειρα.

Ελπίδες στ' απυρόβλητο.

Το "μέτρο" των σοφών μ' αηδιάζει.

Τώρα είμαι του "όλα ή τίποτα"...

Αποφάσισα ν' αντικαταστήσω

τα θαυμαστικά με ερωτηματικά.

Κι αμέσως έπαψα να πιστεύω.

Κι άρχισα να νομίζω...

Ανέστιος αλήτης στις γειτονιές του κόσμου! (Β‘ - Στην αγκαλιά μιας 65άρας!)

Η Μ. είναι ελληνικής καταγωγής που έφυγε στη Γερμανία με τους δικούς της την εποχή της Χούντας και δεν ξαναγύρισε πίσω.

Αυτού του είδους οι ώριμες γυναίκες έχουν νύχια, είναι άγριες, πίνουν αίμα. Το γαμήσι τις αγριεύει, ενώ τις μικρές της ηρεμεί...
Άσε που έχει και τη λόξα να θέλει να την κοιτάω στα μάτια όταν κάνουμε έρωτα. 
Λυπάμαι... αλλά αδυνατώ κυρία μου!

Έχει πλούσια βυζιά που προσπαθεί συνεχώς να τα λογοκρίνει, αλλά αυτά ξεμπουκάρουν απ’ όλες τις μπάντες. 

Ένα άλλο περίεργο με τα "μπαλκόνια" της είναι μια εμφανής ανισορροπία. Το δεξιό βυζί είναι κατά πολύ μεγαλύτερο απ’ το αριστερό.

Τη ρώτησα αν γεννήθηκε έτσι ή της συνέβη κάτι αργότερα.

Χαμογέλασε... "Κανονική γεννήθηκα, αλλά ο πρώην μου γκόμενος ήταν κουλοχέρης και μου χούφτωνε μόνο το αριστερό, και το κάτσιασε το καημενούλι".

Έζησε άγρια εφηβεία τη δεκαετία του ’60 στην Αθήνα κι έχει έντονες αναμνήσεις. Γουστάρω να ρουφάω τις μπύρες μου και να την ακούω να μου διηγείται παλιές ιστορίες.

Τότε που τα "ατίθασα νιάτα" της Αθήνας άκουγαν πλάκες του Πρίσλεϊ και χόρευαν ροκ. 

Που η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας έβγαζε ανακοινώσεις του τύπου... "Μικρές κοπελίτσες βάφουν τα πρόσωπά τους και ουρλιάζουν σαν ύαινες όταν βλέπουν τους Μπιτλς"!

Η Μ. έζησε όλη τη διαδρομή τής τότε νεολαίας, απ’ τα πάρτι με βερμούτ και ροκ εν ρολ, μέχρι τις πρώτες εκδηλώσεις νεανικής απείθειας, με τα γιαουρτώματα και τα ντεντιμποηλίκια, το χιπισμό, το "γιεγιεδισμό"...

Η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη της γυρνάει τα συκώτια. Και τον ίδιο ως προσωπικότητα τον θεωρεί γελοίο! 

Θυμάται ακόμη πως το 1966 ο πολύς Μίκης είχε κάνει δηλώσεις στην ακροδεξιά εφημερίδα Ελεύθερος Κόσμος του μετέπειτα υποστηριχτή της Χούντας Σάββα Κωνσταντόπουλου, όπου χαρακτήριζε τη μουσική των "γιεγιέδων" ως εθνικό έγκλημα...

Τα νιάτα μου τα κομμουνιστικά τ' αλήτικα! (Β')

Τη γνώρισα στην ΚΝΕ.

Δεν ήταν απόλυτα δογματική. Είχε όμως μια σειρά από μικρές πίστεις που δεν τις άλλαζε και πολύ συχνά.

Υπήρχαν όμως και στιγμές που μου φαινόταν σαν ογδοντάχρονη γριά. Κι ας ήταν μόλις 19...

Έχανε τη ζωή της σ' ατέλειωτες γενικές συνελεύσεις. Και τα βήματά της σε ατέλειωτες πορείες...

Έκανε ο ένας ψυχανάλυση στον άλλον. Μιλούσαμε για τους παρηγορητικούς μας μύθους, τους αποτυχημένους δεσμούς, τις αρτηριοσκληρωτικές μας οικογένειες.

Ειδικά στις τελευταίες είχαμε κολλήσει. Ήταν το μεγάλο άλλοθι της ανικανότητάς μας στα μικρά και στα μεγάλα. Το δικαιολογητικό κάθε αυθαιρεσίας κι αποτυχίας μας...

Σε πολιτικό επίπεδο, ναι, το 'χαμε χάσει το παιχνίδι. Αγωνιζόμασταν δήθεν για το μέλλον, αλλά ήταν το παρόν που μας τιμωρούσε.

Μέναν όμως οι διαπροσωπικές μας σχέσεις. Η χίμαιρα της "νέας ποιότητας"! 

"Νέα ποιότητα" ήταν η πρόφαση να βρούμε νέα γκόμενα. Και νομίζαμε πως μας περιμένει σε κάποια γωνιά σε μια αίθουσα των κομματικών συνεδριάσεων...

Σε μια τέτοια εκδήλωση τη γνώρισα κι αυτή.

"Είσαι ο Ψόνθο?".

Δεν είχα διάθεση να σκεφτώ αν ήμουν πράγματι ο Ψόνθο.

"Χαίρω πολύ!", μου ξανάπε. Αλλά δεν έδειχνε να χαίρεται ειλικρινά.

Τελικά πηδήχτηκε μαζί μου. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο και χωρίς πάθος.

Αναστέναζε όμορφα όταν πηδιόταν. Και το έκανε με μεγάλη επιδεξιότητα. Καθόλου σεμνότυφα.

Μιλούσε άπταιστα και τα μπεμπεκίστικα. Τη γλώσσα των ερωτευμένων. Ώρες ώρες με έκανε να νιώθω και λίγο παιδεραστής...

Είχε και μια παράλληλη σχέση.

Ζήλευα. 

"Με μένα όλα τα λες, αλλά με κείνον όλα τα κάνεις!", της παραπονιόμουν.

"Τι δεν κάνω με σένα?", ρωτούσε ναζιάρικα. Και ξάπλωνε πάνω μου τροφοτώντας με ρεύμα το κορμί μου...

Με κατηγορούσε για ρεφορμιστή. Μου κόλλησε και το παρατσούκλι "σοσιαλθολούρας"!

Έλεγε κάθε τόσο πως έχει χεσμένους όλους τους δήθεν προοδευτικούς άντρες σαν του λόγου μου.

Την εποχή εκείνη τα στέκια μου ήταν στην Αθηνάς και στο Μοναστηράκι. Είχα εθιστεί στις πουτάνες, στους ζαράκηδες, στους παπατζήδες.

Σε μια κομματική διάσκεψη ήμουν έτοιμος να κόψω φλέβες.

Βγάζω από την τσέπη μου ένα μικρό μολυβάκι και χαράζω σε καθεμιά απ' τις έξι πλευρές του έναν αριθμό, απ' το ένα ως το έξι.

Εκείνη καθόταν δίπλα μου. παρακολουθώντας τους ομιλητές με σοβαροφανές ύφος.

Τη σκουντάω.

"Παίζουμε λίγο μπαρμπουτάκι?".

"ΜΗ-ΜΟΥ-ΠΕΙΣ-ΠΩΣ-ΕΦΕΡΕΣ-ΖΑΡΙΑ-ΕΔΩ-ΜΕΣΑ", ούρλιαξε ψιθυριστά στ' αυτί μου.

"Χαλάρωσε ρε συ, κανείς δεν θα πάρει χαμπάρι. Απλά θα τσουλάμε το μολυβάκι κι όπου κάτσει".

Ήταν οι τελευταίες λέξεις που ανταλλάξαμε...

Η Μέρκελ ξεπροβοδίζει τον Σαμαράκο απαγγέλοντας Καβάφη και πίνοντας μπυρίτσες!

 Απολείπειν ο θεός Aντώνιον

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές

την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.

Ποιους "σταυρώνουμε" την Κυριακή; (ΣΥΡΙΖΑ - Β’ Αθηνών)

Μπαίνουμε κατευθείαν στο ψητό χωρίς προκαταρκτικά:

1) Βαλαβάνη Όλγα-Νάντια.

Πρώτον γιατί είναι Κρητικιά και Ηρακλειώτισσα, δεύτερον γιατί έχει δυο ονόματα (σαν τη "δικιά μου" Στέλλα-Μαρίνα), τρίτον γιατί είναι παλιά Κνίτισσα, τέταρτον γιατί συμμετείχε πραγματικά στον αντιδικτατορικό αγώνα (αποφυλακίστηκε με την κατάρρευση της Χούντας), πέμπτον γιατί είναι μορφωμένη κοπέλα, συγγραφέας, οικονομολόγος, μεταφράστρια και, πέμπτον, γιατί έχει μεγάλη πολιτική εμπειρία και εξειδικευμένες γνώσεις σε θέματα ιδιωτικοποιήσεων και εξωτερικής πολιτικής.

Θέλετε κι άλλα;

2) Βαρουφάκης Γιάννης.
Α πα πα, τι σκατόφατσα είν’ αυτή; Κάποιες "οχιές" λένε πως δεν έπεσε μέσα σε καμιά απ’ τις οικονομικές του προβλέψεις. Και λοιπόν; Θεός είναι ή άνθρωπος;

Πέρα από πλάκα, είναι δυνατό μυαλό ο τύπος, έχει διεθνή αέρα και αυτοπεποίθηση. Με εξιτάρει που δίδαξε και στο πανεπιστήμιο του Τέξας! Ουάου.

3) Κυρίτσης Γιώργος.

Ωραίο φρούτο και τούτο. Με το σκουλαρικάκι του, παλιός "Ρηγάς" και σημερινός εξαρχειώτης.

Δουλεύει τα τελευταία χρόνια ως δημοσιογράφος στην Αυγή και στο Κόκκινο. Αλλά παλιότερα εργάστηκε ως υπάλληλος βιβλιοπωλείου και μαρμαράς. Γαμάτος συνδυασμός...

4) Μαυρόπουλος Αναστάσιος

Απόστρατος Αξιωματικός του Λιμενικού, Συντονιστής του Τμήματος Σωμάτων Ασφαλείας του ΣΥΡΙΖΑ και δημοτικός σύμβουλος του κάποτε "κόκκινου Βύρωνα". 

Προτείνω στους ΟΝΝΕΔίτες να βγάλουν βιντεάκι που θα παρουσιάζει τον μπάρμπα-Τάσο σαν ΟΠΛΑτζή να σφάζει με κονσερβοκούτια Δεξιούς την επόμενη των εκλογών...

Ερωτικός απολογισμός ενός 46άρη - Ζ’ (Μου θυμίζεις τη μάνα μου!)

Τώρα πια, στα σαρανταφεύγα μου, δε νομίζω πως οι άντρες κι οι γυναίκες γεννήθηκαν να ζουν μαζί. Πιστεύω πως πρέπει απλώς να επισκέπτεται ο ένας τον άλλον!

Και, φυσικά, έχω πλέον πειστεί πως ο γάμος σκοτώνει το λόγο για τον οποίο παντρεύεσαι! Ο γάμος είναι ένας θαυμάσιος θεσμός, αλλά ποιος θέλει να ζει μέσα σ’ ένα θεσμό;

Κάθε μακροχρόνια σχέση είναι μια ατέλειωτη σειρά από ανιαρές μέρες και μονότονες νύχτες. Μια φυλακή χωρίς κάγκελα και τοίχους...

Βέβαια, σε μερικούς όλ’ αυτά τους αρέσουν. Γιατί τους προσφέρουν κάποια ασφάλεια. Προτιμούν να ζουν σε μια κατάσταση γνωστή κι ας είναι προβληματική, παρά να ταξιδεύουν προς το άγνωστο...

Έχω φάει με το κουταλάκι όλα τα σταδία της φθοράς μιας σχέσης.

Όταν ήμουν μικρός, το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν πως βρισκόμουν στη φάση της διαρκούς και ταχύτατης εξέλιξης. Άλλον Ψόνθο ερωτευόταν η λεγάμενη, κι άλλος γινόμουν μετά από έξι μήνες. Στην ηλικία αυτή δεν μπορεί να μένεις στάσιμος. Οπότε, ο σύντροφός σου είτε θα εξελίσσεται παράλληλα με σένα, είτε σύντομα θα γίνετε δυο ξένοι...

Για να είμαι ειλικρινής, συχνά έκανα σχέσεις όχι από έρωτα ή αγάπη, αλλά από ανάγκη. Έβλεπα στο πρόσωπο της άλλης όχι μία σύντροφο της ζωής μου αλλά ένα αντικείμενο που θα ικανοποιεί τις ανάγκες μου.

Έψαχνα μια υπηρέτρια, ένα ψωλοθήκαρο, μια νταντά, μια μανούλα... Κυρίως το τελευταίο! Ήθελα τη γυναίκα μου υποκατάστατο της μάνας μου. 

Θυμάμαι σε μια περίπτωση, σχεδόν επίτηδες γύριζα σπίτι κάθε βράδυ τα ξημερώματα μόνο και μόνο για ν’ ακούσω απ’ το στόμα της γκομενίτσας πόσο ανησύχησε, πως έμεινε άυπνη να με περιμένει και τα ρέστα. 

Δηλαδή ήθελα να ξαναζήσω αυτά ακριβώς που μου έλεγε και έκανε η μάνα μου στην περίοδο της εφηβείας μου...

Κυριακάτικη βολταριά στην πλατεία Αβησσυνίας...

Αυτή δεν είναι πλατεία ρε παιδιά. Χρονοκάψουλα είναι. Κάθε αντικείμενο και μια ιστορία. Λίγη φαντασία να ’χεις και "φεύγεις"!

Τα ηλιόλουστα κυριακάτικα πρωινά έχω συνήθειο να πίνω καφεδάκι χτυπητό ιδιοχείρως στο βράχο του Αρείου Πάγου κι από κει να κάνω μια βολτούλα από Θησείο, Μοναστηράκι, πλατεία Αβησσυνίας για μπυρίτσα...

Εδώ λειτουργεί απ’ το 1910 το πρώτο δημοπρατήριο της πόλης μας, γνωστό ως Γιουσουρούμ.

Το όνομα αυτό το έδωσαν στην περιοχή οι παλιοί Αθηναίοι προς τιμή ενός Εβραίου, του Νώε Γιεσουρούμ, που το 1863 άφησε τη Σμύρνη κι εγκαταστάθηκε μόνιμα στην πόλη μας. Και το 1922 έγινε ο πρώτος Πρόεδρος του Σωματείο Παλαιοπωλών.

Το σπίτι του, ένα πλούσιο διόροφο, ήταν εκεί που σήμερα λειτουργεί το καφέ-μπαρ Λουκούμι.

Εδώ βρίσκεις κάθε καρυδιάς καρύδι. Όλες οι μούρες της Αθήνας στο σημείο αυτό καταλήγουν.

Να κι ο Π. Αυτός είναι απ’ τους τελευταίους πλανόδιους μάγκες που "πετάει γάτα". 

Γυρνάει τις γειτονιές, μαζεύει αδέσποτες γάτες και τις χώνει σ’ ένα τσουβάλι. Μετά περνάει απ’ τις κυριλέ συνοικίες. Εκεί που οι κυρίες ή το υπηρετικό προσωπικό απλώνουν στα μπαλκόνια τις κουβέρτες και τα ακριβά χαλιά για ν’ αεριστούν.

Εκείνος στέκεται από κάτω, βγάζει μια γάτα απ’ το τσουβάλι και την πετάει στο μπαλκόνι. Η γάτα προσπαθεί με τα νύχια της να γαντζωθεί στο χαλί και τις περισσότερες φορές καταφέρνει να το ρίξει στο δρόμο.

Εκεί το μαζεύει ο μόρτης και το πάει για πούλημα στο Μοναστηράκι. Και δεν έχει καθόλου τύψεις. Δεν το έκλεψε, απλά το βρήκε πεσμένο στο δρόμο...

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (28) - Φέσι ή ρεμπούμπλικα;

Ο Κεμάλ προσποιούνταν το δημοκράτη αλλά στην πραγματικότητα περιφρονούσε τη δημοκρατία. Το 1923, όταν έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πήρε στα χέρια του όλη την πολιτική και στρατιωτική εξουσία. Ουσιαστικά έγινε δικτάτορας...

Προσπάθησε με κάθε τρόπο να περιορίσει την επιρροή του Ισλάμ. Πίστευε πως η θρησκεία είναι ένα βαρύ πάπλωμα που κρατάει το λαό κοιμισμένο.

Πήρε πολλά μέτρα κατά της θρησκείας. Π.χ. απαγόρευσε το φέσι. Για τους Ευρωπαίους το φέσι ήταν κάτι το γελοίο, αλλά για τους μουσουλμάνους συμβολίζει τη διαρκή ετοιμότητα του ανθρώπου να γονατίζει μπροστά στο Θεό. Ο πιστός μπορεί να ακουμπάει το μέτωπο στο χώμα κατά τη διάρκεια της προσευχής, χωρίς να χρειάζεται να το βγάλει. 

Το δυτικό καπέλο με το γείσο θεωρούνταν στην Ανατολή πηγή ηθικής καταισχύνης. Ο Ατατούρκ ήταν ο πρώτος που φόρεσε ένα τέτοιο καπέλο στην Τουρκία...

Επίσης κυνήγησε χωρίς έλεος τους κληρικούς του Ισλάμ. Προσπάθησε να τους αφαιρέσει κάθε πολιτική δύναμη και κοινωνική επιρροή. 

Δίωξε και τους δερβίσηδες, τους ασκητές του Ισλάμ. Πολλοί απ’ αυτούς ήταν τσαρλατάνοι που γυρνούσαν δω κι εκεί πουλώντας γιατρικά και φυλαχτά. Αλλά οι περισσότεροι ήταν πνευματικοί άνθρωποι, ιδιαίτερα δημοφιλείς. αλλά στα τελευταία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχαν μετατραπεί σε αντιδραστική δύναμη. Κάτι σαν τους δικούς μας Αγιορείτες...

Ο Κεμάλ διέταξε τη διάλυση των δερβίσικων ταγμάτων και απαγόρευσε τα προσκυνήματα στους τάφους των μεγάλων χοτζάδων τους, και ιδιαίτερα του Μεβλανά, μια απ’ τις σημαντικότερες προσωπικότητες του Ισλαμικού κόσμου.

Το ίδιο δικτατορικά επέβαλε και τη λεγόμενη "γλωσσική μεταρρύθμιση". Σε μια νύχτα αντικατέστησε το αραβικό αλφάβητο με το λατινικό. Τεράστια πρόκληση στους φανατικούς του Ισλάμ. Η αραβική ήταν γλώσσα ιερή, σ’ αυτή γράφτηκε το Κοράνι κι αυτή υιοθέτησαν οι Τούρκοι όταν πρωτοεξισλάμίστηκαν.

Κατάργησε επίσης την Οθωμανική γλώσσα, που ήταν ένα μίγμα αραβικής, περσικής και τουρκικής. Αφαίρεσε όλες τις λέξεις που δεν είχαν τουρκική προέλευση, στο όνομα της "ενότητας του έθνους"! Έτσι όμως απέκοψε το τουρκικό έθνος απ’ το παρελθόν του.

Αλλά αυτό ακριβώς ήθελε ο Κεμάλ! Κατά τη γνώμη του το μέλλον της Τουρκίας ήταν στη Δύση κι όχι στην Ανατολή...

Ανέστιος αλήτης στις γειτονιές του κόσμου! (Α‘ - Ψειροκτονία στη Βουδαπέστη)

"Λίλιομ" στη μαγιάρικη αργκό σημαίνει τη "μάρκα", το "μούτρο", το "μπουμπούκι". Με κάτι τέτοιους τύπους έκανα παρέα απ’ τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στη Βουδαπέστη.

Εδώ πρέπει να μάθω τη ζωή απ’ την αρχή. Και πρώτα-πρώτα τις γυναίκες. Όσα ήξερα στη βλαχοελλαδίτσα δεν ισχύουν.

Όσο ήμουν στην Αθήνα είχα κάποιες σταθερές. Όπως, ας πούμε, πως οι μικρές θέλουν πάθος, να τους πουλήσεις έρωτα, πως έρχονται σε σένα να δοκιμάσουν, να χαρούν, να μάθουν και να φύγουν. 

Και πως οι μεγάλες θέλουν στοργή, να τις κάνεις να νιώσουν λίγο μαμάδες, προστατευτικές, πως ψάχνουν για επιβεβαίωση. Εδώ αυτά κομμένα. Άλλος κόσμος...

Στην αρχή με φιλοξένησε μια ντόπια που τη γνώρισα το καλοκαίρι στη Τζιά. Είχε έναν κατάξανθο καταρράχτη μαλλιών που της έφταναν μέχρι τον πισινό. Ήταν η μόνη τουρίστρια που δεν ταξίδευε με σλίπινγκ μπαγκ. Τύλιγε το κορμί της με την αλογοουρά και κοιμόταν χύμα στην παραλία.

Τα βυζιά της ήταν αφράτα και λαστιχωτά. Αν και δεν ήταν παρθένα, γούσταρε περισσότερο απ’ τον κώλο.

Με φιλοξένησε λίγες μέρες στην πατρίδα της. Απ’ το πρώτο απόγευμα άνοιξε μπροστά μου μια κασετίνα, έβγαλε ένα κάτι σα βαμβάκι, το ’φερε στα ρουθούνια της και τράβηξε δυο-τρεις βαθιές ρουφιξιές.

"Έλα κι εσύ αγόρι μου, τράβα μια τζίνα!".

Ήταν ένα εισπνεόμενο ναρκωτικό, μια μίξη ουσιών που προκαλούσε μέθη, διέγερση, παραισθήσεις. Αν τον ξεκινούσα αυτόν τον διάολο γρήγορα θα ’καιγα φλάντζα.

Το δεύτερο βράδυ τσακωθήκαμε δι’ ασήμαντον αφορμή, που ’λεγαν κι οι παλιοί καθαρευουσιάνοι. 

Πάνω στην πράξη έκανα μια άτσαλη κίνηση και της λέρωσα με σπέρμα τα μαλλιά. Στρίτζωσε γιατί έπρεπε να τα λούσει και το σπίτι δεν είχε ζεστό νερό. 
Μάταια προσπαθούσα να την πείσω πως δεν ήταν ανάγκη γιατί το ψωλόχυμα στα μαλλιά ξεραίνεται και μετά πέφτει σαν πιτυρίδα...

Με σούταρε, αλλά δεν χωλόσκασα. Ως γνωστόν η μια γυναίκα φέρνει την άλλη, σαν σκυταλοδρομία. Και ήδη είχα γνωρίσει μια κολλητή της που περνούσε δύσκολη εμμηνόπαυση κι ανέλαβα να τη σενιάρω. Ζούσε στο νοίκι, σε μια σοφίτα ενός σχεδόν εγκαταλειμμένου κτιρίου. 

Απ’ το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί κόλλησα ψείρες. Κατέβηκα αξημέρωτα στον έρημο δρόμο, άνοιξα το ντεπόζιτο ενός αυτοκινήτου, ρούφηξα μ’ ένα λάστιχο τη βενζίνη του, γέμησα ένα πλαστικό μπουκαλάκι του νερού, ανέβηκα στο δωμάτιο, λούστηκα με το καύσιμο και παρακολουθούσα χαιρέκακα τις βρομόψειρες να ψωφολογούν...

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (27) - Προσκήνυμα στον τάφο του Καραγκιόζη!

Τι να πρωτοδεί κανείς στο μουσείο της Προύσας!

Το ρολόι του Μεχμέτ Αλί της Αιγύπτου, θετού πατέρα του Ιμπραήμ, τα σαρίκια αρκετών σουλτάνων, την κάθε είδους αντρική και γυναικεία ανατολίτικη-οθωμανική φορεσιά; Αλήθεια, πού χάθηκαν όλες αυτές οι ασιατικές γραφικότητες; Μα τις σάρωσε ο "τυφώνας Κεμάλ" κι ο βίαιος εξευρωπαϊσμός που επέβαλε στους δυστυχείς συμπατριώτες του.

Οι πάντες, Κιρκάσιοι, ζεϊμπέκηδες κι όλα τα φύλα του "οθωμανικού ουράνιου τόξου", αποσχηματίστηκαν πολιτιστικώς και ενδηματολογικώς. 

Κι απ’ τα παλιά σπίτια ξεκαρφώθηκαν τα καφάσια πίσω απ’ τα οποία οι χανούμισσες κρυφοκοίταζαν με λαχτάρα την έξω ζωή...

Στην κεντρική πλατεία, νάτος πάλι ο Ατατούρκ έφιππος. Κι από κάτω η γνωστή επιγραφή: "Έσωσε το έθνος του, ίδρυσε τη Δημοκρατία, δημιούργησε για τον κόσμο μια νέα σελίδα της ιστορίας"!

Κάποτε η Προύσα ήταν μια απ’ της πρωτεύουσες της μεταξουργίας. Σήμερα δεν ξέρω τι απέγιναν τα μεγάλα εργοστάσια τεχνητού μεταξιού, ούτε η περίφημη Σηροτροφική Σχολή της. Πάντως γύρω απ’ την πόλη βλέπεις ακόμη τεράστιες εκτάσεις από μουριές, αλάνθαστο σημάδι της άλλοτε αναπτυγμένης σηροτροφίας.

Περιβόητα είναι και τα ιαματικά λουτρά της Προύσας. Θειούχα και σιδηρούχα. Η ιστορία αναφέρει πως εδώ ήρθε κάποτε η αυτοκράτειρα Θεοδώρα, συνοδευόμενοι από 4.000 υπηρέτες και παρατρεχάμενους, για να λουστεί στα θερμά νερά!

Περιττό να αναφέρουμε πως η περιοχή φημιζόταν και για τα εκλεκτής ποιότητας ναρκωτικά της. Όσοι ακούν λαϊκά και ρεμπέτικα θα το γνωρίζουν...

Πριν αφήσω την Προύσα περνάω για προσκύνημα στον τάφο του Καραγκιόζη. Γιατί ο πανέξυπνος αυτός κατεργαράκος ήταν Προυσαλής! 

Αλλά φαίνεται πως αισθανόταν πιο οικεία με τους Έλληνες και μετανάστευσε δυτικότερα...

Γιατί ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ (και γιατί τάζουμε γάμο στις Κρητικιές!)

Ας αρχίσουμε απ’ τα πιο λάιτ και αυτονόητα:

Α) Αν δεν κάνω λάθος, μια απ’ τις βασικότερες αρχές της Δημοκρατίας είναι η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Μέχρι σήμερα η εναλλαγή αυτή περιοριζόταν μεταξύ των δυο γνωστών μας κομμάτων. Απ’ τη στιγμή όμως που αποδείχτηκε πως δεν ήταν δυο διαφορετικά κόμματα αλλά ένα τέρας με δύο κεφάλια, η παραμονή τους στην εξουσία ισοδυναμεί με μονοκομματική δικτατορία. Τη θέλουμε;

Β) Ακόμα κι οι φανατικότεροι οπαδοί του παλαιοκομματισμού ομολογούν πως τα κόμματα που ψηφίζουν είναι βουτηγμένα ως τα μαλλιά στη διαπλοκή και στη διαφθορά! Κι αυτοί μεν μπορεί να ψάχνουν διάφορες προφάσεις για να τους ξαναψηφίσουν, αλλά γιατί να το κάνει κι η πλειοψηφία της κοινωνίας μας που ακούει το όνομα των δυο γνωστών κομμάτων και πιάνει τη μύτη της; Πιστεύω πως η καταψήφιση του δικέφαλου τέρατος είναι θέμα πρωτίστως αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού. Όσοι εξακολουθούν να τους ψηφίζουν δεν μπορούν πλέον να προσποιούνται άγνοια. Γίνονται συνένοχοι της διαφθοράς τους!

Γ) Μέχρι σήμερα έχουν κυβερνήσει την Ελλάδα όλες σχεδόν οι πολιτικές παρατάξεις. Συμπεριλαμβανομένης της Ακροδεξιάς (4,5 χρόνια ο Μεταξάς και 7 χρόνια οι Χουνταίοι) αλλά και του ΚΚΕ που την περίοδο της Κατοχής και του Εμφύλιου κυβέρνησε ντε φάκτο ορισμένες περιοχές της χώρας. Γιατί να μην κυβερνήσει κι η δημοκρατική-φιλελεύθερη (με την κοινωνικο-πολιτική έννοια του όρου) Αριστερά;

Κι έρχομαι στα πιο "σκληρά":

Εύλογα θα με ρωτήσει κάποιος: "Και καλά, δεν σε φοβίζουν τα ταρζανιλίκια του ΣΥΡΙΖΑ;".

Θα απαντήσω ευθέως και ειλικρινά, γιατί ανήκω σ’ εκείνους που έχουν πολλά να χάσουν αν βγούμε απ’ την Ευρωζώνη: "Ναι! Φοβάμαι και παραφοβάμαι"! Όπως ο κάθε φυσιολογικός σκεπτόμενος άνθρωπος. Αλλά! Υπάρχουν δύο "αλλά":

Πρώτον: πιο πολύ φοβάμαι την πολιτική της σημερινής κυβέρνησης! Που διαλύει την οικονομία, τσακίζει την κοινωνία και ταυτόχρονα αυξάνει το δημόσιο χρέος. Αν συνεχίσουμε έτσι, πρώτα θα χάσουμε τις καταθέσεις και τ’ ακίνητά μας, όλες οι υποδομές του κράτους μας θα περάσουν σε ξένα χέρια και στη συνέχεια θα "βροντήξει το κανόνι" και θα οδηγηθούμε στην απόλυτη και οδυνηρότερη καταστροφή.

Δυστυχώς δεν υπάρχουν λύσεις "’αφοβες" και "σίγουρες". Πρέπει να ρισκάρουμε! Είμαστε σ’ ένα τρένο που ακυβέρνητο πάει κατευθείαν στο γκρεμό. Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Θα πηδήξουμε απ’ το παράθυρο εν κινήσει κι ό,τι σπάσουμε...

Δεύτερον: Ουσιαστικά έχουμε πτωχεύσει απ’ την άνοιξη του 2009 που η τότε κυβέρνηση Καραμανλή δεν μπόρεσε να δανειστεί απ’ τις "αγορές" και κατέφυγε στον εσωτερικό δανεισμό εκδίδοντας τα λεγόμενα "λαϊκά ομόλογα" με επιτόκιο 5,5%. Στις περιπτώσεις αυτές κάθε κυβέρνηση αρχίζει μια διαπραγμάτευση με τους δανειστές, πλακώνεται στ’ ανατολίτικα παζάρια, για να κοπεί στο τέλος το καρπούζι κάπου στη μέση. Έτσι κάνουν όλες οι χώρες που πτωχεύουν, έτσι έκανε κι η Ελλάδα στις προηγούμενες χρεοκοπίες της. Μόνο η σημερινή κυβέρνηση επιμένει πως το δημόσιο χρέος είναι βιώσιμο και πως πρέπει να το πληρώσουμε στο ακέραιο μέχρι τελευταίας δεκάρας!

Οι ακραίες δηλώσεις του Σόιμπλε και κάποιων Συριζαίων προσωπικά δεν με ανησυχούν. Γίνονται για εσωτερική κατανάλωση. Άλλωστε πριν τη διαπραγμάτευση κάθε πλευρά το παίζει αδιάλλακτη. Αλλά μπροστά στην άβυσσο όλοι κάνουν πίσω.

Την Ελλάδα δεν τη συμφέρει η απόλυτη ρήξη.

Αλλά ούτε κι οι δανειστές θέλουν να αποσταθεροποιήσουν την Ευρωζώνη, τα Βαλκάνια κι ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο. Αν η Ουκρανία είναι μια φορά κρίσιμη γεωπολιτικά, η Ελλάδα είναι εκατό! Το τόξο Πελοπόννησος-Κρήτη-Κύπρος ελέγχει πλήρως την Ανατολική Μεσόγειο.

Ηθικό δίδαγμα: τις Πελοποννήσιες, τις Κρητικές, τις Κύπριες και τα μάτια μας! Ό,τι θέλουν τα κορίτσια! Ώσπου να ξεχρεώσουμε, μέχρι και γάμο τους τάζουμε...

Ερωτικός απολογισμός ενός 46άρη - ΣΤ' (Γιατί οι "γυναικάδες" έχουν πέραση;)

Για να είμαι ειλικρινής, κάποια περίοδο της ζωής μου υπήρξα αυτό που λέμε "γυναικάς"!

Για να μην παρεξηγηθούμε, "γυναικάς" δεν σημαίνει ο "γόης", ο "κατακτητής", αυτός που δεν μπορεί να του αντισταθεί καμιά γκόμενα. Κάτι τέτοιο ποτέ μου δεν ήμουν ούτε και πρόκειται να γίνω.

"Γυναικάς" είναι ο τύπος που έχει σοβαρές ψυχολογικές εκκρεμότητες, ένα σωρό ανικανοποίητες ανάγκες, ελαττωμένη αυτοεκτίμηση και τεράστια κενά στην προσωπικότητά του!

Και για να τα κουκουλώσει όλ’ αυτά προσπαθεί να φέρει το παιχνίδι στο γήπεδο που νομίζει πως τα καταφέρνει κάπως καλύτερα. Το ρίχνει στα "σεξουαλικά επιτεύγματα" γιατί θεωρεί πως είναι το μόνο πεδίο που μπορεί να αξιολογηθεί κάπως θετικά.

Γι’ αυτό και ο "γυναικάς" είναι συνήθως αθεράπευτη περίπτωση. Καμιά γυναίκα δεν πρόκειται ποτέ να του καλύψει τις πραγματικές του ανάγκες, όσο κι αν η ίδια αυταπατάται ή αυτοπαραμυθιάζεται πως θα τον συνετίσει.

Το μέγα ερώτημα είναι γιατί κάποιες γυναίκες γουστάρουν να έχουν σχέσεις με "γυναικάδες".

Κι εδώ η εξήγηση είναι ψυχολογική.

Οι γυναίκες αυτές αρέσκονται να παίζουν το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι.

Με τον τρόπο αυτό δίνουν κάποιο νόημα στη ζωή τους, γεμίζουν τα δικά τους τεράστια κενά.

Το παιχνίδι αυτό τις κάνει να αισθάνονται δυνατές!

Με όπλο και πρόσχημα τις απιστίες του συντρόφου τους, μπορούν να τον απειλούν, να τον τρομοκρατούν, να τον κάνουν να παίρνει αμυντική στάση, να εξασφαλίζουν πλούσια ανταποδοτικά δώρα εκ μέρους του, συνεχείς συγγνώμες, εξομολογήσεις δήθεν πραγματικής αγάπης κι ορισμένες φορές ονειρεμένα ταξίδια επανασύνδεσης...

Με όλ’ αυτά αισθάνονται κάπως σα βασίλισσες. Αυταπατώνται πως έχουν τον έλεγχο και το πάνω χέρι της σχέσης. Αν ξαφνικά ο σύντροφός τους μετατρεπόταν σε πιστό σκύλο, οι ίδιες θα έχαναν κάθε ενδιαφέρον για το πρόσωπό του, η ζωή τους θα άδειαζε, θα γινόταν απόλυτα ανιαρή...

Τα σκέφτομαι όλ’ αυτά και ψιλοφρικάρω. Χαίρε βάθος αμέτρητο οι ψυχές των ανθρώπων.

Αποφασίζω να περάσω μια βολτούλα απ’ τα παλιά μου στέκια στην οδό Αθηνάς.

Είχα ξεκόψει για καιρό. Μου τα ’χε πρήξει η πρώην μου πως εκεί πάνε μόνο μαστούρηδες, άνθρωποι του υπόκοσμου κι άλλες παπαριές.

Εμένα πάντα μου άρεσε ο άξονας Ομόνοιας-Μοναστηράκι. Εκεί έχω γνωρίσει μερικούς απ’ τους τελευταίους αυθεντικούς γεροντόμαγκες της Αθήνας.

Δέναν το κομπολόι τους στον καρπό, για να μην τους πέσει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη γελοιοποίηση για έναν μάγκα να του φύγει το κομπολόι απ’ το χέρι. Είναι σα να του πέφτει ή να του φεύγει η μαγκιά.

Το μπεγλέρι και το μαχαίρι του μάγκα είναι πράγματα "ιερά". Αν σου πέσουν, στα κλέψουν ή στα πάρουν νταηλίκι δεν είναι να ξαναβγείς στην πιάτσα!

Ακούστε το παλιό τραγουδάκι και θα με καταλάβετε....

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (26) - Στην πόλη των Δερβίσηδων.

 

Ο δρόμος απ’ την Κωνσταντινούπολη για την Προύσα περνάει απ’ την Κίο. Γκεμλέκ στα τούρκικα.

Τα κάλλη τούτης της περιοχής σαγήνευσαν τόσους και τόσους: τον αργοναύτη Πολύφημο, τον Ηρακλή, το Δαρείο, τον Κίμωνα, τους Ρωμαίους, τους Τούρκους...

Μπαίνουμε στον κάμπο της Προύσας. Αντίκρυ ο Όλυμπος με τις πανύψηλες κορφές του, πασπαλισμένες με χιονάτη στολή, κρατάει την Προύσα στην αγκαλιά του.

Ο ουρανός της πόλης λογχίζεται από ένα πλήθος μιναρέδων. Οι Τούρκοι την έκαναν πρωτεύουσά τους και πνευματικό τους κέντρο. Εδώ έχτισαν πλήθος από τεμένη, τουρμπέδες (μαυσωλεία) των σουλτάνων τους, μεντρεσέδες (θεολογικές σχολές), ιμαρέτια (φιλανθρωπικά ιδρύματα) και δημόσια λουτρά. 

Ακόμα και μετά το 1365, που μετέφεραν την πρωτεύουσά τους στην Αδριανούπολη, διατήρησαν τον τίτλο της Προύσας ως "Νταρ-ουλεμά", δηλαδή Οίκο ή Σχολή των Ουλεμάδων, κάτι σα δεύτερη Μέκκα...

Εδώ είναι ο παράδεισος όσων ασχολούνται με την ισλαμική τέχνη. 

Το "Πράσινο Τζαμί" είναι αριστούργημα αρχιτεκτονικής. Απέναντί του βλέπεις το "Πράσινο Μαυσωλείο", ένα απ’ τα θαυμαστότερα μνημεία της Τουρκίας, ο τόπος που ’ναι θαμμένος ο σουλτάνος Μεχμέτ Α’ και τα εφτά παιδιά του. Πιο πέρα το τζαμί του Βαγιαζήτ Ιλντιρίμ (=κεραυνού) και στο κέντρο της πόλης το "Ουλού τζαμί" με τους είκοσι θόλους!

Στο μουσείο της Προύσας βλέπει κανείς πολλές επιτύμβιες στήλες, ελληνιστικές, ρωμαϊκές, ισλαμικές. Σε πολλές διακρίνω χαραγμένα τα επαγγελματικά εργαλεία του πεθαμένου: δρεπάνια, τσαπιά, ψαλίδια, πρόβατα...

Πολλά αγάλματα και προτομές του Ασκληπιού με φίδια στα πόδια του, του Βάκχου, του Ηρακλή, ένα μεγάλο κεφάλι του Σωκράτη κι ένα της Αφροδίτης. 

Αρκετά εκθέματα με χριστιανικές παραστάσεις. 

Και πάμπολλα ισλαμικά, και ιδίως της αίρεσης των δερβίσηδων (ή "μεβλεβήδων"): κάτι σφαιροειδή αγκαθωτά σίδερα με τα οποία οι δερβίσηδες χτυπούσαν τα κορμιά τους για να έρθουν σε έκταση. Κάμποσα "μπινμπιρλίκια", δηλαδή κομπολόγια-κομποσχοίνια με 1001 ξύλινους κόμπους -ο καθένας τους χοντρός σαν καρύδι- που σε καθέναν τους ο δερβίσης έκανε την επίκληση "Αλλάχ"! Και παρακεί όλα τα δερβίσικα μουσικά όργανα: φλογέρες, νταούλια, τα εξαρτήματα της χασισοποτίας κλπ.

Οι δερβίσηδες έμοιαζαν πολύ σε εμφάνιση και νοοτροπία με τους χριστιανούς ασκητές. Κι αυτοί ήταν που ασκούσαν κυρίως το ιεραποστολικό έργο του Ισλάμ στις ορθόδοξες χριστιανικές περιοχές. Υπάρχουν στοιχεία πως πολλοί ορθόδοξοι ιερείς και μοναχοί πείστηκαν απ’ τους δερβίσηδες ν’ αλλαξοπιστήσουν".

Αλλά ο Κεμάλ με μια διαταγή του κατάργησε τα τάγματα των Δερβίσηδων. Οι έξαλλοι χοροί τους, η θρησκευτική έκσταση, η χρήση ναρκωτικών κι ο ανατολίτικος μυστικισμός τους δεν είχε θέση σε μια ευρωπαϊκή χώρα, όπως ονειρευόταν την Τουρκία ο Ατατούρκ.

Τριάντα χρόνια στην "ανθρωποχαβούζα" της Αθήνας (7) - Η δική μου Πατησίων...

Αφήνω πίσω μου την Ομόνοια.

Σκατομούνες στροβιλίζονται στο θολωμένο και παγωμένο μυαλό μου.

Στραβοτιμονιές, εξατμίσεις, φρεναρίσματα. Φώτα αυτοκινήτων με σημαδεύουν.

Μ’ αρέσει ν’ ανεβαίνω με τα πόδια την Πατησιών μετά τα μεσάνυχτα. Μαζί με τους "ταξιδευτές της νύχτας". 

Χαμηλόφωνες κουβέντες, τσακωμοί, κάποιος τραβάει μαχαίρι. Πρεζάκια, κωλομπαράδες, πουτάνες, τύποι πεινασμένοι για έρωτα μέχρι θανάτου, άλλοι έτοιμοι να πουλήσουν την ψυχή τους όσο-όσο. Όλοι μαζί, ανάκατα και χύμα...

Χλιδάτα αμάξια προσπερνούν αδιάφορα τη φοβερή αθλιότητα και την απόλυτη αφραγκία.

Κάπου νιώθω "τέκνο της φυγής". Γουστάρω να κινούμαι πεζός χωρίς σκοπό και προορισμό. Η ζωή του πλάνητα-αλήτη πάντα με ελκύει. Οι συμβατικές σχέσεις με αηδιάζουν...

Μάλλον άρχισα να γερνάω. 

Γκρίζαραν τα μαλλιά και τα γένια μου. Στις ομορφονιές δεν κάνω πλέον καμιά εντύπωση. Κι οι γριές δεν με κοιτάνε με τρόμο όπως παλιά. Μου μιλάνε καλοσυνάτα. Σα ν’ ανήκω στο δικό τους κόσμο...

Στην Κολιάτσου την έχουν στημένη τα κορίτσια απ’ τη Νιγηρία. Φωνές σκληρές που μιλάν για ευρώ, πίπες, πισοκολλητά...

Ο δρόμος έρημος. Η σειρήνα του αστυνομικού πλησιάζει. Ρόδες κολλάνε στριγγλίζοντας στην άσφαλτο.

Τη μέρα ο δρόμος είναι μάλλον αδιάφορος. Γεμάτος από περαστικούς τυλιγμένους σε χοντρά παλτά, με πλαστικές τσάντες και κοκκινισμένα απ’ το κρύο πρόσωπα. Οι γυναίκες με τις περιόδους τους. Κι οι άντρες με τη βαρεμάρα τους και την αδιαφορία να γαμηθούν ή να γαμήσουν.

Τη νύχτα όμως μαζευόμαστε εδώ όλοι οι μοναδικοί κι ανεπανάληπτοι. Με μια λέξη: όλοι εμείς οι μοναχικοί...

Πότε έφθασα κι όλας στην Αγιά Βαρβάρα

Διαπιστώνω πως είμαι κουρασμένος και παγωμένος. Θα το αντιμετωπίσω ομοιοπαθητικά. Έτσι όπως είμαι, μια παγωμένη μπύρα θα μου φανεί καυτό τσάι!

Μπαίνω σ’ ένα απόμερο μπαρ.

Γύρω μου πρόσωπα τσακισμένα απ’ τα γεράματα, τα ξενύχτια, τη δουλειά ή την ανεργία. Μάγουλα παραμορφωμένα. Κρεμασμένα μήλα στο πρόσωπο. Στόματα τσαλακωμένα, γκριζόμαυρα δόντια, αναπνοή με δυσκολία.

Μια Μολδαβή προσφέρεται να χορέψει μόνο για μένα. Κουνιέται μπροστά μου προσποιούμενη πάθος, έρωτα εικονικό.

Πάει στην τουαλέτα. Την ακολουθώ. Τη βρίσκω μπροστά στον καθρέφτη να σαλιώνει με τα δάχτυλα το τσουλούφι της. 

Τη μπαλαμουτιάζω.

"Όχι εδώ, πάμε πάνω!", μου λέει.

"Πάνω" είναι δυο-τρία μικροσκοπικά δωματιάκια με ξύλινα τριζάτα κρεβάτια, βουλιαγμένα στρώματα, σεντόνια βρομισμένα από ξεραμένο σπέρμα και σταγόνες αίματος περιόδου.

Τελειώνουμε σε λίγα λεπτά.

Κατεβαίνω τις σκάλες. 

Πρώτα νιώθω τους καπνούς της αίθουσας και μετά ακούω τα μεθυσμένα δυνατά γέλια.

Παραγγέλνω.

Το ποτήρι της μπύρας μπροστά μου φωτίζει σαν αναμμένο καντήλι.

Σε λίγο ξημερώνει...

Πρωτοχρονιά στην πρωτεύουσα - Τα "βυζιά της Αθήνας"!

Νομίζω πως ο Λυκαβηττός είν' το καλύτερο μέρος να πιείς το πρώτο πρωινό καφεδάκι του νέου έτους.

Κάνει ψοφόκρυο κι εγώ τυλιγμένος στο αδιάβροχο μπουφανάκι κάθομαι σ' ένα παγκάκι και χτυπάω το φραπεδάκι που πήρα απ' το Λιντλ. Κι αγναντεύω στο βάθος τη Σαλαμίνα και την Αίγινα...

Ο μύθος λέει πως η θεά Αθηνά μετέφερε απ' την Πεντέλη έναν μεγάλο βράχο στην Ακρόπολη ώστε ο ναός της να γίνει ακόμα πιο ψηλός κι επιβλητικός. Αλλά στο δρόμο η θεά κουράστηκε, ο βράχος της έπεσε κι έτσι προέκυψε ο Λυκαβηττός, το δίδυμο αδελφάκι της Ακρόπολης. Οι δυο αυτοί βράχοι αποτελούν τα "βυζιά της Αθήνας"!

Πάνω απ' το κεφάλι μου ο άι-Γιώργης και πίσω μου το παλιό λατομείο που η μακαρίτισσα η Άννα Συνοδινού το μετέτρεψε σε ανοιχτό θέατρο.

Κατηφορίζω με τα πόδια προς τη Βασιλίσσης Σοφίας. Παράξενος δρόμος. Η μια της πλευρά, προς το Κολωνάκι, γεμάτη από παλιά αρχοντικά και μέγαρα που μετατράπηκαν σε πρεσβείες. Κι η απέναντι, προς του Ζωγράφου, θυμίζει ακόμα λίγο απ' τις όχθες του Ιλισού.

Στη διασταύρωση με τη Βασιλέως Κωνσταντίνου το Χίλτον. Το εγκαινίασε το 1963 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, το βλαχαδερό που το 'παιζε Ευρωπαίος. Είναι ένα τερατούργημα που υψώνεται με αναίδεια απέναντι στον Παρθενώνα...

Παρηγοριέμαι όμως με τη σκέψη πως στο "Βυζαντινόν", το μπαρ του ξενοδοχείου, έπινε τα ποτάκια του ο Φρανκ Σινάτρα.

Μπαίνω στον Εθνικό Κήπο. Ένα δάσος που κρύβει δροσιές, αρχαία, ιστορίες, μυστικά κι έρωτες.

Τον Κήπο τον έκανε η βασίλισσα Αμαλία. Πριν ήταν ένα βραχώδες κι άγονο μέρος. Αλλά η Αμαλία έφερε φυτά και δέντρα απ΄όλο τον κόσμο. Μέχρι και μια ιτιά κλαίουσα απ' τον τάφο του Μεγάλου Ναπολέοντα, στο νησί της Αγίας Ελένης. Εννοείται πως ο κήπος έγινε για να τον απολαμβάνουν αποκλειστικά η βασιλική οικογένεια κι οι επίσημοι προσκαλεσμένοι της...

Απ' τη Σταδίου κόβω στην Ευριπίδου, το δρόμο των μπαχαρικών. Παλιότερα εδώ στεγάζονταν τα σημαντικότερα λογοτεχνικά και ποιητικά στέκια. Εδώ ήταν και το σπίτι του Ξενόπουλου και τα γραφεία της "Διάπλασης των Παίδων".

Φτάνω στην Πειραιώς και στους δρόμους που περικλείουν την αθηναϊκή τσάινα τάουν: Μολιέρου, Κεραμικού, Αγησιλάου, Λεωνιδίου.

Οι Κινέζοι ζουν με αξιοπρέπεια αλλά και εσωστρέφεια. Δεν συμμετέχουν στην κοινωνική και πολιτική ζωή της πόλης.

Προσπαθώ να μπω στο υπόγειο καραόκε στέκι τους. Με εμποδίζουν ευγενικά. Με προσκαλούν να έρθω το Φλεβάρη στην πλατεία Κοτζιά που θα γιορτάσουν τη δική τους πρωτοχρονιά.

Απ' τον Κεραμικό ανεβαίνω στο Θησείο και στο Μοναστηράκι. Όταν η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα το 1834, εδώ ήταν η καρδιά της καινούργιας πόλης.

Η σύνθεση των θαμώνων της περιοχής δε νομίζω να 'χει και πολύ αλλάξει: παπατζήδες, ντίλερς, διασκεδαστές, ακροβάτες, πλανόδιοι έμποροι...

Στο λόφο του Φιλοπάππου τελειώνει η πρωτοχρονιάτικη βόλτα μου. Εδώ στρατοπέδευσε το 297 π.Χ. ο μακεδονικός στρατός κατοχής.  

Η Αθήνα υπέφερε πολύ απ' τους Μακεδόνες κατακτητές. Γι' αυτό και δεν πρόκειται να υψωθεί ποτέ στην πόλη μας άγαλμα του Αλέξανδρου. Ούτε φυσικά του Ξέρξη ή του Σπαρτιάτη ναύαρχου Λύσανδρου...