Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2016

Πώς έζησα τις ακροαριστερές σέχτες (Α’ - Με τραβάν όπως τη μύγα το σκατό!)


Οι απαρχές της εξωκοινοβουλευτικής μας Αριστεράς, όπως την ξέρουμε σήμερα, πρέπει να αναζητηθούν εκεί γύρω στα τέλη του 1972. 
Η Χούντα αρχίζει να παίρνει την κάτω βόλτα, η οικονομία βουλιάζει, οι αστοί γυρνούν την πλάτη τους στο καθεστώς, οι χουντικοί αναζητούν έξοδο αξιοπρεπούς διαφυγής, οι φοιτητές αρχίζουν πιο μαζικά να οργανώνονται σε συνωμοτικές ομάδες, κι εγώ δεν είμαι ούτε πέντε ετών! 
Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ήταν ο "ελληνικός Μάης του ’68". Ίδια πάνω-κάτω συνθήματα, διαρκείς συνελεύσεις των φοιτητών, ακροατήρια εναλλασσόμενα, αιτήματα ουτοπικά αλλά και συντηρητικά, έξυπνες μορφές στρατολόγησης.
Οι πρωτεργάτες είχαν σπουδάσει στο Παρίσι, αλλά δεν έλλειπαν κι οι επαναστάτες εγχώριας παραγωγής, κυρίως από διασπάσεις της ΚΝΕ. Οι τελευταίοι θύμιζαν κάπως χοντροκομμένους επαρχιώτες, αλλά είχαν κι αυτοί τη χάρη τους.
Η επίσημη ΚΝΕ επέλεγε σταθερά βήματα, τη συνέχεια του κράτους, τη σταδιακή και ώριμη διαδικασία ανατροπής της Χούντας. Πρότεινε συνθήματα περισσότερο συντεχνιακά, φοιτητικά, υλικά. "Ψωμί-παιδεία-ελευθερία". 
Οι Αριστεριστές φώναζαν το "εδώ και τώρα", το "Λαέ-λαέ ή τώρα ή ποτέ", συνθήματα που ακούγονταν κάπως άκαιρα, έξω απ’ τα πλαίσια του συσχετισμού δυνάμεων. Τουλάχιστον έτσι έλεγαν οι ΚΝίτες...
Εγώ όλους αυτούς δεν τους έζησα από πρώτο χέρι. Αλλά τους έμαθα σταδιακά απ’ το 1979 και μετά. Τότε που πρωτόρθα στην Αθήνα και μπήκα στην ΚΝΕ. Μαθητής στο 1ο Γυμνάσιο Βύρωνα, το επονομαζόμενο και "κόκκινο σχολειό", πίσω απ’ το λόφο της Ανάληψης...
Μικρό παιδάκι ήμουνα, επαρχιωτόπουλο, ψιλοάσχετο, αλλά είχα φιλομάθεια. Με τραβούσε κάθε τι το αριστερό, όπως τη μύγα το σκατό!
Άκουγα βαρύγδουπα ονόματα όπως Μαρξ, Ένγκελς, Μπακούνιν, Κροπότκιν, Λένιν, Τρότσκι, Λούξεμπουργκ, Γκεβάρα, κι έμενα με το στόμα ανοιχτό. 
Αλλά αμέσως συνειδητοποίησα πως άβυσσος χώριζε εμάς τους "κλασικούς κομμουνιστές" με τον Αριστερισμό. Ορθολογικός μαρξισμός εναντίον ρομαντικής αναρχίας. 
Εμείς ονειρευόμασταν την επανάσταση με κόμμα και οργάνωση. Εκείνοι θεωρούσαν αδιανόητη την "επαναστατική οργάνωση". Τουλάχιστον αυτό είχα αντιληφθεί τότε...
Εμείς οι κομμουνιστές ήμασταν πιο σοβαροί κι απ’ τη σοβαρότητα. Η αλήθεια ήταν όλη δικιά μας. Κι η επανάσταση αποκλειστικά δική μας υπόθεση. Όλοι οι άλλοι ήταν ρεβιζιόνια του κερατά!
Από τότε πέρασαν τα χρόνια. Έκανα πολλές ιδεολογικο-πολιτικές στάσεις στη ζωή μου. ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ... αλλά... μέσα μου πάντα έτρεφα μια ανεξήγητη συμπάθεια στο αριστερό περιθώριο. Οι αριστερίστικες σέκτες, όση μούρλα κουβαλούσαν τόση γοητεία μου ασκούσαν.
Αλλά ας κάνουμε ένα διαλειμματάκι...

Δεν υπάρχουν σχόλια: