Το Μοντεβίδεο το γουστάρω. Μου θυμίζει Πειραιά. Φουλ λαθρεμπόριο, εκλεκτοί θαλασσομεζέδες, μουνιά της λάσπης κι ομάδα ερυθρόλευκη, σαν το Θρύλο μας...
Δεν ήμουν στην πρώτη ομάδα των εξοδούχων. Όσοι μείναμε στη ράδα κάναμε διπλοβάρδιες. Τρέμαμε τους σαλταδόρους. Σκαρφάλωναν απ’ τις αλυσίδες της άγκυρας, έριχναν γάντζους, σκαρφίζονταν χίλιους δυο τρόπους για να πατήσουν στο σκαρί και να το διαγουμίσουν. Κι αν αντιστεκόσουν δεν το ’χαν σε τίποτα να σε μαχαιρώσουν.
Εμείς τους περιμένανε με τις μάνικες της πυρασφάλειας έτοιμες να τους "πυροβολήσουν"....
Επιτέλους ήρθε κι η σειρά μας να πατήσουμε στεριά. Δεν πρόλαβα να κατέβω τη σκάλα και κάποιο γυναίκειο χέρι βρέθηκε να με καλωσορίσει.
Δε σφάξανε! Ήμουν καλά δασκαλεμένος. Έπρεπε να κάνω λίγη υπομονή. Το "πρώτο πράμα" για να το βρεις πρέπει να προχωρήσεις λίγο πέρα απ’ το λιμάνι και τις αλανιάρες του.
Μια άλλη φορά θα σας γράψω για το καμπαρέ "Ακρόπολη" και τη μικρούλα χορεύτρια που γνώρισα. Αλλά τώρα πρέπει να γυρίσω στο πλοίο. Η μπουρού παραπονιάρικα σφυρίζει και μας καλεί να ξεκολλήσουμε απ’ τα μπουρδέλα και τις ρουλέτες και να γυρίσουμε στα πόστα μας...
Κάποιοι συνάδελφοι είχαν φέρει μαζί και τις γυναίκες τους. Το συστήνουν οι γιατροί σε όσες δεν πιάνουν παιδί στη στεριά. Παραδόξως οι περισσότερες γκαστρώνονται στο ταξίδι. Είναι οι λεγόμενες "πελαγίσιες σπορές". Συνήθως έχουν διάφορα χρώματα, ακόμα και σχιστά μάτια, αλλά όλα τα μούλικα είναι ανεξαιρέτως γαλαζομάτικα!
Ανοιχτήκαμε στον ωκεανό. Η καταχνιά του πελάγους άρχισε να μας πλακώνει. Ο ασυρματιστής παίρνει το δελτίου καιρού και του σηκώνονται οι τρίχες: κυκλώνας γαμάτος!
Στο Καρπενήσι έχω πέσει σε φοβερή χιονοθύελλα. Τα μηνίγγια μου πήγαιναν να σπάσουν. Έσκισα τη μπλούζα μου και την τύλιξα γύρω απ’ τ’ αυτιά μου. Κι έδεσα μια κόκκινη κορδέλα στην κορυφή ενός ελάτου. Την άνοιξη, που ξαναπέρασα απ’ το ίδιο σημείο, η κορδέλα ήταν πέντε μέτρα ψηλότερη απ’ το δρόμο...
Μα τούτο δω το θηριό δεν έχει όμοιό του. Δεν είμαι λογοτέχνης να περιγράψω τι θα πει να σε βρει μεσοπέλαγα τυφώνας σ’ ένα ελληνικών συμφερόντων σαπιοκάραβο.
Τέτοιες στιγμές δεν χρειάζονται κλάματα. Η θάλασσα είναι σαν την καριόλα γκόμενα. Δέκα φορές τη μέρα θέλει να σου κόψει τ’ αρχίδια και το λαιμό. Αλλά δεν το κάνει γιατί σε φοβάται. Επίθεση, λοιπόν, στη θάλασσα για να σε φοβηθεί...
Το σκαρί πρέπει να κοντράρει ίσα το κύμα. Αν σε βρει στα πλάγια, σ’ έκοψε στη μέση!
Όμως τα σίδερα δεν άντεξαν τα σκαμπανεβάσματα και τα χτυπήματα του νερού. Στα ύφαλα άνοιξε ρήγμα! Οι αντλίες δούλευαν στο φουλ. Αλλά για πόσο ακόμα; Τουλάχιστον λειτουργούσε ακόμα η γεννήτρια.
Στο φλάμπουρο ανάψαμε το φωτάκι της ακυβερνησίας. Εκπέμψαμε SOS και ρίξαμε τις φωτοβολίδες κινδύνου....
Κάποιοι από μας δεν θα ξανάβλεπαν τις γυναίκες τους, κάποιοι δεν θα γνώριζαν τα νεογέννητα παιδιά τους. Κι εγώ δεν θα ξανάβλεπα πρησμένο μουνάκι...
Δίπλα μου ένας Πακιστανός προσεύχεται στον Αλλάχ του. Εγώ ζητάω τη βοήθεια του αγίου Αιδοίου, που τόσο πιστά λατρεύω και υπηρετώ στη ζωή μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου