Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015

Είμαι μεγάλος μαλάκας αλλά πήδηξα κι όλας...

Τώρα που κάνω έναν πρώτο απολογισμό, συνειδητοποιώ πως λίγα πράγματα έκανα συνειδητά στη ζωή μου. Σχεδόν πάντα αποφάσιζα κι ενεργούσα αντιδραστικά, συμπτωματικά κι αποσπασματικά.
Στα οχτώ μου αγάπησα τον Στάλιν γιατί άκουσα έναν σκατόψυχο τραγόπαπα να τον αποκαλεί "σφαγέα του ρώσικου λαού"!
Στα δέκα μου έγινα κομμουνιστής γιατί οι περισσότεροι θεωρούσαν τον κομμουνισμό ξεπερασμένο και τ’ ανέκδοτα με τους Κνίτες, που αντί για μπεεεε έκαναν κνεεεεε, έδιναν κι έπαιρναν.
Για πρώτη μου φορά ερωτεύτηκα στα δεκατρία. Μια μεγαλύτερή μου συντρόφισσα Κνίτισα. Ήταν απ’ τις λυσσάρες κομμουνίστριες και φανατική άθεη.
Το πρώτο μας καλοκαίρι ήταν η αποθέωση του σλίπινγκ μπανγκ. Νιώθαμε απέχθεια για κάθε τι συμβατικό και πολυδιαφημισμένο. Ψάχναμε για απάτητες γωνίτσες. Κοιμόμασταν σε σκαμμένες βουνοπλαγιές και στο προαύλιο ξεχασμένων ξωκκλησιών.
Γδυνόμασταν και περιφερόμασταν προκλητικά μπροστά απ’ τα εικονίσματα. Κάναμε έρωτα και κατουράγαμε μπροστά στην Αγία Τράπεζα προκαλώντας το Θεό να μας κάψει αν υπάρχει. Αλλά εκείνος δεν μας έκαιγε, μάλλον για να μην καεί μαζί μας κι ο οίκος του...
Στα δεκαοχτώ μου ανακάλυψα τα αναρίθμητα πλεονεκτήματα των μοναχικών εξορμήσεων. Δεν έχεις κανέναν στο κεφάλι σου ούτε πρέπει διαρκώς να διαπραγματεύεσαι για το σημείο που θα ξαποστάσετε, ποια κονσέρβα θ’ ανοίξετε, ποιον αρχαιολογικό θα επισκεφτείτε και ποιον θα παρακάμψετε κι ένα σωρό άλλες τέτοιες βαρετές λεπτομέρειες...
Στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου τα έφτιαξα με μια βυζαρού αριστερίστρια. Θυμάμαι τα κρεμαστά της βυζιά να ταλαιπωρούνται και να πονούν καθώς τρέχαμε γυμνοί στην ακρογιαλιά.
Εγώ τότε περνούσα φάση απολυτίκ. Με ενδιέφερε περισσότερο η ποιότητα του αέρα που αναπνέαμε. Ενώ εκείνη καιγόταν για την αντιμετώπιση της κρατικής βίας. Εγώ ήθελα μόνο να μην αυξηθεί η τιμή του κρέατος στην αγορά και να φυτευτούν περισσότερα δεντράκια στα πεζοδρόμια, ενώ εκείνη επιθυμούσε την ανατροπή του καθεστώτος.
Με κατηγορούσε πως βάφτιζα τον προσωπικό μου συμβιβασμό νομοτέλεια.
Μαζί της κατέβηκα και το τελευταίο σκαλοπάτι του αντρικού εγωισμού.
Μου είχε επιβάλλει σεξ με δελτίο! Με το σταγονόμετρο. Κατά δική της πάντα παραχώρηση. Μπουκίτσα-μπουκίτσα. Να μην χορτάσει ποτέ ο Αζόρ, να πεινάει πάντα και να κουνάει με ευγνωμοσύνη την ουρίτσα του...
Στα σαράντα μου, πλέον, και μετά από πολλούς ενδιάμεσους "σταθμούς", μπήκα στη Θεολογική και τα ’φτιαξα με μια παράξενη τύπισσα. 
Από εξωτερική εμφάνιση μετά βίας έπιανε τη βάση. Κι από μυαλό έπρεπε να βάλει μέσο για να μην μείνει μετεξεταστέα.
Είχε εκείνο το πουτανίστικο που με κάνει να βγάζω σπυράκια. Με είχε στο σκοτσέζικο ντους. Μια πλήρης αδιαφορία, να με κάνει να λιώνω, μια σκέτη πρόκληση, να με κρατάει στην τσίτα.
Ο χωρισμός επήλθε στις καλοκαιρινές μας διακοπές στα Χανιά. Από το πρώτο βράδυ άρχισε τα κουλά της. Ήθελε να κοιμηθούμε σε χωριστά κρεβάτια.
Το πρωί εγώ πρότεινα να πάμε στους τάφους των Βενιζέλων. Ούτε να τ’ ακούσει δεν ήθελε. Τους έβρισκε πολύ πεθαμένους!
Φαγώθηκε να πάμε σε μια παραλία γυμνιστών. Δέχθηκα. Ο ντάλα ήλιος αφαιρούσε απ’ τα κορμιά μας κάθε ερωτισμό. "Ερωτισμός υπάρχει όπου υπάρχει σκιά", της εξηγούσα.
Η κοπελίτσα όμως ήταν αλλού γι’ αλλού. Θυμήθηκε τη βαλκάνια καταγωγή της και ένα προς ένα όλα τα χρόνια της τουρκοκρατίας. Κι άρχισε να συγκρίνει και να σχολιάζει τα διάφορα μεγέθη και τις ποιότητες όλων των αντρικών μορίων και όρχεων. 
Ρε ουστ από δω! Τη σχόλασα...
Πέρυσι το καλοκαίρι είχα τραβήγματα με μια αγγλίδα τροτσκίστρια. Άλλος σπουδαίος σταθμός της ερωτικής μου ιστορίας. Θα σας τον διηγηθώ μια άλλη φορά...

Δεν υπάρχουν σχόλια: