Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

Ένας μούτσος απ’ το Καρπενήσι! (ΣΤ’ - Πρωτοχρονιά στη Βραζιλία)

Στο πρώτο μου μπάρκο είχα την τύχει να ’χω καπετάνιο Χιώτη. Απ’ αυτούς που σε βουτάνε στη θάλασσα και σε βγάζουν θεόστεγνο!
Αυτός με ξεπαρθένεψε απ’ τη στεριανή νοοτροπία, με σκάρωσε απ’ την αρχή έναν άλλον άνθρωπο, μ’ έκανε από στεριανό θαλασσινό...
Μ’ έμαθε ποια ναρκωτικά ν’ αποφεύγω, πώς να φυλάγομαι απ’ τους ρουφιάνους, πως "να ράβω το βρακί μου για να μη σκίζεται", πώς να κρατάω γενικά αποστάσεις ασφαλείας και, φυσικά, πώς να αποφεύγω τις λιμανίσιες αρρώστιες. Το σλόγκαν των πουτάνων είναι "αγάπη μου δολάριο, λατρεία μου χρυσάφι κι αφροδίσιο για σουβενίρ"...
Αφήνουμε πίσω μας την Ιαπωνία και τους αγγέλους με τα λοξά χαδιάρικα μάτια. Κι ανοιγόμαστε στον Ειρηνικό. Μην επηρεάζεστε απ’ τ’ όνομα τούτης της θάλασσας. Μόνο οι ρομαντικοί, οι ποιητές κι οι ερωτευμένοι την έχουν για καλοτάξιδη και γαληνεμένη. Αλλά αυτοί είναι άναυτοι...
Τούτος ο ωκεανός έχει το σύνορο της γης. Τον 180ό μεσημβρινό. Τον περνάς κι αλλάζει το ημερολόγιο. Η μια βδομάδα έχει οχτώ μέρες κι η άλλη έξι, μέσα σ’ ένα μήνα...
Στις μέρες μας τ’ αφροδίσια περνούν σαν τον βήχα, φτάνει να τα προλάβεις. Παλιότερα τα πράγματα ήταν πολύ πιο άσχημα. Πολλοί ναυτικοί αρρώσταιναν και πέθαιναν μεσοπέλαγα. Ψυγεία δεν υπήρχαν και τάφος τους γινόταν η θάλασσα. Τύλιγαν το πτώμα σε χοντρό καραβόπανο, το έραβαν σφιχτά, έδεναν βάρη στα πόδια και το φούνταραν στο νερό...
Στο σύμπλεγμα των Αλεούτιων Νήσων άρχισαν να μας γαζώνουν βόρειοι παγωμένοι πολικοί άνεμοι μέχρι έντεκα μποφόρια. 
Το Αιγαίο κι η Μεσόγειος είναι ύπουλες θάλασσες. Αλλά οι Έλληνες ναυτικοί ξέρουν να τις κογιονάρουν. 
Μα τούτο δω το πράγμα δεν περιγράφεται. Ο αέρας ξυρίζει τα πάντα: σκάλες, σωλήνες, μουσαμάδες, ρέλια. Σημάδια προσανατολισμού δεν υπάρχουν. Τ’ αστέρια είναι κρυμμένα πίσω απ’ τα σύννεφα, τα όργανα του πλοίου υπολειτουργούν. Δεν υπάρχουν έξοδοι κινδύνου. Περάσαμε έτσι τρεις νύχτες, από κείνες που κλαίνε τα τσακάλια...
Μόνη μας παρηγοριά πως θα κάναμε πρωτοχρονιά στη Βραζιλία.
Κορίτσια φλογερά σα λάβα μας περιμένουν. Από πολύ μικρές μαθαίνουν την αξία τους και την εξαργυρώνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Η αντίσταση στους βραζιλιάνικους λιμανίσιους πειρασμούς είναι ανώφελη. Η χαρά πουλιέται φτηνά μα γίνεται παγίδα για όσους δεν ξέρουν. Εδώ αρπάζεις σκουλαμέντο με τη μυρωδιά...
Ποιος άγιος πέρασε απ’ τα φιλόξενα βραζιλιάνικα λημέρια και δεν κολάστηκε; Ποιος περαστικός δεν ακούμπησε και το τελευταίο σέντσι του στα σφιχτά καπούλια μιας μουλάτας;
Οι Βραζιλιάνες είναι πολύ κτητικές γυναίκες. Ακόμα κι οι πουτάνες σε διεκδικούν μέχρι τελικής πτώσεως. Αν τις εγκαταλείψεις για κάποια άλλη, δε διστάζουν να μετατρέψουν την τσατσάρα τους σε στιλέτο και να σε καρφώσουν! Πολλοί έμειναν σημαδεμένοι από τέτοια ντράβαρα...
Αποφάσισα να μείνω στο καράβι να ξεκουραστώ, να κάνω οικονομία, να το παίξω "φυτό εσωτερικού χώρου".
Αλλά, παραμονές πρωτοχρονιάς κάποιες πουτανίτσες κατάφεραν και χώθηκαν στο πλοίο! Είχαν αναδουλειές κι αποφάσισαν να κυνηγήσουν τους παρακατιανούς. Τους Έλληνες που κατέβηκαν στο λιμάνι τους καπάρωσαν οι πιο καπάτσες. Αυτές μπούκαραν στο παπόρο για να βολευτούν με τους τριτοκοσμικούς. Και πράγματι, εκτός από μένα ήταν μέσα μόνο κάτι Αιγύπτιοι κι Ινδονήσιοι.
Ας μην περιγράψω τι ακολούθησε. Αν και δεν θυμάμαι πολλά. Το μόνο που μου ’μεινε ήταν ο θρίαμβος του Μεχμέτ του Αιγύπτιου. Ήταν κυριολεκτικά μια σεξομηχανή. Δεν του άρεσε το παιχνίδι. Μετρούσε μόνο "ριξιές"! Οι Βραζιλιάνες είχαν χαζέψει μαζί του...

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλά να τη βρεις από μικρό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι, αλλά από τσατσάρα στιλέτο πρωτοχρονιάτικα, αστα να πάνε.....

Ψονθομφανήχ είπε...

είναι αυτό που λένε... γλυτώσαμε απ’ τα
λιοντάρια και μας φάγαν οι τερμίτες!

Καλή πρωτοχρονιά

Ανώνυμος είπε...

Καλή Χρονιά
ΟΡΕΙΝΟΣ

Ψονθομφανήχ είπε...

Επίσης, Ορεινέ, και...
καλά κρασιά!