Παρασκευή βράδυ.
Προχθές στη Βουλή ψηφίσαμε το δεύτερο πακέτο "προαπαιτούμενων".
Εγώ, που είχα οργώσει όλη την Αττική υποστηρίζοντας το "ΟΧΙ", τώρα τρώω τη φρίκη και υποστηρίζω το "ΝΑΙ".
Έχω μπόλικα επιχειρήματα, αλλά οι κολλητοί μου αρνούνται να τ' ακούσουν.
Με απομόνωσαν.
Δεν τους κρατάω κακία.
Έχω ξαναδιασχίσει μόνος ιδεολογικές ερήμους. Θα το ξανακάνω.
Σε τέτοιες δύσκολες περιστάσεις δύο είναι τ' αντίδοτα: τα βιβλία και τα μουνιά!
Κάθομαι στην καφετέρια "Ρίσκο" της Εμμανουήλ Μπενάκη στα Εξάρχεια και πίνω αβέρτα Βεργίνες.
Διαβάζω την τραγωδία του Σοφοκλή "Αίας". Κάπου ταυτίζομαι μαζί του. Βέβαια, εκείνος ήταν θηρίο ανήμερο και Σαλαμίνιος. Ενώ εγώ είμαι "σπίνος" και αρβανιτόβλαχος της Πίνδου. Όμως νιώθω ένας "ήρωας τσέπης". Οι ήρωες είναι πάντα χαμένοι. Καίγονται στην κόψη του γυρίσματος των καιρών.
Η Χ. έρχεται καθυστερημένη. Είναι 13 χρονών κι εγώ 47. Εκείνη στην αρχή κι εγώ στο παρά πέντε, που λέει και το τραγούδι.
Πάμε στο ξενοδοχείο Αττική, στην οδό Τσιμισκή, λίγο πιο πάνω.
Δεν προλαβαίνουμε να μπούμε στο δωμάτιο και την πιάσανε κάτι πονάκια στην κοιλιά.
Είχαμε γνωριστεί Πέμπτη βράδυ στ' Αναφιώτικα της Πλάκας. Είχα σκαρφαλώσει σε μια συκιά και φάγαμε πάνω από πέντε κιλά σύκα. Νόμιζε πως ο πονόκοιλος ήταν αποτέλεσμα της συκοφαγίας μας.
Μπαίνει στην τουαλέτα και βλέπει σκούρο αίμα στο βαμβακερό βρακάκι της.
Τρέχει φοβισμένη και μου το δείχνει.
Γελάω.
Κατεβαίνω στο γειτονικό μίνι μάρκετ και της αγοράζω αυτά τα παράξενα πραγματάκια, τα μισοπλαστικά και μισοχάρτινα, τα μισοφουσκωτά στη μέση, που στερεώνονται με αυτοκόλλητο στο εσώρουχο και σε ενοχλούν καθώς τρίβονται ψηλά στα σκέλια σου.
Οι περισσότεροι φίλοι μου σιχαίνονται τη γυναικεία περίοδο.
Εμένα είναι η καλύτερή μου!
Τη μυρίζω από χιλιόμετρα μακριά σαν τα βρωμόσκυλα του δρόμου! Κι αλαφιάζω!
Θυμάμαι μια παλιά γκόμενα που όταν της ερχόταν περίοδο μου τηλεφωνούσε αμέσως κι έλεγε "ήρθε η φίλη σου"!
Είμαι σε μια ηλικία που ο αιματοκρίτης αρχίζει φυσιολογικά να ελαττώνεται.
Ο δικός μου χτυπάει κόκκινο. Το ίδιο κι η αιμοσφαιρίνη και τα ερυθρά αιμοσφαίρια. Οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια τους ψηλά. Εγώ το βρίσκω πολύ φυσιολογικό. Με τόσο "κέτσαπ" που καταναλώνω δεν θα 'πρεπε η επιστήμη ν' απορεί...
Γενικά. γουστάρω να βαφτίζω τις γυναίκες μου με ινδιάνικα ονόματα.
Μια, π.χ., την έλεγα "τρακαρισμένο περίπτερο". Γιατί της είχα τόσο πολύ δαγκώσει το αριστερό βυζί που την άλλη μέρα ήταν γεμάτο μελανιές, σαν τρακαρισμένο περίπτερο.
Τη Χ. τη φωνάζω "Πεφταστέρι". Γιατί μοιάζει με τ' αστέρια που πέφτουν απ' τον ουρανό.
Την ώρα που το Πεφταστέρι μου ήταν στην τουαλέτα χτύπησε το κινητό της.
Το σήκωσα. Ήταν η μάνα της. Σα με άκουσε ξίνισε.
"Πες του άντρα σου", της λέω, "πως από σήμερα έχει στο σπίτι του δυο γυναίκες"!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου