Τι κατάλαβα ως τώρα στη ζωή μου ... (Β’)

Ας το παραδεχτούμε: ψάχνουμε κάθε φορά αυτό που δεν έχουμε. Κι έτσι προκαλούμε συχνά τη μοναξιά μας. Αλλά κι ο πιο μοναχικός τύπος εύχεται να υπάρχει κάποιος στο πλάι του. Φαύλος κύκλος...

Φίλε, δεν πρέπει να χάσεις ποτέ το κίνητρο για ζωή. Να βρίσκεις πάντα μερικούς σπουδαίους λόγους που αξίζει να ζεις. Γνώρισα πολλούς ανθρώπους που πέθαναν ακριβώς από έλλειψη θέλησης για ζωή...

Ο πόθος βρίσκεται οπουδήποτε. Όλοι μας έχουμε κάτι θελκτικό κι ερωτεύσιμο πάνω μας. 

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ερωτεύομαι κάθε τόσο. Το μυαλό μου θολώνει απ’ το ακόλαστο πάθος. Πολλές φορές ξαφνιαζόμουν κι ο ίδιος απ' τη σεξουαλική μου απληστία. Ακόμα κι όταν εκείνη έφτανε στον οργασμό, εγώ προσπαθούσα να πάω ακόμα πιο πέρα...

Απορώ με τους λογοτέχνες και τους ποιητές που κάνουν τις γυναίκες να μοιάζουν με φαγώσιμα. "Λαχταριστό κορίτσι", "κερασένια χείλη", "ήταν τα στήθια της άσπρα ωσάν γάλατα" κ.λπ.

Προσωπικά βιώνω την ερωτική έλξη ως ηλεκτρικό σπινθήρα σε μια παγωμένη χειμωνιάτικη νύχτα. Στο σεξ το μόνο που αξίζει είναι να το παρακάνεις! Να ηχογραφείς τις ανάσες σας και να παίρνεις στο στόμα σου όσο πιο πολλά γίνεται.

Ενδεικτικά αναφέρω πως μια γουλιά σπέρματος περιέχει τριανταδύο διαφορετικά χημικά. Βιταμίνες C και B12, φρουκτόζη, φώσφορο, χαλκό, ψευδάργυρο, ασβέστιο κι άλλα υγιεινά πράγματα. Σωστή πολυβιταμίνη...

Πατημασιές στο ταβάνι...

Σοκάκια υψικάμινοι

σαν ύπουλα σκυλιά

ξοπίσω μου τρέχουν.

Πηχτός αέρας σαν θειάφι φυσάει...

Στο ταβάνι μια κουκκίδα.

Μύγα, αράχνη, ίχνος μπογιάς;

Μάλλον πατημασιά

από τότε που περπατούσα ανάποδα!

(Μήπως και τώρα ανάποδα δε ζω;)

Βράδια θλιμμένα,

μοναξιά,

διψά η ψυχή 

του έρωτα το χάδι.

(Τα χείλη σου ροζ ορτανσίες)

Παρελαύνω καθημερινά,

επέτειος του τίποτα.

Έρωτες κατασχεμένοι, 

τρεμάμενες φλόγες 

φιλιών αδέξιων...

Στην πλάτη μού ’μεινε

μια γρατσουνιά παλιά,

πουλί του πόθου.

Τη βλέπω στο σκοτεινό καθρέφτη

της ύπαρξής μου,

στο μικροσκοπικό δωμάτιο

της επιβίωσής μου...

(Η επαφή μας, παρ’ όλ’ αυτά,

δεν ήταν κάτι το φοβερό.

Απεναντίας,

σιωπηρά αποφανθήκαμε

πως ήταν μια αποτυχία!)

Ένας μούτσος απ’ το Καρπενήσι! (Γ’ - Ελλάδα: η πρώτη χώρα σε εξαγωγή σπέρματος!)

Στο πρώτο μπάρκο μου, οι "παλιοί" μού ’δωσαν δυο συμβουλές:

"Ο ναυτικός όταν δεν έχει δουλειά πρέπει να κοιμάται"! Σωστή συμβουλή και την ψιλοτήρησα. Το σώμα έχει ανάγκη για ξεκούραση και σε οριακές καταστάσεις είναι θέμα επιβίωσης. Άσε που ο ύπνος σε γλυτώνει απ’ τις πολλές σκέψεις κι αναμνήσεις. Δεν θέλει και πολύ να σαλτάρεις μεσοπέλαγα...

"Ο ναυτικός για να βάλει μερικά φράγκα καβάντζα για τις δύσκολες ώρες πρέπει να μαλακίζεται"! Κι αυτή σοφή συμβουλή. Οι περισσότεροι ναυτικοί όσα βγάζουν τα τρώνε στα καμπαρέ, στις "χορεύτριες" και στις πουτάνες! Και πεθαίνουν στην ψάθα...

Εμένα μου άρεσε να στέκομαι στα λιμάνια με τις τσέπες γεμάτες εγγλέζικες λίρες και ν’ αγναντεύω τις όμορφες πουτάνες. Χωρίς να μπορώ να κρύψω τη χαρμανιασμένη ερωτική σαστιμάρα μου. Και με μύτη μελανιασμένη απ’ τη ρούφα της μπύρας...

Στέκομαι απέναντι απ’ τις καλντεριμιτζούδες και τις μπανίζω να στέκονται σταυροπόδι, αλλάζοντας συνεχώς τη θέση των ποδιών τους, δείχνοντας πόσο γουστάρουν να τρίβουν τα μπούτια τους.

Και στο βάθος να ξεπροβάλλει το μικρό τριγωνάκι απ’ το κόκκινο βρακάκι που αγκομαχά να καλύψει τη θεότητα της Αφροδίτης, τη βαριά κι αδυσώπητη.

Η ευτυχία, λένε, έχει χίλια πατώματα. Και σε κάθε πάτωμα υπάρχει κι ένα μουνί!

Μ’ αρέσει το κολασμένο άρωμα των φτηνιάρικων μπουρδέλων. Η λιγωμένη υγρασία των κορμιών, η χαρακτηριστική μυρωδιά εκκρίσεων υπόξινων οργασμικών υγρών.

Πολλών εβδομάδων σπέρμα έβραζε καυτό στην κύστη μου. Και τις περισσότερες φορές τινάζονταν κατά ριπάς στα μπούτια και στις κοιλιές των "κοριτσιών", πριν καν προλάβω να φορέσω προφυλακτικό. Είναι το γνωστό σεξολογικό φαινόμενο του "σεισμικού οργασμού προ των πυλών"!

Στην Αμβέρσα βρήκα μια πουτάνα που πήγαινε μόνο με Έλληνες ναυτικούς. "Γιατί είναι ράτσα και καλοπληρωτές. Οι Έλληνες ναυτικοί είναι συνεχώς καυλωμένοι και γουστάρω", μου είπε.

Το ’ξερε πως οι περισσότεροι από μας χύνουμε πριν καν μπούμε μέσα της. Γι’ αυτό μας "έπαιρνε νυχτέρι", δηλαδή πήγαινε με τον ίδιο πελάτη όλη τη βραδιά. Την πρώτη φορά, απ’ την καύλα,  χύναμε στα κωλομέρια ή στον αφαλό της. Αλλά τις επόμενες θυσιάζαμε κανονικά στο "ναό της Ακροκορίνθου"! 

Κι αξημέρωτα, πριν μας αποχαιρετήσει, ζήταγε και την "πρωινή σοκολάτα" της, δηλαδή το πρωινό γαμήσι. 

Δεν της χάλαγα χατίρι. Αλλά τι να σας πω, ρε παιδιά, αυτό το πρωινό γαμήσι ποτέ μου δεν το πολυφχαριστήθηκα. Παρά τις δυνατές προστιχοκουβέντες της, ένιωθα σαν παντρεμένος που το κάνει αγγαρεία...

Έχω πολλές ιστορίες να σας πω...

Χθες βρεθήκαμε σ’ ένα τσιπουράδικο στα Εξάρχεια μ’ ένα φίλο συγγραφέα.

Το παλικάρι είναι σαραντάρης, έγραψε ήδη πέντε ωραία μυθιστορήματα, ήταν στα "ευπώλητα" κι είχαν σπουδαίες κριτικές.

Τα διάβασα και τα πέντε και μπορώ να σας βεβαιώσω πως ο τύπος είναι πολύ "δυνατός" και εξελίξιμος...

Μας συνδέει μια αμοιβαία συμπάθεια κι εκτίμηση.

Διαβάζει κι εκείνος τα μικροδιηγήματα που γράφω, και λέει πως του αρέσουν. Όχι αυτά που δημοσιεύω στο ιστολόγιο. Αλλά τ’ "άλλα", τα πολύ πιο προσωπικά, που τα φυλάω για την πάρτη μου και τους πολύ δικούς μου ανθρώπους.

Ο φίλος φαγώθηκε να στρώσω κώλο και ν’ αρχίσω να γράφω κι εγώ διηγήματα και μυθιστορήματα. Λέει πως έχω μεγάλο ταλέντο και μπορεί να ’χω και διεθνή αναγνώριση. 

Η βασική απορία του ήταν γιατί προτιμώ να γράφω μικρές αυτοτελείς ιστορίες ενώ μπορώ να φτιάξω κάτι πιο μεγάλο και ολοκληρωμένο.

Του απάντησα μ’ έναν μύθο του Αισώπου: 

"Εσείς οι μυθιστορηματογράφοι  μοιάζετε με τα τζιτζίκια. Πιάνετε απ’ το μεσημέρι ένα τραγούδι και το συνεχίζετε μέχρι τα ξημερώματα. Ενώ εγώ είμαι σαν τ’ αηδόνι. Οι ιστορίες μου είναι σύντομες όπως και τα τραγούδια τ’ αηδονιού. Κι είναι σύντομες γιατί ξέρω πολλές από δαύτες και θέλω να τις τραγουδήσω όλες"...

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (71) - Η Μπουμπουλίνα της Τουρκίας (Νενέ Χατούν)

Παίρνω το δρόμο από την Τραπεζούντα προς Ερζερούμ, στα βάθη της Μικρασίας. 

Βρίσκομαι πάνω στην οδική αρτηρία που κατασκεύασε το τούρκικο κράτος για ν’ αναβιώσει τη συγκοινωνία της Περσίας με τη Μαύρη Θάλασσα.

Περνάμε απ’ την Αργυρούπολη. Την πολιτεία που μέχρι τον 19ο αιώνα έζησε ευτυχισμένες μέρες. 

Στ’ αναρίθμητα χάνια της κατέλυαν τα καραβάνια των καμήλων. 

Κι απ’ τα πλούσια ορυχεία της έβγαιναν μεγάλες ποσότητες αργύρου, μολύβδου, χαλκού και χρυσού που εξάγονταν στο εξωτερικό και γέμιζαν με συνάλλαγμα τα θησαυροφυλάκια του Σουλτάνου αλλά και τις τσέπες των κατοίκων της.

Αφήνοντας πίσω την Αργυρούπολη περνάμε απ’ το βουνό Καβούκ Νταγ, που στην αρχαιότητα ονομαζόταν Θήχης. Σύμφωνα με την παράδοση, απ’ την κορφή του οι Μύριοι είδαν τον Πόντο και φώναξαν "θάλαττα-θάλαττα"!

Μπαίνουμε στο ορεινό Ερζερούμ, μια πόλη με μάλλον κούρδικο πληθυσμό. 

Είναι κι εδώ εμφανής η προσπάθεια εξευρωπαϊσμού. Δεν βλέπεις πουθενά τις παλιές καμήλες ή τις βοϊδάμαξες με τους δυο τροχούς. Κι οι εμπόροι στέκονται νωθροί μπροστά στην πραμάτεια τους. Καμιά σχέση με τους παλιούς ανατολίτες που καλούσαν τους πελάτες όλο γλυκόλογα και τσακίσματα της μέσης. Παρόλ’ αυτά παραμένει μια ασάλευτη τουρκόπολη!

Την πόλη την ίδρυσε ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Θεοδόσιος Β’ το 415 ως προμαχώνα εναντίον των Περσών και των Αράβων. Έπεσε πολλές φορές στα χέρια των εχθρών ώσπου το 949 ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος την ξανάκανε ρωμαϊκή και παρέμεινε έτσι για 100 περίπου χρόνια, που έπεσε οριστικά στα χέρια των Τούρκων.

Στο ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877-8 έγιναν σκληρές μάχες στην περιοχή. Αρχικά οι Ρώσοι κατέλαβαν το κρίσιμο φρούριο Αζιζιέ, αλλά οι ντόπιοι αντεπιτέθηκαν με ό,τι μέσο είχαν και τους έδιωξαν. 

Στη μάχη πρωτοστάτησε μια νεαρή κοπελίτσα, η Χατούν, που έγινε σύμβολο του τούρκικου ηρωισμού και της πρόσφεραν τιμές μέχρι που πέθανε στα βαθιά της γεράματα. Μέχρι και μνημεία έστησαν για να τιμήσουν τη "Νενέ (= γιαγιά) Χατούν"!

Στην ίδια περιοχή συνέβησαν πολλά τραγικά γεγονότα κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Ανάλογα με την εξέλιξη του πολέμου, πότε οι Αρμένηδες έσφαζαν τους Τούρκους και πότε οι Τούρκοι τους Αρμένηδες. Φυσικά, στο τέλος την πλήρωσαν οι ηττημένοι. Κι αυτοί ήταν οι Αρμένιοι. 

Αν τα πράγματα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά ίσως σήμερα να μιλάγαμε για την "γενοκτονία των Τούρκων"! 

Το Ερζερούμ αποτελεί και σήμερα μια ουσιαστικά "στρατιωτική ζώνη". Και δεν είναι μόνο τα τούρκικα αεροδρόμια, φυλάκια, στρατόπεδα, πολυβολεία. Πολύ έντονη είναι κι η αμερικάνικη στρατιωτική παρουσία, και όχι μόνο στην αεροπορική τους βάση...

Τι κατάλαβα ως τώρα στη ζωή μου ... (Α’)

Θα ’θελα η ζωή μου να ’χει πάντα τη γεύση του πρώτου φιλιού. Αλλά δεν γίνεται.

Θα ’θελα να μπορώ ανά πάσα στιγμή να γυρίζω σελίδα στη ζωή μου. Αλλά είναι πολύ δύσκολο.

Το "καλό παιδί" δεν είναι ποτέ ερωτεύσιμο! Τελεία! 

Όσο ήμουν το "παιδί της εκκλησίας", το "καλοσιδερωμένο απ’ τη μανούλα του", ο "καλός μαθητής-φοιτητής", δε γύριζε να με δει ούτε θηλυκιά γάτα. Μόλις έγινα λέτσος, γραψαρχίδης, μισογύνης, ανέβηκαν κατακόρυφα οι μετοχές μου στο γυναικείο φύλο...

Τίποτα δεν είναι πιο αφροδισιακό, πιο μαγνητογκομενικό απ’ το να τις έχεις όλες γραμμένες και στο φτύσιμο! Όλες ονειρεύονται να δαμάσουν ένα ατίθασο άλογο...

Επίσης, πολύ ερωτεύσιμες είν’ οι εξαφανίσεις!  

Βγες απόψε με μια γκόμενα, κάν’ της κόρτε κι όλα τα σχετικά και μετά εξαφανίσου για μια βδομάδα. Θα φάει τα λυσακά της. Μόλις σε δει θα πέσει στα πόδια σου και θα σε παρακαλάει να "μην της το ξανακάνεις αυτό"...

Να θυμάσαι φιλαράκο πως οι μεγάλοι έρωτες δεν φοράνε νυφικά! 

Ν’ αποφεύγεις σαν ο διάολος το λιβάνι τις γυναίκες που ’χουν νυφόπονο. Που ψάχνουν για σπερματοδότη. Αυτές που όλα πάνω τους φωνάζουν "αποτυχημένη ψυχοθεραπεία"!

Τρέξε μακριά απ’ όσες έχουν ως πρότυπο συζύγου τον μπαμπά τους. 

Απ’ όσες πιστεύουν πως δεν χρειάζεται να δουλέψουν γιατί "ο εαυτός τους είν’ από μόνος του μια δουλειά". 

Απ’ όσες νομίζουν πως μέσα σε μια ώρα, όσο κρατάει η τελετή του γάμου, μπορούν ν’ "αποκατασταθούν", να "πλουτίσουν", να βρουν "το ισόβιο κοροϊδάκι"! 

Μην  είσαι μαλάκας. Να ξέρεις πως αυτή που σου πουλάει αγάπες έχει "λίστα υποψήφιων γαμπρών". Αλλά ποτέ δεν θα μάθεις σε ποια σειρά είχε γράψει τ’ όνομά σου...

Μην ακούς τα "καυλώνω τόσο μαζί σου που θέλω να πετάξουμε το προφυλακτικό από ανάμεσά σας"! 

Να γκαστρωθεί θέλει για να σου φορέσει το σκουρόχρωμο κουστούμι! Εκείνη λευκό εσύ μαύρο. Εκείνη χαρά, εσύ πένθος. Τι δεν καταλαβαίνεις;

Έτυχε μια φορά ν’ ακούσω συμβουλές μάνας-μέγαιρας σε κόρη κι ανατρίχιασα! "Έχε άντρα σπίτι σου κι ας είν’ και ξύλινος! Ο γάμος είν’ επίτευγμα για μια γυναίκα. Παντρέψουν έστω και για μια ώρα. Δεν βλέπεις τις φίλες σου που ’ναι πιο παντρεμένες κι από παντρεμένες;"...

Έχω γνωρίσει πουτάνα καραπούτανο που ψάχνει λυσσωδώς γαμπρό. Γαμπρό πλούσιο, εννοείται. Δεν χρησιμοποιούσε τη λέξη "πλούσιος" αλλά "επιτυχημένος"! 

"Μόνο έναν τέτοιο παντρεύομαι", έλεγε. "Τους άλλους δεν τους αγγίζω, απλώς τους γαμάω μέχρι θανάτου!"...

Αλλά δεν μου φτάνουν τα ξέκωλα που λύσσαξαν να με παντρευτούν. Έχω και κάποιους φίλους μου παντρεμένους που ’χουν μανία να με "αποκαταστήσουν". Ο καθένας τους μου γνώρισε πάνω από πέντε "καλά κορίτσια"!. 

Αυτό με τους παντρεμένους που θέλουν να παντρευτείς κι εσύ, δεν το πολυκατάλαβα. 

Το κάνουν από αγάπη ή από σαδισμό για να τραβήξεις κι εσύ όσα τραβάν αυτοί; Θα σας γελάσω...

Δεν τις αντέχω άλλο τις Ελληνίδες! Καλύτερα γελαδάρης στην Αμερική...

Δεν υπάρχουν πιο ελεεινές γυναίκες απ' τις Ελληνίδες. Τέλος!

Είναι παρθενοπουτάνες. Μόνο για πουτσομεζέ κάνουν και τίποτ' άλλο...

Το περασμένο Σάββατο έκανα μια ξεπέτα στην "Ίντριγκα" στα Εξάρχεια. 

Και τη Δευτέρα το καρατσόλι έστειλε στην κοπέλα μου τη Ν. ένα πακέτο που μέσα είχε το σουτιέν της και ένα δισέλιδο που περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια όσα είχαμε κάνει!

Μέχρι κι εγώ έφριξα όταν διάβασα το γράμμα της. "Ο πούτσος του στο στόμα μου υγρός κι αλμυρός...".  Έλεος λέμε!

Αλλά κι η δικιά μου, η Ν., άλλη πουτάνα κι αυτή. 

Είναι της άποψης πως οι ξύπνιες γυναίκες αν βρουν το κελεπούρι δεν το διώχνουν ποτέ κι ας φτάσει το κέρατο μέχρι το διάστημα. Απλώς πρέπει να φροντίσουν να το εξαργυρώσουν ανάλογα...

Η Ν. ήταν φρεσκοδιαζευγμένη μόλις τη γνώρισα. Ζούσε μίζερα μ' έναν άντρα που σιχενόταν και με δυο παιδιά που τη βασάνιζαν.

Όταν πρωτοκάναμε έρωτα έδειξε εκστασιασμένη. Μετά από δέκα χρόνια συζυγικού σεξ, ξανάβρισκε τη σεξουαλικότητά της, κι αυτό ήταν ένα συναίσθημα υπέροχο κι οδυνηρό ταυτόχρονα.

Προσωπικά δεν νομίζω πως έκανα κάτι ιδιαίτερο για να τη "στείλω". Απλά ήταν ήδη προετοιμασμένη εγκεφαλικά ν' απογειωθεί σεξουαλικά πριν καν την ακουμπήσει το κάτω κεφάλι μου...

Αλλά, τώρα που το σκέφτομαι, τον τελευταίο καιρό έχω γίνει εξπέρ στο σεξ. Ας είναι καλά εκείνη η Αιγύπτια που μου 'μαθε πολλά κολπάκια. Καθυστέρηση... αναμονή... έξαρση.

Με τη Ν. έχω ένα βίτσιο: να κάνουμε έρωτα στα πιο απίθανα μέρη. Ακόμα και τα προπύλαια της Ακαδημίας Αθηνών τιμήσαμε με τον οργασμό μας. 

Την υποχρέωσα να πάψει να φοράει τα αιώνια τζιν. Από τότε που τα φτιάξαμε, μόνο φαρδιές φούστες. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να τις σηκώνει λίγο. Και πάντα χωρίς προκαταρκτικά...

Μπαίνουμε μαζί στο λεωφορείο ή στο μετρό και κάνουμε μπαμ από μακριά πως είμαστε φρεσκογαμημένοι και καλογαμημένοι. Κι ο πιο άσχετος μπορεί να καταλάβει πως κάτω απ' την κλαρωτή φούστα της τα γεννητικά της όργανα είναι πρισμένα απ' το πολύ γουδοχέρι!

Για μένα το σεξ δεν είναι μόνο απόλαυση. Κυρίως είναι πηγή εξουσίασης και χειραγώγησης της γυναίκας. Όσο αισθάνομαι πως ένα κομμάτι του εαυτού της μου αντιστέκεται, τόσο αφηνιάζω σεξουαλικά. Την θέλω πλήρως κι απόλυτα υποταγμένη σε μένα και στο όργανό μου.

Ποτέ δεν είχα σκεφτεί να κερατώσω τη Ν. Το γλυκό άρχισε να χαλάει όταν προσπάθησε να βάλει μια "τρίτη" ανάμεσά μας: την κόκα, τη "λευκή θεά", όπως την έλεγε. Αυτό έθετε σε αμφισβήτηση την πρωτοκαθεδρία του πούτσου μου. Δηλαδή εμένα. Και στράβωσα...

Τελικά θα φύγω μετανάστης γι' Αμερική. Όχι στις πολιτείες του διαβόλου, νιού-γιόρκες και λος-άντζελα. 

Γουστάρω μεσοδυτικές πολιτείες. Να γίνω αναγεννημένος χριστιανός. Αυτό που στην Ευρώπη λέμε "χριστιανική δεξιά". Να χάσω οριστικά τη σεξουαλική μου δύναμη! Γιατί η σεξουαλική ορμή, δικέ μου, πηγάζει απ' την τεράστια επιθυμία σου για ζωή, απ' το πελώριο κέφι, τον αρχαιοελληνικό διονυσιασμό.

Στην Αμερική θα παντρευτώ μια αγρότισσα απ' το Κεντάκι, θα κάνω τρία παιδιά και δυο κορίτσια, που θα τα βάλω στο ειδικό κλαμπ αγνότητας μέχρι τα 21!

Θα διαβάζουμε μόνο Παλαιά Διαθήκη, θα εφαρμόζουμε αυστηρές σωματικές τιμωρίες για κάθε παράβαση, γιατί "είναι θέλημα Θεού" διάολε!

Και τις Κυριακές θα πηγαίνουμε σε κάποια απ' τις μοντέρνες προτεσταντικές εκκλησίες, αυτές με τα σόπινγκ μολ, τις πισίνες και τα μπέιμπι πάρκινγκ!

Και δεν θα ξαναγυρίσω στην κολασμένη Ευρώπη...

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (70) - Στην Αθήνα του Πόντου!

Αφήνω πίσω μου την Τραπεζούντα και μπαίνω στην αρχαία Κολχίδα.

Κάπου εδώ, ίσως πιο κοντά ίσως πιο μακριά, υπήρχαν οι κήποι του βασιλιά Αιήτη με το χρυσόμαλλο δέρας που το φύλαγε ο άγρυπνος δράκοντας.

Σ' ένα απ' τ' ακρογιάλια που ξανοίγονται μπροστά μου άραξε η Αργώ με τον Ορφέα, τον Ιάσονα, τον Ηρακλή και τ' άλλα μυθικά παλικάρια...

Μπαίνω στη Ριζούντα ή Ρίζαιο, που οι Τούρκοι το λένε Ριζέ. Είναι η μοναδική περιοχή της Τουρκίας που μπορεί να ευδοκιμήσει το τσάι. 

Το έδαφος είναι ασβεστούχο ή αλατούχο και το κλίμα μέτρια υγρό και θερμό. Σχεδόν ίδιο με την μακρινή δυτική Κίνα που παράγει και εξάγει εκατομμύρια τόνους τσαγιού...

Και να 'μαι στην Αθήνα του Πόντου. 

"Ατίνα" την έλεγαν οι Τούρκοι μέχρι το 1924 που την μετονόμασαν σε Παζάρ, σε μια εποχή έντονου ελληνο-τουρκικού μίσους.

Σήμερα τα πάθη έχουν καταλαγιάσει κι οι Τουρκαθηναίοι είναι πολύ φιλικοί. 

Συζητάμε για την προέλευση του ονόματος της πόλης τους. Υπάρχουν πολλές εκδοχές. Η πιθανότερη αποδίδει το όνομά της σ' έναν αρχαίο ναό της θεάς Αθηνάς που τώρα δεν υπάρχει.

Πίνουμε στην υγειά της μητροπολιτικής Αθήνας, της ποντιακής Αθήνας και των οκτώ αμερικάνικων πόλεων που έχουν κι αυτές το όνομα "Αθήνα"!

Σπάω το φράγμα της μαλακίας!

Με τόσες πουτάνες, επίσημες κι ανεπίσημες, που κάνω παρέα, έχω ξεσχολίσει. Έγινα κι εγώ μεγάλη "πατρινιά πουτάνα"! Πιάνω πουλιά στον αέρα. Δύσκολο να μου τη βγει γκόμενα με κόκκινο...

Μόλις μπήκε στο δωμάτιό μου, η πρώτη της κουβέντα ήταν "Γίνεται χαμαρούς εδώ μέσα!". Μπίνγκοοοο! Το 'πιασα το υπονοούμενο.

"Έχεις γιο στην πρώτη Λυκείου?", τη ρώτησα.

"Καλά, πώς το κατάλαβες?".

"Αυτά τα κωλοπαίδια λένε το χαμό χαμαρούς!". Και την έστειλα...

Όντως, ήταν μικροπαντρεμένη, μικροχωρισμένη κι έψαχνε πατέρα για το γιο της.

Τα χρονάκια της είχαν αρχίσει να περνάνε κι επιδιδόταν πλέον μετά μανίας στο husband hunting, στο "κυνήγι γαμπρού"!

Μόλις πρωτοπηδηχτήκαμε, πήγα να κάνω ένα ντουζάκι. Αλλά ταυτόχρονα την κρυφάκουγα. Πήρε στο κινητό την κολλητή της:

- Παντρεύομαι!

- Αυτός το ξέρει?

- Δεν χρειάζεται, θα το μάθει όταν έρθει η ώρα. Σημασία έχει πως το ξέρω εγώ!

Την είχε πιάσει τέτοια πρεμούρα που παραβίασε κατάφορα τα τρία ΔΕΝ της γκομενικής επιτυχίας:

ΔΕΝ δείχνω υπερβολικά διαθέσιμη.

ΔΕΝ του προτείνω να βγούμε απόψε κι όλας.

ΔΕΝ παραλείπω να του τονίσω πόσο περιζήτητη είμαι.

Προσπαθούσε να μου επιβάλλει την ιδέα πως ΠΡΕΠΕΙ να την παντρευτώ. Πίστευε πως οι άντρες είναι χαζοί κι αν η γυναίκα περιμένει να πάρουν από μόνοι τους μπρος... θα σιτέψει!

Προκειμένου να πετύχει το στόχο της ήταν αποφασισμένη να πατήσει επί πτωμάτων. 

Εννοείται πως ήταν και αντροχωρίστρα ολκής. Όταν με γνώρισε τα είχα ήδη με τη Μ. Έστω και στα τελειώματα. Οπότε έβαλε μπροστά τη "μηχανή": "Ένα τσιμπούκι την ημέρα την τωρινή την κάνει πέρα"!

Προσπαθούσε να σκοτώσει τον Ηρώδη μέσα μου. Μου έστελνε  μέιλ με πανέμορφες μπέμπες. 

Και μου ορκιζόταν πως αν την γκάστρωνα δεν θα γινόταν "σαν τις άλλες τις φάλαινες"! Με διαβεβαίωνε πως θα ήταν "μια κοκαλιάρα έγκυος με μια μικρή κοιλίτσα εκεί μπροστά"!

Προσποιούνταν πως είχε μαζί μου αλλεπάλληλους οργασμούς, αλλά την έπιασα πάλι να λέει κρυφά στην κολλητή της: "στον πούτσο κούκος, στη γλώσσ' αηδόνι"!

"Ρε μπας κι είν' αδελφή?", τη ρωτούσε η κολλητή. "Όχι, όχι, κάτι άλλο είναι, θα το βρούμε", απαντούσε η δικιά μου.

Τις προάλλες η κολλητή της της πρότεινε να με πάει βολτούλα σ' ένα φάρο. 

Οι φάροι δημιουργούν ρομαντική διάθεση, σε κάνουν ν' αναπολείς τη ζωή σου και μπορεί να σου βγει και καμιά πρόταση γάμου. Έτσι, χωρίς να το πολυκαταλάβω, βρέθηκα στο φάρο του Ηραίου, στην Περαχώρα Λουτρακίου.

Φυσικά, πάλι τζίφος η υπόθεση.

Στην επιστροφή ήταν κατσούφα. Χτυπάει το κινητό της. Ήταν πάλι η κολλητή. Προφανώς τη ρώτησε πώς πήγαν τα πράγματα. Άκουσα μόνο την απάντηση της δικιάς μου: "Έσπασε πάλι το φράγμα της μαλακίας ο ηλίθιος"!

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (69) - Γιατί εξισλαμίστηκε ο Δεσπότης?

Τα Σούρμενα,  Σούρμενε στα τούρκικα, δεν με εντυπωσίασαν ως πόλη. Αλλά, στα περίχωρα, το φυσικό περιβάλλον είναι υπέροχο. Πλατάνια και φουντουκιές παντού...

Με την ανταλλαγή πληθυσμών οι χριστιανοί Σουρμενιώτες χωρίστηκαν. Όσοι ασχολούνταν με την αλιεία εγκαταστάθηκαν στην Αττική, κοντά στο Ελληνικό. Κι όσους ήταν αγροτο-κτηνοτρόφοι τούς πήγαν στις άγριες πλαγιές του Μπέλες...

Γενικά, η κατασκευή του παραλιακού δρόμου ισοπέδωσε τη μαυροθαλασσίτικη ακτοπλοΐα. Κι η κατασκευή του σιδηροδρόμου οδήγησε σε παρακμή όλα τα μεγάλα λιμάνια του Πόντου.

Παλιότερα οι Σουρμενιώτες είχαν ειδικευτεί στο ψάρεμα του δελφινιού. Χρησιμοποιούσαν κυρίως το δέρμα του για να φτιάξουν τσάντες και παπούτσια. Αλλά εκμεταλλεύονταν και το λάδι του. Τώρα δεν ξέρω αν έχει μείνει και κανένα απ' τα πανέμορφα δελφίνια του Πόντου να ψαρέψουν...

Σε μικρή απόσταση απ' τα Σούρμενα βρίσκεται μια σχετικά μικρή πόλη, το Οφ. Η ελληνική της ονομασία ήταν Οφιούς ή Οφιούσα.

Οι κάτοικοι τούτης της περιοχής είναι κάπως περίεργοι. Θεωρούνται πιστοί μουσουλμάνοι αλλά όχι φανατικοί. Στην Οθωμανική περίοδο το Οφ είχε τις καλύτερες ιερατικές και θεολογικές σχολές του Ισλάμ. Ήταν φυτώριο χοτζάδων. Ο Κεμάλ κατάργησε τους μεδρεσέδες, δηλαδή τα ιεροσπουδαστήρια, αλλά οι σχολές του Οφ συνέχιζαν να βγάζουν χοτζάδες περιζήτητους σ' όλη την Τουρκιά!

Διαβάζω πως οι Οφλήδες εξισλαμίστηκαν το 1690. Ο δεσπότης τους Αλέξανδρος τσακώθηκε με τον μητροπολίτη Τραπεζούντας, κι από αντίδραση έγινε μουσουλμάνος παρασύροντας κι όλο το ποίμνιό του! Οι Οθωμανοί για να τον τιμήσουν έχτισαν στο όνομά του τζαμί, το Ισκεντέρ (= Αλέξανδρος) πασά τζαμί!

Παρόλ' αυτά στο Οφ και στα γύρω χωριά υπήρχαν αρκετοί κρυπτοχριστιανοί. Τις τελευταίες δεκαετίες οι συνθήκες άλλαξαν. Ούτε οι μουσουλμάνοι έχουν πρόβλημα στην Ελλάδα, ούτε ο χριστιανοί στην Τουρκία. 

Για ποιο λόγο, λοιπόν, να παραμένει κάποιος κρυπτοχριστιανός? Εδώ οι απαντήσεις διίστανται.

Άλλοι μου λένε πως δεν υπάρχουν πλέον κρυπτοχριστιανοί, ενώ κάποιοι υποστηρίζουν πως υπάρχουν ακόμα αρκετοί  αλλά τους ηδονίζει να αισθάνονται "κρυφοί" και "καταδιωγμένοι". Ίσως έτσι να εξασφαλίζουν μια καλύτεροι θέση στον παράδεισο!

Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν την  τρέλα των θρησκόληπτων...

Ένας μούτσος απ’ το Καρπενήσι! (Β’ - Το "άγιο Αιδοίο" έκανε πάλι το θαύμα του!)

Το Μοντεβίδεο το γουστάρω. Μου θυμίζει Πειραιά. Φουλ λαθρεμπόριο, εκλεκτοί θαλασσομεζέδες, μουνιά της λάσπης κι ομάδα ερυθρόλευκη, σαν το Θρύλο μας...

Δεν ήμουν στην πρώτη ομάδα των εξοδούχων. Όσοι μείναμε στη ράδα κάναμε διπλοβάρδιες. Τρέμαμε τους σαλταδόρους. Σκαρφάλωναν απ’ τις αλυσίδες της άγκυρας, έριχναν γάντζους, σκαρφίζονταν χίλιους δυο τρόπους για να πατήσουν στο σκαρί και να το διαγουμίσουν. Κι αν αντιστεκόσουν δεν το ’χαν σε τίποτα να σε μαχαιρώσουν. 

Εμείς τους περιμένανε με τις μάνικες της πυρασφάλειας έτοιμες να τους "πυροβολήσουν"....

Επιτέλους ήρθε κι η σειρά μας να πατήσουμε στεριά. Δεν πρόλαβα να κατέβω τη σκάλα και κάποιο γυναίκειο χέρι βρέθηκε να με καλωσορίσει. 

Δε σφάξανε! Ήμουν καλά δασκαλεμένος. Έπρεπε να κάνω λίγη υπομονή. Το "πρώτο πράμα" για να το βρεις πρέπει να προχωρήσεις λίγο πέρα απ’ το λιμάνι και τις αλανιάρες του.

Μια άλλη φορά θα σας γράψω για το καμπαρέ "Ακρόπολη" και τη μικρούλα χορεύτρια που γνώρισα. Αλλά τώρα πρέπει να γυρίσω στο πλοίο. Η μπουρού παραπονιάρικα σφυρίζει και μας καλεί να ξεκολλήσουμε απ’ τα μπουρδέλα και τις ρουλέτες και να γυρίσουμε στα πόστα μας...

Κάποιοι συνάδελφοι είχαν φέρει μαζί και τις γυναίκες τους. Το συστήνουν οι γιατροί σε όσες δεν πιάνουν παιδί στη στεριά. Παραδόξως οι περισσότερες γκαστρώνονται στο ταξίδι. Είναι οι λεγόμενες "πελαγίσιες σπορές". Συνήθως έχουν διάφορα χρώματα, ακόμα και σχιστά μάτια, αλλά όλα τα μούλικα είναι ανεξαιρέτως γαλαζομάτικα!

Ανοιχτήκαμε στον ωκεανό. Η καταχνιά του πελάγους άρχισε να μας πλακώνει. Ο ασυρματιστής παίρνει το δελτίου καιρού και του σηκώνονται οι τρίχες: κυκλώνας γαμάτος!

Στο Καρπενήσι έχω πέσει σε φοβερή χιονοθύελλα. Τα μηνίγγια μου πήγαιναν να σπάσουν. Έσκισα τη μπλούζα μου και την τύλιξα γύρω απ’ τ’ αυτιά μου. Κι έδεσα μια κόκκινη κορδέλα στην κορυφή ενός ελάτου. Την άνοιξη, που ξαναπέρασα απ’ το ίδιο σημείο, η κορδέλα ήταν πέντε μέτρα ψηλότερη απ’ το δρόμο...

Μα τούτο δω το θηριό δεν έχει όμοιό του. Δεν είμαι λογοτέχνης να περιγράψω τι θα πει να σε βρει μεσοπέλαγα τυφώνας σ’ ένα ελληνικών συμφερόντων σαπιοκάραβο.

Τέτοιες στιγμές δεν χρειάζονται κλάματα. Η θάλασσα είναι σαν την καριόλα γκόμενα. Δέκα φορές τη μέρα θέλει να σου κόψει τ’ αρχίδια και το λαιμό. Αλλά δεν το κάνει γιατί σε φοβάται. Επίθεση, λοιπόν, στη θάλασσα για να σε φοβηθεί...

Το σκαρί πρέπει να κοντράρει ίσα το κύμα. Αν σε βρει στα πλάγια, σ’ έκοψε στη μέση!

Όμως τα σίδερα δεν άντεξαν τα σκαμπανεβάσματα και τα χτυπήματα του νερού. Στα ύφαλα άνοιξε ρήγμα! Οι αντλίες δούλευαν στο φουλ. Αλλά για πόσο ακόμα; Τουλάχιστον λειτουργούσε ακόμα η γεννήτρια.

Στο φλάμπουρο ανάψαμε το φωτάκι της ακυβερνησίας. Εκπέμψαμε SOS και ρίξαμε τις φωτοβολίδες κινδύνου....

Κάποιοι από μας δεν θα ξανάβλεπαν τις γυναίκες τους, κάποιοι δεν θα γνώριζαν τα νεογέννητα παιδιά τους. Κι εγώ δεν θα ξανάβλεπα πρησμένο μουνάκι...

Δίπλα μου ένας Πακιστανός προσεύχεται στον Αλλάχ του. Εγώ ζητάω τη βοήθεια του αγίου Αιδοίου, που τόσο πιστά λατρεύω και υπηρετώ στη ζωή μου...