Η πορνεία στις πιάτσες της Αθήνας πριν το 1990 ήταν πολύ διαφορετική απ’ τη σημερινή.
Δε λέω, υπήρχαν και τότε ξηγημένα και τσαμπουκαλεμένα κορίτσια, "δηλωμένες" και "αδέσποτες", "χύμα" και "εκ περιτροπής εκδιδόμενες".
Αλλά τότε, ακόμα κι οι πουτάνες της Αθήνας ήταν θρησκόληπτες και κλασικές ελλ(ε)ηνίδες!
Θυμάμαι μια φορά είχα πάει σ’ ένα "σπίτι" στην Ακομινάτου. Το κοντέρ του "κοριτσιού" είχε ήδη γράψει πολλά χιλιόμετρα. Ήταν σιτεμένη, απ’ αυτές που στην πιάτσα τις λέμε "ανατιναγμένες" και "πουρέκλω".
Της ψιθυρίζω το παρασύνθημα στο αυτί και μόνο που δεν με πέταξε έξω με τις κλωτσιές: "Ουστ από δω σκατόβλαχε, αρχιμαλάκα, θέλει ροδέλα το βλαχαδερό, έμαθε απ’ τις προβάτες!"....
Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Όπως λένε στην πιάτσα... "κώλοι υπάρχουν, λεφτά δεν υπάρχουν"!
Αλλά και τότε μωρέ, οι μερακλήδες ξέραμε ποιες γυναίκες τον τούρλωναν και ποιες καβαλιόνταν απ’ το στόμα...
Γενικά, έχω μεγάλο σουξέ στις πουτάνες. Τις πειράζω και με πειράζουν. Περνάω απ’ τα στέκια τους και φωνάζω... "Σκίσου, σκίσου, να βγάλεις το ψωμί σου"!
Αλλά κι εκείνες δεν μου χαρίζουν κάστανα: "Έλα να σου δείξουμε πού το ΄χει η μαμά σου", "Σήμερα ξύπνησα παρθένα, τρέχα να προλάβεις", "Έλα που ’χεις καβλί στραβό γιατί με τρώει από πάνω"...
Τα κορίτσια της πιάτσας δεν πιστεύουν κανέναν. Και, φυσικά, δεν λένε ποτέ και σε κανέναν αλήθεια. Όποια και να ρωτήσεις θα σου πει "απ’ την Καλαμάτα είμαι".
Συνήθως πηγαίνω νωρίς το απόγευμα.
Έτσι δημοφιλής που είμαι με ξέρουν όχι μόνο οι αρτίστριες αλλά κι οι περισσότεροι πελάτες. "Για να φεύγουν οι πρωινοί", φωνάζω.
"Γιατί άργησες παιδάκι μου", λέει η άλλη. "Ως τώρα δεν πάτησε ψυχή. Έλα κάνε μου σεφτέ γιατί έχεις γούρικο καβλί"!
Με τα κορίτσια έχω αδελφικές σχέσεις. Τους εξομολογούμαι και μου εξομολογούνται.
"Οι γυναίκες λυσσάνε για ψωλή, αλλά κάνουν πως δεν τις νοιάζει", μου λένε. "Το πραγματικό χρυσάφι ανάμεσα στα μπούτια σας το ’χετε εσείς οι άντρες. Το πιάνεις ρε παιδί μου, το φχαριστιέσαι. Ενώ εμείς έχουμε μια τρυπούλα κει κάτω που μόνο με καθρέφτη τη βλέπουμε και πρέπει να χώσεις όλο το δάχτυλο για να καταλάβεις. Αν ξέρατε τι αξίζει το εργαλείο σας θα μας είχατε απίκο"...
Για να είμαι ειλικρινής, στην πιάτσα κυκλοφορούν και κάτι άντρακλες, μεγάλα τσαμπούκια. Δεν θέλει πολύ να ξεκινήσουν τα μπουνίδια.
Πρέπει πάντα να ξέρεις πού σε παίρνει. Να διαβάζεις τις καταστάσεις γρήγορα και σωστά. Και να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια πριν μαζέψεις τα δόντια σου απ’ την άσφαλτο ή πριν ακούσεις τον κοφτό ήχο της λάμας που πετάγεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου