Παρασκευή 15 Απριλίου 2016

Ένας μούτσος απ’ το Καρπενήσι! (IΔ’ - Ταξίδια δίχως χάρτη...)


Από ένα σημείο και μετά, ο ναυτικός συνηθίζει να περπατάει "πελαγίσια" ακόμα και στη στεριά. Με βήμα πλαγιαστό, όπως κάνει στο βαπόρι για να ισορροπήσει απ' το πλαγιαστό κούνημα.
Κάθε φορά που επέστρεφα στην πατρίδα ένιωθα σαν κόσμημα που το μοστράρουν στη βιτρίνα και περιμένει τον αγοραστή του. Όλοι προσπαθούν να μου κάνουν προξενιά, να με παντρολογήσουν...
Δε λέω, το "κλασικό καραβόσκυλο" ονειρεύεται ν' ακούσει τη γυναίκεια ανάσα στο μαξιλάρι του, το κλάμα μωρού στο προσκεφάλι του. Αλλά μάλλον εγώ είμαι άλλη ράτσα..
Σ' όσες κοπέλες γνώριζα από γνωστούς και φίλους έλεγα το κλασικό "συγγνώμη, με περιμένει άλλη" κι άλλαζα κουβέντα. 
Το αποδημητικό μου σύνδρομο ήταν πάντα σε επιφυλακή. Βιαζόταν να με γυρίσει στη σκληράδα της θάλασσας, στη γεύση της αλμύρας...
Τα καράβια που περιμένουν να ξεφορτώσουν στα λιμάνια του Περσικού Κόλπου είναι αμέτρητα. 
Μέχρι να' ρθει η σειρά μας πρέπει να παλέψουμε με την ανία και τη στέρηση. Κι όχι μόνο. Πρέπει να 'χουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα γιατί κυκλοφορούν πολλοί πλιατσικολόγοι σε τούτα τα μέρη και κάνουν επικίνδυνα ρεσάλτα...
Άλλος κίνδυνος είν' τα ερπετά και τα ποντίκια. Ειδικά τα τελευταία τα βλέπεις να προσπαθούν ν' ανέβουν στο βαπόρι, στρατιές ολόκληρες, χρησιμοποιώντας για γέφυρα τα καραβόσχοινα που 'ναι δεμένα στις δέστρες των ντόκων.
Έχω γνωρίσει την υποκρισία των Χριστιανών, αλλά μου φαίνεται πως οι Άραβες μουσουλμάνοι τους έχουν ξεπεράσει. 
Τα οινοπνευματώδη υποτίθεται πως απαγορεύονται, αλλά στα κρυφά τα ρουφάνε σα σφουγγάρια. 
Απαγορεύεται και το προγαμιαίο σεξ... αλλά, όπως λέει και το ρητό... από πίσω μπαίνουν τραίνα!
Πάνω απ' τα κεφάλια μας ο καυτός ήλιος. Και κάτω απ' τα διάφανα νερά γυροφέρνουν πεινασμένοι καρχαρίες φτιάχνοντας μια εικόνα υποχθόνιας φρίκης. 
Επιτέλους ήρθε η ώρα να ξεκολλήσουμε από δω και να μπούμε στη Μεσόγειο μέσω Σουέζ.
Ο Κόλπος του Άντεν ήταν και είναι ο παράδεισος των πειρατών. Γύρω μας δολοφονικές ξέρες, στους κάβους φυτεμένα φανάρια, νερά θολά και βρόμικα, η ζέστη αφόρητη.
Το πέρασμα του καναλιού είναι και μια γραφειοκρατική ταλαιπωρία. Κρατικοί υπάλληλοι μέχρι να πάρουν το μπαχτσίσι τους δεν σταματούν να βρίσκουν "παρατυπίες".
Το Σουέζ δε θυμίζει τίποτα απ' τη μεγαλοπρέπεια του Παναμά. Μυρίζει αραπίλα και μαστούρα.
Αλλά πλησιάζει η ώρα να ξαναπατήσουμε πατρίδα. 
Να θυμηθούμε τη φυσιολογική γυναίκεια μυρωδιά, που δεν έχει σχέση με την καλντεριμιτζίδικη αποφορά. 
Να σταθούμε κάτω απ' τον αγαπησιάρη μεσογειακό ήλιο, να στεγνώσουμε απ' το πούσι των πολικών, να εξατμιστεί ο ιδρώτας των τροπικών...
Τόσους μήνες στο βαπόρι οι ορμόνες δεν καταλάγιαζαν, ορμές θαλασσινές μάς ξυπνούσαν λάγνους παραλογισμούς.
Τα λιμάνια που πιάναμε μύριζαν φόβο και παρακμή. Κατακάθια, λαθρέμποροι, παράνομοι, καταφερτζήδες, πουτάνες, κάθε λογής τσακάλια μάς έστηναν καρτέρι να μας λιανίσουν και να μας καταπιούν.
Αλλά τώρα είμαι πλέον αποφασισμένος. Δεν θα ξαναγυρίσω στον απόπατο. Αγκυροβολώ στην "Ιθάκη" μου...

Δεν υπάρχουν σχόλια: