Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Γεύμα γενεθλίων και... χωρισμού!

Ας πάρουμε τα πράγματα λίγο απ’ την αρχή κι επί τροχάδην.
Λένε πως η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται. Και δεν έχουν κι άδικο.
Τη Μ., για να είμαι ειλικρινής, τη γούσταρα μόνο γιατί είχε ωραίο κορμί κι έκανε καλό γαμήσι. Αλλά από κει και πέρα το χάος...
Από τον κύκλο της δεν είχα κανέναν σύμμαχο. Ο μεγαλύτερος εχθρός μου ήταν η μάνα της.
Από την πρώτη στιγμή που με πήγε σπίτι της για τη γνωριμία έδειξε πόσο αντιπαθούσε "τον τύπο που η μονάκριβη κορούλα της της κουβάλησε". Στράβωνε το στόμα της ειρωνικά, ανασήκωνε το φρύδι δηκτικά και ύψωνε το βλέμμα της προς τον ουρανό σα να επικαλούνταν τη θεία βοήθεια. 
Κι όταν η Μ. τη ρώτησε "μαμά, λέω να καλέσουμε τον Ψόνθο την επόμενη Κυριακή να φάει μαζί μας, τι λες;", εκείνη απάντησε διπλωματικά: "καλά, αν το θεωρείς ΑΠΟΛΥΤΗ ανάγκη..."!
Σα να μην έφτανε η μαμά, με μίσησαν και τα γαμημένα τα κατοικίδιά της. Ο γλυκούλης και άκακος Σνούπη, μόλις με αντίκριζε μεταμορφωνόταν σε κατασπαράχτη λύκο που μου δάγκωνε το μπατζάκι. Κι η γλυκιά Λάση κρυβόταν κάτω απ’ το κρεβάτι μέχρι να φύγω...
Και στο καπάκι είχα ν’ αντιμετωπίσω και τις κάργιες τις φίλες της που με αποκαλούσαν "αποτρόπαιο διάλειμμα στη ζωή της" και την καλούσαν να με αφήσει "με το κοντάρι στο χέρι, έρημο σαν καλαμιά στην εθνική οδό"!
Τέσπα, για να μην πολυλογώ, σήμερα είχα τα γενέθλιά μου κι ετοίμαζα σούπερ βραδιά, αρχικά σε κουτουκοκατάσταση και μετά με κάτι πιο πριβέ.
Αλλά η Μ. μού το χάλασε. Είχε τη φαεινή ιδέα να το γιορτάσουμε μεσημεριάτικα, σε κυριλέ εστιατόριο. Γενικά, εγώ δε γουστάρω τις μεσημεριανές εξόδους ούτε τα κυριλίκια, αλλά είπα να μην δείξω στριμμένος μέρα που ήταν.
Παρ’ όλ’ αυτά, δεν το γλίτωσα το "Βατερλό".
Το πρώτο λάθος μου ήταν που είχα την έμπνευση να της πω το καινούργιο ανέκδοτο με τις ξανθιές. 
Ποιος είδε το Θεό και δεν φοβήθηκε. 
Άρχισε μια σφοδρή επίθεση εναντίον μου, του στυλ, και καλά, πως όποιος άντρας διασκεδάζει γελοιοποποιώντας τις γυναίκες, δεν πρόκειται ποτέ να σεβαστεί τη δική του. 
Κι έκανε κάτι που δεν είχε ξανακάνει στο παρελθόν. Τηλεφώνησε σε μια κολλητή της φεμινίστρια και της είπε τι συνέβη. Μου πάσαρε το κινητό της και τ’ άκουσα κι απ’ την μαλάκω: "Είσαι ΑΠΟΚΡΟΥΣΤΙΚΟΣ! Κάτι τύπους σαν κι εσένα τους φτιάχνουν οι σεναριογράφοι για να μπορούν να τους σκοτώνουν στο τέλος και να κερδίζουν το χειροκρότημα των ακροατριών"!
Ο Χριστός κι η Παναγία.
Το κατάπια κι αυτό κι είπα ν’ αλλάξω κουβέντα.
Αλλά η Μ. φαίνεται πως το ’χε τάμα να κάνουμε απόψε ένα συνολικό ξεκαθάρισμα.
"Ξέρεις", μου είπε, "ο τάδε και η τάδε (ένα γνωστό μας ζευγάρι) αποφάσισαν να παντρευτούν". 
"Ε", λέω, "με το καλό τα παιδιά". Οπότε άρχισε ο εξάψαλμος... "Και τι θα γίνει με μας; Δεν θ’ αναβαθμιστεί η σχέση μας ένα σκαλοπάτι; Καλά, εσύ δεν θα ’θελες να κάνεις επιτέλους δικά σου παιδιά;". 
Της εξήγησα πως δεν πετάω κι απ’ την χαρά μου όταν περιτριγυρίζομαι από παιδάκια. Και πως θα έπρεπε να εκτιμήσει ότι μοιάζω με "Ηρώδης" γιατί, τουλάχιστον, δεν επρόκειτο να γίνω ποτέ μου παιδεραστής. 
Φυσικά, έγινε πάλι έξαλλη, ουσιαστικά ούρλιαζε, τηλεφώνησε πάλι στην κολλητή της, μου ξαναπάσαρε το κινητό και την ξανάκουσα: "Το ξέρω πως το θέμα αναπαραγωγή δεν σε αφορά, κι ευτυχώς. Αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά πόσο σοφή είναι η φύση"!
Προσπάθησα να συγκρατηθώ. Με όση ηρεμία διέθετα εξήγησα στη Μ. πως τα θέματα αυτά τα είχαμε ξανακουβεντιάσει και νόμιζα πως τα είχαμε κλείσει. 
Αλλά εκείνη δεν έδειχνε σημάδια υποχωρήσεως.
"Έτσι είστε εσείς οι άντρες. Επειδή κάνατε κάποτε μια κουβέντα, νομίζετε πως το πρόβλημα λύθηκε. Αμ δε! Εμείς οι γυναίκες χρειαζόμαστε αλλεπάλληλες συζητήσεις για να φτάσουμε σε κάποια λύση"!
Προσπάθησα να κάνω λίγο χιούμορ: "Είχα ξανακούσει για αλλεπάλληλους οργασμούς αλλά για αλλεπάλληλες συζητήσεις όχι". Εκεί πάνω μού πέταξε στα μούτρα το κρασί απ’ το ποτήρι της.
Δεν περίμενε την αντίδρασή μου. Σηκώθηκε απ’ το τραπέζι κι έφυγε.
Καθώς απομακρυνόταν παρατήρησα τα ρούχα της. Ένα μανταμίστικο ταγεράκι, απ’ αυτά που μου γυρίζουν τα συκώτια.
Όταν τη γνώρισα ήταν πιο αντισυμβατική: κολλητά τζινάκια, σούπερ μινάκια, βαθιά ντεκολτέ!
"Φτου ξελευτεριά!", σκέφτηκα.
Ήπια μόνος μου το υπόλοιπο κρασάκι, πλήρωσα το λογαριασμό και πήρα τηλέφωνο τους κολλητούς να βρεθούμε στο Μεταξουργείο μετά τις 10 το βράδυ...

6 σχόλια:

Άθη είπε...

Ε,εμ..καλησπέρες καλό μου...ε,εμ..μα...κι α υτή η 'τύπισσα' τέετοια εμμονή και κόλλημα πια με το γάμο και..την 'τεκνοποίηση'(μπλιάααχ!)άσε που μπορεί να 'ξεχιλώσεις' και να καταντήσεις σαν τη Βογιατζάκη από τα περιττά κιλά...επειδή οι έγκυες τρώνε σαν τα βόδια,τρώνε για 4 στη κυριολεξία επειδή κάπως πρέπει να μεγαλώσει το...'σκασμένο' που έχουν μέσα τους γιανά βγεί,έξω μετά από 9μήνες και να τους κάνει τη ζωή πατίνι..αλλά τέσπα...και ντάξει α υτή η εμμονή με το..'στεφάνι' πια..καταντά νευρασθένια...α υτή η 'νυμφομανία'...ε,έλεος.....μα που πας και τις βρίσκεις α υτές τις κομπλεξικές κι εσ ύ ρε παιδάκι μου...αλλά κι εσ ύ...πως αντιμετωπίζεις τη κατάσταση...σα βόδι με τά συγχωρήσεως..χάθηκε να ουρλάξεις λίγο να σπάσεις καμιά καρέκλα...να χύσεις και ένα δάκρυ έστω κι έτσι από 'πληγωμένο' αντρικό εγωιϊσμό ρε παιδί μου?..από 'αντρική μπέσα',(όπως έκανε ο Γεωργίτσης στις παμπάλαιες ηλίθιες ελληνικές ταινιούλες?...μα τίποτε?..τόοοση αναισθησία πια...τοόοοση γαϊδουριά?....τι να πώ...άλλο...καλησπέρες...

Νίκος είπε...

έλα μωρέ, περίοδο είχε το κορίτσι

Ψονθομφανήχ είπε...

Είχα πάρει τα ηρεμιστικά μου ρε συ Άθη!

Ναι, τη βρίκαμε τώρα τη δικαιολογία Νίκο μου. Την κάθε στρίτζω τη βαφτίζουμε "περιδιούχα"...

Ανώνυμος είπε...

Το πρόβλημά σου είναι ότι κάθεσαι και ασχολείσαι με ελλε-ι-νίδες. Αφού είναι κομπλεξικές. Βασικά κομπλεξικοί είναι όλοι οι ιθαγενείς του προτεκτοράτου. Το μεγάλο πρόβλημα του νεοέλληνα δεν είναι η πατρίδα και η θρησκεία, αλλά η οικογένεια. Όλα τα κακά από εκεί ξεκινάνε.

Ψονθομφανήχ είπε...

Τελικά γίναμε όλοι ελεειν-έλληνες εξαιτίας της ελλε-ι-νίδους ελληνονο-οικογένειας!

Ανώνυμος είπε...

Μανούλα;
http://prntscr.com/6lz2l7

I.B.