Ας αρχίσω με λίγη αυτοκριτική για να μη λέτε πως μεροληπτώ.
Κατ' αρχήν τα βράδια, για να με πάρει ο ύπνος, έχω το χούι να διαβάζω φιλοσοφία.
Την περίοδο που συζούσα με τη Ζωή είχα φάει φλασιά με τους Στωικούς και μελετούσα βαθυστόχαστα τα περί απάθειας, εναρέτου βίου, αυτοκυριαρχίας κ.λπ. Προφανώς, μετά απ' όλ' αυτά, δεν είχα καμιά διάθεση για εμπαθείς καταστάσεις όπως το σεξ...
Η καημένη η Ζωούλα αναγκάστηκε να μελετήσει πολύ για να μου βρει το "φιλοσοφικό αντίδοτο". Έτσι, ένα βράδυ μου πέταξε το ... "Οι Αριστοτελικοί άφηναν στη ζωή τους κάποιο περιθώριο για μετριασμένα πάθη, γιατί αλλιώς ο άνθρωπος γίνεται ένα ψυχρό κι αναίσθητο ρομποτάκι"!
Κι έμεινα Παυλόπουλος...
Τα σαββατοκύριακα ήταν αφιερωμένα στο Θρύλο. Ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, πόλο, αντρικό και γυναικείο. Παρασκευή βράδυ έβαφα το πρόσωπό μου στα ερυθρόλευκα και ξεβαφόμουν Δευτέρα πρωί.
Η καημένη η Ζωούλα είχε μετατραπεί σε "χήρα του γουίκ-εντ"!
Τη θυμόμουν μόνο στα ημίχρονα και στα τάιμ άουτ, και τότε για να τη διατάξω να πεταχτεί στην κάβα να φέρει ένα καφάσι μπύρες.
Η έχιδνα η κολλητή της τη συμβούλευε: "Σφύριξε κι εσύ τάιμ άουτ και στείλε στον πάγκο το μαλάκα"!
Στο σπίτι δεν έκανα απολύτως τίποτα. Από τη στιγμή που έμπαινα στην πόρτα και πέταγα τις κάλτσες μου στο νυχτολούλουδο, όλες τις δουλειές τις θεωρούσα "γυναικείες"!
Η κόμπρα η κολλητή της τη συμβούλευε: "Η μόνη γυναικεία δουλειά είναι να ξεφορτωθείς έναν άχρηστο"!
Ένιωθα την ανάγκη να έχω πάντα το "πάνω χέρι". Ούτε το τηλεκοντρόλ δεν άφηνα να χειρίζεται η Ζωίτσα. Λες κι αυτό το μαραφέτι ήταν η αρχή και το τέλος της ύπαρξής μου.
Στην περίπτωση αυτή, η οχιά η κολλητή της δεν με έθαβε. Γιατί γούσταρε να πίνουν παρέα καφεδάκι την επόμενη και να της διηγείται τι έκανε ο Σουλεϊμάν κι ο βεζίρης του...
Η αλήθεια είναι πως συμπεριφερόμουν γενικά κάπως απαράδεκτα. Σε βαθμό που η Ζωή άρχισε να αναπολεί τον πρώην της. Ο τεμπέλης, άξεστος και βαρετός παλιός εραστής της έμοιαζε μπροστά μου σαν το πριγκιπόπουλο του παραμυθιού.
Η δεντρογαλιά η κολλητή της πέταγε πάλι το δηλητήριό της: "Αναρωτιέμαι πώς σου ήρθε και πήρες προς τα πίσω τη σκάλα της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους", της έλεγε...
Εκείνη την περίοδο ήμουν όντως κολλημένος με την πρώην μου. Συχνά αποκαλούσα τη Ζωή με το όνομα Εκείνης. Στον ύπνο μου, στη μέση μιας συζήτησης, ακόμα κι όταν κάναμε σεξάκι.
Φυσικά, προσπαθούσα να το κουκουλώσω με τις κλασσικές μεθόδους: επέμενα πως παράκουσε, όταν είχα προφέρει ήδη την πρώτη συλλαβή το γύριζα σε μια αλλόκοτη παραλλαγή του ονόματος της Ζωούλας κ.λπ.
Η σαύρα η κολλητή της ήταν κάθετη: "Αν δεν μπορεί να πει τ' όνομά σου ακόμα κι όταν το 'χεις γράψει στο κούτελο ή στην πλάτη σου, τότε ξέχνα τον"!
Υποτίθεται πως ξεκίνησα με αυτοκριτική, για να συνεχίσω με τα "άκυρα" της Ζωής. Αλλά, όσο κι αν προσπαθώ να θυμηθώ κάτι αρνητικό σ' αυτή την κοπέλα, δεν βρίσκω τίποτα!
Το μόνο ίσως κακό ήταν πως είχε μνήμη καμήλας. Το συνειδητοποίησα στον τρόπο που με σούταρε:
"Θυμάσαι την πρώην σου που σε αποκάλεσε γάιδαρο και σε πέταξε έξω απ' το σπίτι της? Να, λοιπόν, που θα σου ξανασυμβεί εδώ και τώρα! Η ιστορία επαναλαμβάνεται! Άι σιχτίρ, μαλάκα"!
Δεν πολυστενοχωρήθηκα.
Αλλά δεν μπορείτε να μου βγάλετε απ' το μυαλό πως τα τελευταία της λόγια δεν τα σκέφτηκε η ίδια, αλλά ο κροταλίας η κολλητή της...