Ο Άγιος Βαλεντίνος το ’κανε πάλι το θαύμα του!

Παρατηρώ τον εαυτό μου και εκπλήσσομαι!

Πώς άλλαξα έτσι; Πώς εκπολιτίστηκα; Να είναι άραγε της ηλικίας;

Κάποτε ήμουν σατράπης με τις γυναίκες.

Απ’ την αρχή προσπαθούσα να τις ξεκόψω απ’ τις φίλες τους.

"Αυτές σου ξεσηκώνουν το μυαλό. Δεν σου φτάνω εγώ;"

Θεωρούσα γελοίο να πετάει λεφτά μια γυναίκα στα βιβλία. Στα ρούχα το καταλαβαίνω. Αλλά σ’ αυτά τα κωλόχαρτα όχι! Αυτοί οι σατανάδες που πουλιούνται στα βιβλιοπωλεία βάζουν ιδέες στις υποτακτικές γυναίκες...

Αλλά κι όταν η γυναίκα ήταν πολύ της υποταγής, πάλι έμπαιναν ψύλλοι στ’ αυτιά μου. Υποψιαζόμουν πως κάτι κακό μαγείρευε η πουτάνα.

Ωραίος γκόμενος δεν ήμουν ποτέ. Ούτε καλλιεργημένος. Αλλά είχα μια ανεξήγητη αυτοπεποίθηση.

Ήμουν της άποψης πως δεν έχει σημασία τι είσαι. Αλλά πόσο πιστεύεις στον εαυτό σου. Και πώς πλασάρεσε στους άλλους.

Είχα ένα μοναδικό τρόπο να χειραγωγώ τις γυναίκες.

Θυμάμαι μια κοπέλα, καλή της ώρα, που δίδασκε στο πανεπιστήμιο. Δεν φαντάζεστε πόσα "Σκάσε, εσύ δεν ξέρεις" εισέπραττε καθημερινά.

Εκείνη με τόσα ντοκτορά, μάστερ και διεθνή αρθρογραφία "δεν ήξερε τίποτα", κι ήξερα εγώ, ο μελετητής του "Γαύρου"!

Αλλά τώρα δεν με αναγνωρίζω.

Ηρέμησα. 

Έχω χωνέψει τη διαφορά των δυο φύλλων. Δεν θεωρώ τις σχέσεις "πόλεμο επικράτησης", δεν θέλω ν’ αλλάξω κανέναν, αποδέχομαι τη σύντροφό μου όπως είναι, δεν την κατηγορώ, δεν έχω απαιτήσεις, σέβομαι την αυτονομία της.

Βλέπω τις σχέσεις σαν έναν κήπο που χρειάζεται συνεχώς φροντίδα και πότισμα. Αν τον αφήσεις απεριποίητο θα ρημάξει.

Αλλά κι όταν χωρίζω, αντιμετωπίζω την κατάσταση με φοβερή ψυχραιμία.

Χωρίζω με αγάπη και ευγνωμοσύνη για την πρώην σύντροφό μου. Θυμάμαι μόνο τις ωραίες στιγμές μας. 

Κρατάω την καρδιά μου ανοιχτή και αμνησίκακη. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να ξαναγαπήσει.

Γιατρέ μου, τι έχω πάθει;