Διακρίνω μια σημαντική ομοιότητα των Αρμένιων και των Ελλήνων: έχουν κι οι δυο λαοί μια κρίση ταυτότητας. Σχοινοβατούν μεταξύ Δύσης κι Ανατολής!
Για τους Αρμένηδες "Ανατολή" ήταν η Συρία και η Περσία. Και "Δύση" ο ελληνορωμαϊκός κόσμος.
Η Αρμενία ήταν από αιώνες διχασμένη σε "Ανατολική" και "Δυτική". Κάτι σαν τη σημερινή Ουκρανία. Καθένα απ’ τα δυο τμήματα είχε διαφορετικές θρησκευτικές, πολιτιστικές και πολιτικές επιρροές.
Κλασικό παράδειγμα ο Βασιλιάς τους Τιριδάτης Γ’. Αυτός, όσο αυτοκράτορας στη Ρώμη ήταν ο Διοκλητιανός, καταδίωκε τους Χριστιανούς. Αλλά όταν τα πράγματα στη "Δύση" άρχισαν να έρχονται τούμπα, έσπευσε πρώτος να υιοθετήσει το Χριστιανισμό το 300 ή 301 μ.Χ.
Οι φιλο-Πέρσες Αρμένιοι αποκαλούσαν τους φιλο-Ρωμαίους "παταλικούς", δηλαδή "λοξούς", "διαστραμμένους". Γενικά, οι σχέσεις των Αρμένηδων με το ανατολικό ρωμαϊκό κράτος ήταν αγάπης και μίσους.
Το ’χουμε ξαναπεί: το Βυζάντιο ήταν σίγουρα μια πολυεθνική αυτοκρατορία αλλά τα ανώτατα αξιώματα τα μονοπωλούσαν σχεδόν οι Αρμένιοι "παταλικοί", που οι ίδιοι αυτοαποκαλούνταν "Ρωμαιο-αρμένιοι".
Τέτοιος ήταν, π.χ., ο πατριάρχης Φώτιος, ο στρατηγός Ναρσής (Νερσές), οι μεγάλες οικογένειες γαιοκτημόνων Βάρδα (=Βαρντά) και Φωκά, και φυσικά οι περισσότεροι αυτοκράτορες.
Ιδιαίτερα αγαπητός ήταν ο Τσίμισκι, που οι συμπατριώτες του τον αποκαλούσαν με το μικρό του όνομα: "Κιρτζάν" (= κυρ-Γιάννη)!
Μετά τον Κιρτζάν ανέβηκε στο θρόνο ένας άλλος Αρμένης, ο Βασίλειος, ο ιδρυτής της λεγόμενης "Μακεδονικής" ή "Αρμενικής" Δυναστείας. Μόλις πήρε την εξουσία ταξίδεψε στην Κιλικία, στο αρμένικο μοναστήρι του Παχατζιάκ όπου έλαβε το αρμένικο βάπτισμα και του δώρισε μεγάλη ακίνητη περιουσία.
Γενικά, όλοι οι "Μακεδόνες" αυτοκράτορες πριν από κάθε μεγάλη εκστρατεία επισκέπτονταν Αρμένιους μοναχούς και έπαιρναν την ευχή τους.
Πηδάμε απ’ την μια εποχή στην άλλη, αλλά δεν πειράζει. Ο επίσης Αρμένιος αυτοκράτωρ Ηράκλειος έμεινε στην ιστορία γνωστός για τους φοβερούς πολέμους κατά των μεγαλύτερων εχθρών της Αρμενίας, των Περσών.
Σε μια εκστρατεία του, κι ενώ υπερασπιζόταν τα αρμένικα εδάφη της Ανατολής, οι Άβαροι πολιόρκησαν τη Βασιλεύουσα. Τι πιο λογικό να επιστρέψει ο στρατός στην Πόλη για να την προστατέψει. Όμως ο Ηράκλειος έμεινε στην Αρμενία!
Τον λόγο δεν θα τον γράψει κανένα βιβλίο ελληνικής ιστορίας. Γιατί και ο Ηράκλειος και ο στρατός του ήταν αρμενικός και δεν θα άφηναν απροστάτευτη τη φυλή τους για να υπερασπιστούν ρωμαϊκούς μύθους!
Τελικά η Πόλη δεν έπεσε. Κι αυτό λύπησε τους Αρμένιους. Γιατί αν χανόταν τότε η Πόλη, ο Ηράκλειος θα παρέμενε στην Αρμενία με το στρατό του και θα έφτιαχνε ένα πανίσχυρο βασίλειο...
Όμως οι Αρμένηδες είχαν πολλούς προδότες και "γενίτσαρους". Ο πιο μισητός συμπατριώτης τους ήταν ο Μόρικ. Γεννήθηκε σ’ ένα φτωχό αρμένικο χωριό αλλά ο ίδιος ήταν κωλόπαιδο, τεμπέλης, απείθαρχος και μωροφιλόδοξος.
Παράτησε τους γέρους γονείς του και εντάχθηκε στο βυζαντινό στρατό. Πήγε στην Πόλη και με διάφορους τρόπους κατάφερε ν’ ανέβει μέχρι το θρόνο. Τότε πήρε και το ρωμαϊκό όνομα "Φλάβιους Μαυρίκιους", και εξελληνισμένο "Μαυρίκιος".
Ο κομπλεξικός αυτός άνθρωπος μισούσε τους συμπατριώτες του. Δεν δίστασε να συμμαχήσει με τον Πέρση βασιλιά Χοσρόη και συμφώνησαν να μοιράσουν τα εδάφη της Αρμενίας και να εκτοπίσουν τους Αρμένιους προκειμένου να τους εξαφανίσουν!
Ακόμα και σήμερα οι Αρμένηδες έχουν ένα κενοτάφιο του Μόρικ και περνούν εκστομώντας διάφορες φοβερές κατάρες.
Τελικά ο Μόρικ-Μαυρίκιος είχε οικτρό τέλος. Όταν επιχείρησε να περικόψει τους μισθούς των "κατάφρακτων" Αρμένιων του βυζαντινού στρατού, εκείνοι επαναστάτησαν με τον αρχηγό τους Φωκά και τον κατακρεούργησαν.
Το ανέκδοτο της ιστορίας: τα ελληνικά βιβλία επιμένουν πως ο Μόρικ ήταν "ελληνικής καταγωγής"!
Χαχαχαχα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου