Τρίτη 25 Αυγούστου 2015

Γούσταρα μόνο κάνα "ξώφαλτσο"!

Τη Μ. είχα να τη δω απ’ το Λύκειο. Δηλαδή τριάντα χρόνια και βάλε...
Διατηρεί το ίδιο πάντα παιδικό πρόσωπο πάνω σ’ ένα διαφορετικό σώμα.
Ήταν μαζί με τη μητέρα της. Είχε κι εκείνη να με δει απ’ τη δεκαετία του ’80. Χάρηκε πολύ που με έβλεπε. Κι εγώ δεν είχα αλλάξει και πολύ. Φυσικά δεν είχα ψηλώσει ούτε πόντο!
Η μαμά είχε σχηματίσει τότε για μένα την ιδέα του πολύ καλού παιδιού, του λαμπρού μαθητή, του ελπιδοφόρου νέου. 
Η σημερινή μου κατάσταση σίγουρα τη διέψευσε. Δεν μου το είπε ευθέως αλλά το ’δειξε με μια γκριμάτσα...
Με τη Μ. δεν τα φτιάξαμε επίσημα.
Ανταμώναμε συνήθως τα σαββατιάτικα απογεύματα, πηγαίναμε σε κάποιο φτηνό ξενοδοχείο και προσπαθούσαμε να χαρούμε τις τελευταίες μας στιγμές πριν τη βραδινή πλήξη.
Τις καθημερινές, εκείνη ξημεροβραδιαζόταν με τις οργανώσεις και τα σφυροδρέπανα. 
Κάποια βράδια που πήγαινα σπίτι της μου ’παιρνε τ’ αυτιά με τ’ αντάρτικα που παίζαν συνέχεια στο παλιό της πικ-απ. Όλα τα προβλήματα της κοινωνίας θα τα έλυνε η Λαοκρατία!
Προσωπικά, τα βαριόμουν όλ’ αυτά. Ήθελα μόνο να της ρίχνω κάνα ξώφαλτσο. Το κωλαράκι της ήταν πάντα περιποιημένο, αποτριχωμένο, αρωματισμένο, στρωμένο. Άσε που δεν με πολυέπρηζε με τα προκαταρκτικά...
Πολλές κουβέντες δεν γούσταρα μαζί της. Απ’ τις πορείες και διαδηλώσεις η φωνή της είχε πάρει μια παράξενη χροιά κι ένταση. Θύμιζε τη σειρήνα των Πρώτων Βοηθειών...
Επισήμως δεν τα "χαλάσαμε". Δεν ανταλλάξαμε τα γνωστά... σε χωρίζω, με χωρίζεις, χωρίζουμε.
Αλλά σπάνια συναντιόμαστε πλέον.
Ουσιαστικά η σχέση μας έπαψε να υπάρχει απ’ τον πρώτο μήνα. 
Ποτέ δε νιώσαμε ο ένας την ανάγκη του άλλου. 
Σταδιακά αραίωσαν οι κοινές μας έξοδοι, ώσπου κόψαμε εντελώς και τα τηλεφωνήματα...

4 σχόλια:

Άθη είπε...

Εε...εμ...καλημέρες καλό μου κι από εδώ...ε,έτσι γίνεται συνήθως...αραιώνεις, αραιώνεις...έ,ώσπου στο τέλος κό-βεις μια και καλή...ε, έχω δυαλύσει κι εγώ κάμποσες σχέσεις έτσι...βέβαια τις περισσότερες, τις έχω δυαλύσει με κάπως σκληρό,επεισοδιακό τρόπο, ή με κάπως αδιάφορο,βαρετό τρόπο? θα'λεγα?..εξαρτάται βέβαια...και π ως αντιδρά και η άλλη πλευρά στο...'χωρισμό' ας το πούμε έτσι...στη περίπτωσή σου...μάλλον (με τη Μ)...που μας περιγράφεις εδώ...προφανώς από την αρχή ήταν μια κάπως 'μπλαζέ'...κατάσταση ας το πω έτσι...οπότε..εκεί θα κατέληγε πιστέυω..στο τέλος...καλημέρες...

Ψονθομφανήχ είπε...

Καλύτερα Αθούλα το τέλος μιας σχέσης να είναι "βαρετό"
παρά "επεισοδιακό"...

Άθη είπε...

Εεε,εμ...ίσως να έχεις και δίκιο..αλλά..νομίζω και τα δύο είναι χάλια,ε, εγώ θα'λεγα..καλύτερα το τέλος μια σχέσης να είναι 'σε φιλικό επίπεδο'...καλύτερα να χωρίζεις με κάποιον σαν είστε δυο καλοί, φίλοι...και να διατηρείς ίσως μια ΠΟ-ΛΥ καλή φιλική σχέση..(όπως έχει γίνει, με κάποια ζευγάρια-σπάνια δυστυχώς όμως-καθώς και με κάποια αντρόγυνα...)..παρά να χωρίζεις...βαριεστημένα,βαρετά σάνα σου ήταν, ένα βάρος α υτή η σχέση...που'θελες να το ξεφωρτοθείς..αλλά που έψαχνες τη 'χρυση ευκαιρία' γιανά το κάνεις...) κι όταν σου δίνεται...ε, ντάξει...νομίζω δ εν τιμά ούτε ε σέ να, (κυρίως) α υτή η συμπεριφορά αλλά ούτε κι α υτόν που υποτίθεται ότι α γά πη σες, κάποτε α υτόν με τον οποίο μοιράστηκες τόσα και τόσα, α υτόν που υποτίθεται ήτα ν ο άν θρω πός σου κάποτε...)και φυσικά για το επεισοδιακό τέλος..ας μη το σχολιάσουμε καλύτερα..είναι ίσως ο χειρότερος τρόπος γιανά χωρίσεις με α υτόν, που υποτίθεται ότι κάποτε τον α γά πη σες ίσως και πο-λύ...επειδή α υτός ο τρόπος ΠΡΟΣΒΑΛΕΙ και ε σένα πρωτίστως και τον άλλωτε σύντροφό σου..αλλά και α υτό που ζήσατε, κάποτε μαζί..απλά δ εν είναι καλό...να χωρίζεις ε πει σο δια κά...α υτά...καλό μεσημέρι...

Ψονθομφανήχ είπε...

Nαι, οι "βελούδινοι χωρισμοί" είναι οι καλύτεροι. Και σε βοηθούν να κρατήσεις μόνο τις καλές αναμνήσεις απ’ τη σχέση...