Μια οκά αρχίδια...

Μικρός πήγαινα στον Ιππόδρομο, στο Δέλτα Φαλήρου. Από τότε που μετακόμισε δεν ξαναπάτησα.

Τον τελευταίο καιρό τη βρίσκω στο καζίνο. Δεν ψάχνω την καλή. Απλά να βγάζω τις μπύρες και τα τσίπουρα της βδομάδας...

Είμαι λαϊκός τύπος και δεν πολυκολλάω στη φάση. Αλλά το παλεύω ν’ αποκτήσω στυλ. Φοράω κουστούμι απλό και άνετο. Δε μιλάω σε κανέναν. Μόνο στον εαυτό μου χαμογελάω πού και πού. 

Προσπαθώ να μένω αξιοπρεπής και στο κέρδος και στη χασούρα. Και να εξαφανίζομαι εντελώς ξαφνικά, αφήνοντας πίσω μου μια λάμψη. 

Δεν δείχνω ούτε νέος ούτε γέρος. Είμαι στην ακαθόριστη ηλικία του πραγματικού άντρα. Αλλά οι έμπειροι μπορούν να διακρίνουν κάτω απ’ το φροντισμένο παρουσιαστικό μου τα χνάρια των βρόμικων δρόμων...

Μπαίνω στο καζίνο με ξένη νοικιασμένη ταυτότητα. Έχω τους λόγους μου. 

Κάνω προσπάθεια όλα τα μέλη μου να κινούνται ανέμελα. Να μοιάζω σαν άδολο κι απονήρευτο ζωάκι. Αλλά κάτι τζιμάνια δεν ξεγελιούνται. Καταλαβαίνουν αμέσως με τι πατημένο σκατό έχουν να κάνουν...

Νιώθω ακόμα ωραίος. Αυτό κανείς δεν θα μου το βγάλει απ’ το μυαλό. Κάποτε μπορούσα να έχω όποια γυναίκα ήθελα. Τώρα μπορεί να με έχει όποια γυναίκα με θέλει...

Περνάω φάση που δεν θέλω και πολλά νταραβέρια με γυναίκες. Έτσι αποφεύγω τα μπλεξίματα και τις φασαρίες. Αλλά όπως συμβαίνει πάντα, όταν είσαι χαλαρός κι ανέμελος, όταν δεν δείχνεις απελπισμένος αλλά χορτασμένος, οι γυναίκες πέφτουν πάνω σου σαν ακρίδες...

Απόψε τσέπωσα κάμποσα "λάχανα". Είχα ρέντα δικέ μου. Πετάω τα κουστούμια, ξαναφοράω τα τριμμένα τζινάκια και βουρ για τα προσφιλή μου μέρη. Εκεί που αισθάνομαι οικεία και πραγματικά άνετα: στα λιμάνια, στα υπεραστικά ΚΤΕΛ, στους σταθμούς των τρένων. Εκεί είναι οι πόρτες που σε μπάζουν και σε βγάζουν στον κόσμο...

Στις τρεις τα ξημερώματα όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Στις πέντε το πρωί όλα έχουν κριθεί. Η πιο κρίσιμη ώρα είναι στις τέσσερις. Τότε πρέπει να πάρεις τις μεγάλες αποφάσεις...

Έχω πείρα στην καταστροφή. Ξέρω πως δεν θ’ αργήσω να βρω την πουτάνα που την έχω "μόνιμη" εδώ και 20 χρόνια! Είμαστε σαν παντρεμένοι. Όταν έμαθε πως πηγαίνω και με άλλες, μου έκανε χοντρή σκηνή. Στο τέλος συμβιβάστηκε. Συμφωνήσαμε πως θα τρώμε μαζί κάθε Κυριακή μεσημέρι...

Την βρήκα να κάνει πιάτσα στη Σαρρή στου Ψειρή. Την πήγα σε μια μπυραρία. Η κάνουλα γέμιζε τα ποτήρια μας με θόρυβο σαν άλογο που κατουράει.

Κοίταζα τα μεγάλα καταδεκτικά της βυζιά βαριεστημένα. "Σούζη", της λέω, "δεν τη βρίσκω πλέον μαζί σου. Θέλω μια καινούργια. Μόνο εσύ ξέρεις τα χούγια μου, άρα εσύ θα μου βρεις την κατάλληλη".

"Έχεις γαμήσει ποτέ άντρα;", μου κάνει. "Το ξεκίνησα στο στρατό. Είχαμε έναν τύπο, δεν ξέρω πως ξέφυγε απ’ το κωλοβυθόμετρο, αλλά δεν χάλαγε χατίρι κανενός. Έπαιρνε σβάρνα τις σκοπιές και ρουφούσε σπέρμα. Σε μένα και σε κάποιους λίγους έδινε και κώλο. Μετά απ’ το στρατό δεν το ’χω κάνει σύστημα".

"Καλά...", μου λέει, και κατεβάζει την τελευταία της μπύρα. 

Με παίρνει απ’ το χεράκι, βγαίνουμε απ’ το μαγαζί και με πάει σε μια πορτούλα δίπλα στο ραδιοφωνικό σταθμό "Στο Κόκκινο". Μόλις μπαίνουμε, ένα άτομο απροσδιορίστου φύλου μού φωνάζει "εικοσάευρω το πήδημα, πενηντάρικο η παρτούζα". 

Η Σούζη δεν του δίνει σημασία, με ανεβάζει σε κάτι σκαλάκια και με μπάζει σ’ ένα δωματιάκι με παρκέ. Μια κοντοκουρεμένη τύπισσα κάθεται κατάχαμα, καπνίζει και πίνει κόκα-κόλα. 

"Να μου τον περιποιηθείς ιδιαιτέρως", της λέει η Σούζη και φεύγει. 

Μένω μόνος με το αγοροκόριτσο. Την πλησιάζω, την γυρνάω μπρούμυτα, πάω να της χαϊδέψω το μουνάκι και πιάνω μια οκά αρχίδια...

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (112) - Βολτούλα στη ... "βαθιά Περσία"!

Δεν μπορεί να γνωρίσεις μια πόλη αν δεν περπατήσεις τα κακόφημα δρομάκια της. Έτσι, δεν μπορείς να γνωρίσεις μια χώρα αν δεν γυρίσεις την "βαθιά" επαρχία της. 

Δεν θα μάθεις ποτέ την Αμερική αν δεν περπατήσεις το Τέξας, ούτε την Ελλάδα αν δεν περάσεις μια βολτούλα απ’ το Καρπενήσι...

Τριγυρίζω κι εγώ, όσο πιο διακριτικά μπορώ, την περσική επαρχεία και συλλέγω πληροφορίες κι εμπειρίες.

Οι γονείς κάνουν περιτομή στ’ αγόρια τους σε μικρή ηλικία, όπου ο πόνος είναι μικρότερος. Τα κομμένα πετσάκια τα μαζεύουν  και τα πουλάνε σε στείρες γυναίκες που τα καταπίνουν γιατί πιστεύουν πως έτσι θα γεννήσουν παιδί...

Οι Πέρσες έχουν εμμονή με το μέλλον. Γι’ αυτό κι οι αστρολόγοι θεωρούνταν πάντα εξέχοντα πρόσωπα. Όπως και στην Ελλάδα, έτσι κι εκεί κυκλοφορεί σε εκατομμύρια αντίτυπα ένα βιβλιαράκι γεμάτο με προφητείες και προβλέψεις. Μόνο που δεν το λένε "Καζαμία" αλλά "τακβίμ"! Μέχρι και ποια μέρα είναι καταλληλότερη να φορέσεις τα νέα σου ρούχα λένε...

Πολλοί Πέρσες, που θέλουν να είναι πιο εντάξει με τη θρησκεία τους, αποφεύγουν τους μάγους και τους προφήτες και απευθύνονται κατευθείαν στους μουλάδες. Εκείνοι απαγγέλλουν μερικά ακατάληπτα λόγια κι ανοίγουν το Κοράνι σε μια τυχαία σελίδα κι αν το μάτι τους πέσει σε στίχο με θετικό νόημα τότε αποφαίνονται πως η υπόθεσή σου θα έχει αίσιο τέλος...

Ένας καημένος χωρικός ρώτησε τον μουλά του χωριού του αν θα ήταν προς όφελός του ν’ αγοράσει ένα βόδι και να προσπαθήσει να το μεταπωλήσει σε μεγαλύτερη τιμή. Ο ιερέας αποφάνθηκε θετικά, ο χωρικός αγόρασε το βόδι που δυστυχώς την επόμενη μέρα ψόφησε. 

Ο τρισκατάρατος μουλάς είχε έτοιμη την δικαιολογία: "ο Θεός διέβλεψε πως τα κέρδη της μεταπώλησης θα διατίθονταν σε κραιπάλες, γι’ αυτό επέτρεψε να ψωφίσει το βόδι για να σωθεί η ψυχή του χωρικού"!

Πολύ της μόδας είναι κι η ονειρομαντεία. Οι αγύρτες μάντεις έχουν ένα βιβλίο με εικόνες νάνων και άλλες παράξενες μορφές για να τραβάνε την προσοχή. Τους δίνεις λίγα χρήματα, συμβουλεύονται το "μαγικό βιβλίο" και αμολάνε τις μπαρούφες τους. 

Π.χ. για μένα πρόβλεψαν πως θα παντρευτώ μέχρι το Δεκέμβριο και θα πεθάνω ευτυχισμένος με δέκα παιδιά και τριάντα πέντε εγγόνια...

Νωρίς απόψε φτάσαμε σε μια επαρχία, ακριβώς απέναντι απ’ το νησάκι του Ορμούζ. Λέγεται, αν τη λέω σωστά, Μπαντέρ-Αμπασί. Δεν έχω γνωρίσει πιο καταραμένο τόπο. Ακόμα κι οι ντόπιοι μεταναστεύουν τους καλοκαιρινούς μήνες!

Εκεί φυσάει ένα είδος καυτού ανέμου που μπορεί κυριολεκτικά να σε σκοτώσει! Οι Άραβες τον λένε "ελ-σαμιέλ", δηλαδή "δηλητηριώδη άνεμο"! Μπροστά του ο λίβας είναι δροσερή αύρα!

Μόλις ο Πέρσης συνοδός μας αντιλήφθηκε πως ο άνεμος πλησιάζει, μας διατάζει να πέσουμε στο έδαφος μπρούμυτα και να καλυφθούμε καλά με τα πανωφόρια μας. 

Μένουμε έτσι για περίπου μισή ώρα. Μέχρι ο δαιμονικός αέρας να ξεθυμάνει. Αυτός ο άνεμος μπορεί να σε κάψει σα να σε χτύπησε κεραυνός. Ειδικά εμάς που είμαστε άμαθα από καούρες...

Έχω τρεις μήνες να γαμήσω!

Έχω να γαμήσω τρεις μήνες. Απίστευτο;

Μάλλον έχω χάσει επεισόδια. Οι γυναίκες έχουν αλλάξει, τους την πέφτω μάλλον άτσαλα, θεωρούν μαλακίες όσα τους λέω και λακάνε...

Τη μια τη σέβομαι, αλλά αυτή θέλει ξεπέτα.

Την άλλη τη στριμώχνω στο λεβητοστάσιο της πολυκατοικίας της, μου ρίχνει μια χαστούκα και μου λέει. "τι με πέρασες για καμιά πουτάνα του δρόμου, είσαι και τυχερός που δεν καλώ την αστυνομία"!

Ψήνω μία σ’ ένα ήσυχο μπαράκι, αργά το πρωί αποχαιρετιζόμαστε μ’ ένα φιλάκι, δίνουμε ραντεβού για την άλλη μέρα αλλά δεν έρχεται ποτέ. Μάλλον δεν μου συγχώρεσε που την άφησα αγάμητη...

Προχθές είχα ανάγκη να βγάλω τα εσώψυχά μου σε κάποια. Με ακούει μια τύπισσα, αλλά στο τέλος μου πετάει ένα "μου αρέσεις ρε παιδί μου, αλλά τώρα τι να σε κάνω, μου τα ’δωσες όλα!", και με αποχαιρετάει...

Α, ξέχασα και τη Νίκη. Γκομενάκι κομμουνιστικό, το χτύπησα μετά τη συγκέντρωση του ΚΚΕ στην Ομόνοια ενάντια στον Ομπάμα. 

Ξέρω πως οι κομμουνίστριες είναι τίγκα στο κόμπλεξ και στ’ απωθημένα. Ξεκινάω μουδιασμένα. Αλλά με γείωσε η τύπισσα: "άστα τώρα αυτά ρε παιδάκι μου!". Με πήγε στο ξενοδοχείο "Βιέννη" και μου ’κανε μια πίπα του θανάτου. (Αυτό δεν το μετράω για "πήδημα").

Τις προάλλες ήμουν με τη "στολή εργασίας", δηλαδή κουστουμαρισμένος. Με βλέπει μια που δεν την ήξερα αλλά αυτή κάπου με θυμόταν. 

"Τι τη φοράς τη γραβάτα ρε μαλάκα;", με ρωτάει. "Νομίζεις πως ο κόμπος της είναι το τρίτο αρχίδι σου; Πάμε να μου ρίξεις "ένα κρύο" εδώ δίπλα;". Είχα σοβαρό κόσμο μαζί μου, έκανα πως δεν κατάλαβα τι είπε, ουσιαστικά το ’βαλα στα πόδια.

Την περασμένη Κυριακή πήγα στο πλουσιόσπιτο ενός πελάτη. Άργησε λίγο και τον περίμενα στο σαλόνι του. Εκεί δούλευε μια υπηρετριούλα σκέτο καυλοράπανο. 

Για να μη σας τα πολυλογώ, μου τράβηξε μια ξεγυρισμένη μαλακία διαρκείας. Τόσο με έφτιαξε που πήγα και συνέχισα μόνος μου στην τουαλέτα. Δυο εκσπερματώσεις εντός ολίγων λεπτών στα πενήντα δεν το λες και συνηθισμένο...

Γενικά, αυτό το τρίμηνο μπορεί να μην τον έχωσα σε τρύπα, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι, από πίπες καλά τα πήγα.

Της αλληνής φαινόταν μέσα απ’ το μπλουζάκι το χνούδι απ’ τις ρώγες. Είχε κι έναν κώλο σφιχτό, στρογγυλό, τριζάτο. Μου ’κανε μια πίπα "μάτζικ λάιφ"! Ένα τσιμπούκι που λειώνει κόκκαλα...

Γιατί είμαι (ή δεν είμαι) Μαρξιστής! (Η’ - Κανείς δεν μπορεί να μαντέψει την μετακαπιταλιστική κοινωνία)

Ο Μαρξ ασφαλώς και δεν μπορούσε να προβλέψει τον καταλυτικό ρόλο που θα έπαιζαν στη διαμόρφωση των συνειδήσεων τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και η δημοφιλής πολιτιστική βιομηχανία.

Τον 20ό αιώνα το Κατεστημένο είχε στη διάθεσή του πανίσχυρους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς που οδηγούσαν την εργατική τάξη σε εκούσια συμμόρφωση και υποταγή. Διαμορφώθηκε συστηματικά ένα ολόκληρο πλέγμα ιδεολογικών δεσμών μέσω των οποίων οι άνθρωποι ταυτίζονται με τα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων, θεωρώντας τα "αυτονόητα, λογικά, φυσική τάξη πραγμάτων"!

Έτσι εξηγείται το γιατί οι εργάτες εγκαταλείπουν την επαναστατική προοπτική και στρέφονται σε αντιδραστικές κατευθύνσεις (φασισμός, ναζισμός, δοσιλογισμός κ.λπ).

Βεβαίως, οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της άρχουσας τάξης έχουν την τάση να αυτονομούνται έστω και μερικά. Οι νέες τεχνολογίες, το διαδίκτυο κ.λπ σπάνε τον κλοιό της μονομερούς πληροφόρησης και της μονοδιάστατης σκέψης και συμπεριφοράς.

Τώρα πλέον οι άνθρωποι δεν ακούν αποκλειστικά το μονότονο "υπάκουσε-κατανάλωσε-είσαι μόνο εσύ". Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως τα μηνύματα που δεχόμαστε έγιναν ποιοτικότερα. Σήμερα κι αν ζούμε την έξαρση της παραπληροφόρησης, της συνωμοσιολογίας, του φαινομένου "δεν ξέρω τίποτα αλλά έχω άποψη για όλα"...

Ίσως να βρισκόμαστε μπροστά σε ένα άλλο είδος ολοκληρωτισμού. Αλλά ό,τι κι αν συμβαίνει, ένα είναι σίγουρο: ο κόσμος ούτε ήταν ούτε είναι τόσο απλός όσο τον περιέγραψε ο Μαρξ.

Κλείνω με μια γενικότερη διευκρίνιση: το καπιταλιστικό σύστημα, όπως και όλα τα ανθρώπινα συστήματα, κάποια στιγμή θα καταρρεύσει. Είναι απλά ζήτημα χρόνου.

΄Ομως δύο πράγματα είναι σίγουρα:

Α) Η κατάρρευση του καπιταλισμού δεν θα γίνει για τους λόγους και με τους τρόπους που προέβλεψε ο Μαρξ.

Β) Κανείς δεν μπορεί σήμερα να προβλέψει τη διάδοχη κατάσταση. Αλλά σίγουρα δεν θα έχει σχέση με την μαρξιστική "σοσιαλιστική κοινωνία"...

Ένας μούτσος απ’ το Καρπενήσι! (IΣΤ’ - Δικαιούμαι κι εγώ μια φορά να δείρω στη ζωή μου!)

Όταν αφήνεις τον ωκεανό για τις γλιτσιασμένες, υγρές και δύσοσμες όχθες του ποταμού Νίγηρα, δεν είναι κι ό,τι καλύτερο.

Όσοι πιστεύουν πως τα βαλτοτόπια κι οι ζούγκλες της Αφρικής είναι γεμάτες από κραυγές και ζωή γελιούνται. Εμένα μου φαίνονται όλα σιωπή και λάβρα. Όλα σαπισμένα, μουχλιασμένα, πεθαμένα...

Είμαι κι απόψε σίγουρος πως θα καταλήξω τύφλα, νεκρός στο τέλος της νύχτας. Τέτοια μεθύσια κάνω παντού όπου κι αν πάω. Και τελειώνουν πάντα με τον ίδιο τρόπο: ή με έναν άγριο τσακωμό ή με κάποια πουτάνα ή και με τα δυο...

Παραδόξως, ποτέ δεν μπόρεσα να βγω νικητής από έναν καυγά. Χθες κυλιστήκαμε κατά γης με τον Μαλτέζο λοστρόμο. Ένιωθα γύρω μου έναν σωρό από παλιοπάπουτσα, βρομιές και λασπουριές. Εκατοντάδες τύποι που μας προσπερνούσαν αδιάφορα γυρεύοντας να ξεπετάξουν τη λιγότερο φριχτή πουτάνα του δρόμου.

Απόψε βγήκα κάπως πιο οργανωμένος. Κονόμησα ένα πιστόλι με ασυνήθιστα μακριά κάνη. Σιγαστήρας λέει. Πατάς τη σκανδάλη κι αντί του γνωστού διαπεραστικού ήχου ακούγεται μόνο κάτι σα να χτυπάς με τη ρακέτα ένα μπαλάκι του πινγκ-πονγκ...

Απόψε στα κωλόμπαρα είμαι αποφασισμένος να πάρω αυτό που νομίζω πως δικαιούμαι. Θα ξεφύγω απ’ την κατηγορία των ... "κοτόπουλων για μάδημα". Και των "δαρμένων μεθύστακων".

Όταν περνάω το Γιβραλτάρ γίνομαι άλλος άνθρωπος. Η Μεσόγειος είναι μια γαμημένη αράχνη. Πλέκεται γύρω σου και δεν σ’ αφήνει να πάρεις ανάσα. 

Ο Οδυσσέας μπορεί να ήταν στην αγκαλιά της Κίρκης ή στο κρεβάτι της Καλυψώς, αλλά παρέμενε δεμένος στο μουνί της Πηνελόπης, στην οικογενειακή καθημερινότητα, στη σπιτική ζωή. Όταν όμως, δικέ μου, βγεις στον ωκεανό λευτερώνεσαι από γυναίκες-αράχνες...

Το χέρι μου γλιστράει επιδέξια πάνω στο μπούτι της.

Ποιος από σας είδε ουράνιο τόξο κάτω απ’ το φεγγάρι; Κανείς σας, μαλάκες μου. Γιατί έχετε "κολλήσει" στη Μεσόγειο. 

Κανείς σας δεν θα χουφτώσει ποτέ τόσο υπέροχο κωλαράκι. Μια κοιλιά τόσο τελείως ίσια. Νιώθω όλους τους μυς της να συσπώνται γύρω απ’ τα δάχτυλά μου...

Έχει ένα χαρούμενο, μεταδοτικό γέλιο. Τα σώματά μας γυμνά, ερεθίζει το ένα το άλλο....

Λίγο πριν τα ξημερώματα έκανα κάτι πρωτοφανές. Κάτι που δεν το ξανάκανα κι ελπίζω να μην το ξανακάνω στη ζωή μου

Κάτι με έπιασε κι άρχισα να την ξυλοφορτώνω. Φαινομενικά χωρίς αιτία. Μπορεί και να τη σκότωνα αν δεν με σταματούσε ο κολλητός μου. 

Την άλλη μέρα το μεσημέρι, μόλις ξελαμπίκαρα κάπως, έβαλα το μυαλό μου και σκέφτηκε.

Τώρα ξέρω γιατί το έκανα...

Δεν άντεχα την αισιοδοξία αυτής της κοπέλας. Ζούσε μέσα στην κοπριά και πάντα έβρισκε έναν λόγο να νιώθει ευτυχισμένη. Ήταν φίσκα στην ελπίδα και στη ζωή. Στην άκρη του μυαλού της υπήρχε πάντα ένας χώρος που μπορούσε να κάτσει και να γελάσει.

Δεν ξυλοκόπησα ένα ανήλικο κοριτσάκι. Ξυλοκόπησα όλα όσα εκείνη αντιπροσώπευε. Τη ζωή, την ευτυχία, την ανεμελιά, την αλαφράδα ... όλα όσα εγώ δεν θα γίνω και δεν θα αποκτήσω ποτέ!

Γμτ, όταν γεννήθηκε σε τι την βούτηξαν και είναι πάντα τόσο ευχαριστημένη απ’ τη ζωή της;

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (Ε’ - Πού τον θυμήθηκες ρε Μήτσο τον καπετάν Παπούα;)

Ψόνθο: Δημήτρη, ο παλιός ηγέτης της Αριστεράς, ο Ηλιού, έλεγε πως το κατεστημένο "θέλει να μας σπρώξει στην παρανομία, αλλά εμείς θα τους αλαλιάσουμε στη νομιμότητα"! Εσύ δεν αντιμετώπισες ποτέ τέτοια διλήμματα;

Κούφο: Κανένας δεν βγήκε με την πρώτη στην παράνομη δράση. Κι εγώ στην αρχή επέμενα στη μαζική δυναμική δράση. Στη συνέχεια όμως, και μέσα απ’ τις σκληρές εμπειρίες της μεταπολίτευσης, ήρθα πιο κοντά στην τροτσκιστική αντίληψη πως είναι αναγκαίος ο συνδυασμός του μαζικού αγώνα και της παράνομης ένοπλης πάλης. Την εποχή εκείνη που φούντωναν τα λαϊκά κινήματα της Λατινικής Αμερικής και στο Βιετνάμ οι ΗΠΑ πάθαιναν πανωλεθρία, ήταν και στην Ελλάδα διάχυτο το συναίσθημα της αντιβίας, που θα λειτουργούσε όχι μόνο ως αυτοάμυνα αλλά και σαν αντεπίθεση για ριζική αλλαγή. 

Ψόνθο: Μήπως θα ήταν πιο συνετό να αγωνιζόσουν μέσα από τις γραμμές ενός κόμματος, όπως το ΚΚΕ π.χ.;

Κούφο: Το ΚΚΕ, όπως και το ΠΑΣΟΚ, με απογοήτευσε πλήρως. Ήταν ενδοτικά απέναντι στους αντιπάλους και σκληρά στους δικούς τους. Να ξέρεις πως τα κάστρα πέφτουν από μέσα. Από κείνους που θεωρούν το κάστρο αυτοσκοπό, χτίζουν εκεί ένα σπιτάκι, βολεύονται κι εμποδίζουν τους άλλους να ξαναπιάσουν το νήμα της επανάστασης. Με απωθούσε η θέση της επίσημης Αριστεράς που θυματοποιούσε τον εαυτό της, αποκήρυσσε την ΟΠΛΑ και ουσιαστικά τον ΕΛΑΣ και κρατούσε απέναντι στις επαναστατικές αλλαγές στάση άμυνας κι όχι επίθεσης. Μίλησες προηγουμένως για τον Ηλιού και τη "νομιμότητά" του. Είδαμε τι κατάφερε κι αυτός...

Ψόνθο: Καλά, είδαμε τι κατάφερες κι εσύ, αλλά δεν είναι της ώρας. Άλλο θέλω να σε ρωτήσω τώρα: τελικά, πόσο μεγάλη απόφαση είναι να καταφύγεις στο αντάρτικο πόλης; Είναι τόσο απλό όσο ακούγεται;

Κούφο: Η ένοπλη δράση είναι επιλογή ζωής. Μια βαθύτατα πολιτική πράξη αλλά και μια φοβερά δύσκολη προσωπική απόφαση. Συνεπάγεται ανατροπή ολόκληρου του τρόπου της ζωής σου. Περνάς σε έναν άλλο κόσμο με ξεχωριστούς κανόνες που πρέπει να τηρούνται με απόλυτη αυστηρότητα και πειθαρχία. Πλέον ζεις διαρκώς υπό συνεχή πίεση. Πρέπει να υπερβείς το φόβο. Να μάθεις να λες ψέματα με τη μεγαλύτερη φυσικότητα, να υποκρίνεσαι διάφορες "ταυτότητες". Ξέρεις πως σε περιμένει ο θάνατος ή η φυλακή. Αλλά και πως μόνο η δράση διακόπτει την ηττοπάθεια.

Ψόνθο: Τελικά, ρε Δημήτρη, μήπως βγήκες στο κλαρί επειδή είχες παιδικά τραύματα; Μήπως δεν σε έπαιζαν τα άλλα παιδάκια στο Δημοτικό;

Κούφο: Σε προειδοποίησα να μην κατεβάζεις το επίπεδο της συζήτησης, αλλά εσύ συνεχίζεις... Η προσωπική μου επιλογή για ένοπλο αγώνα δεν έχει καμία σχέση με ψυχολογικού τύπου ερμηνείες. Τα ίδια με σένα έλεγαν και οι ταξικοί-πολιτικοί μας εχθροί για να μας υπονομεύσουν ηθικά και να απαξιώσουν τα κίνητρά μας. Η ψυχολογικοποίηση του αντάρτικου σημαίνει ουσιαστικά απάρνηση της ίδια της επαναστατικής προοπτικής και δράσης. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν χρειάζεται και κάποια ψυχολογική προετοιμασία. Ακόμα και με συμβολικές κινήσεις. Π.χ. δεν θα ξεχάσω ποτέ τότε που ακολουθούσα τα χνάρια του Βελουχιώτη στην Ευρυτανία. Είχαμε στήσει και τη σκηνή μας στην Καλιακούδα, στα Λακκώματα, κάτω απ’ το έλατο που όρκιζε τους αντάρτες ο καπετάν Παπούας...

Έχεις ποτέ μαλακιστεί με μοσχαρίσιο συκώτι;

Προσφέρθηκα να την κεράσω καφέ. Δεν υπήρχε κάποιος ιδιαίτερος λόγος αλλά στην ατμόσφαιρα μύριζε φλερτάκι.

Στην πόρτα της καφετέριας έγραφε "ο καφές είναι η θρησκεία μας". Φυσικό ήταν να φτιάχνουν απαίσιο καφέ...

Σε μισή ώρα το γυρίσαμε στις μπύρες. Οι ορίζοντές μας άρχισαν ξαφνικά να μεγαλώνουν. Και το ποτό δεν έλεγε να στερέψει.

Οι ερμηνείες ήταν περιττό φορτίο. Με τις παρατεταμένες σιωπές κόβαμε τα δεσμά της μίζερης ζωής μας...

Τη μυσταγωγία τη χάλασε η παρουσία ενός παλιού γνωστού, απ’ τη "μαύρη περίοδο" της ζωής μου. Τον έχω κάνει πέρα από χρόνια.

Με το έτσι θέλω έκατσε στο τραπέζι μας. Προγούλι, κοιλίτσα, κόμπλεξ...

"Λεφτά, βγάζεις λεφτά;", με ρώτησε. 

Προσπάθησα ν’ αποφύγω την απάντηση παρακολουθώντας ένα εκπληκτικό γκομενάκι που έβγαζε βόλτα το κωλαράκι του.

Εκείνος το έπιασε και βρήκε ευκαιρία να το σχολιάσει: "Φίλε, η ζωή σήμερα είναι μια ατέλειωτη μπουρδελότσαρκα. Και καλά να γαμείς. Άμα σε γαμάνε τι γίνεται"...

Ο τύπος κυνηγάει νύχτα-μέρα το χρήμα. Κι όποιος κυνηγάει το χρήμα κάποια στιγμή θα γίνει κάθαρμα. Νόμος!

Κάποτε το έκανα κι εγώ. Και πέρασα από πολλά παλούκια. Άλλα τα πήδηξα κι άλλα μου μπήκαν άγρια...

Είχα γίνει κι εγώ κάθαρμα. Κι ήμουν απ’ τα επικίνδυνα καθάρματα. Γιατί ήμουν και συμπαθητικός. Και το συμπαθητικό κάθαρμα είναι διπλά επικίνδυνο.

Τι να πρωτοθυμηθώ απ’ τα "κατορθώματά" μου; 

Τα πισώπλατα μαχαιρώματα που έριξα;

Τα γέρικα μουνιά που πήδηξα κι ήταν σα να μαλακίζεσαι με μοσχαρίσιο συκώτι; 

Πήγαινα δίπλα στους λεφτάδες και κόλλαγα σα τη σαύρα στο βράχο.

Αγκάλιαζα τη μία, κάρφωνα τη διπλανή και δεν είχα πρόβλημα να πάω να τον παίξω στα βυζιά της παραδίπλα. Με το αζημίωτο εννοείται.

Τα κατάφερα όμως και βγήκα απ’ αυτό το τριπάκι. Πρώτον γιατί δεν μου ταίριαζε η όλη φάση. Και δεύτερον δεν άντεχα να αισθάνομαι πως στην τελική όλοι ήθελαν να ξεράσουν στα μούτρα μου...

Ο παλιομαλάκας εδώ που μου μπαστακώθηκε, μου θύμισε όσα προσπαθώ να ξεχάσω και μου χάλασε απόψε το κέφι. 

Σηκώθηκα και πήγα στην τουαλέτα. Είχα μεθύσει κι ακολουθούσα τυφλά τα πόδια μου χωρίς να πολυξέρω πού με οδηγούν. 

Δεν θυμάμαι αν μπήκα στις αντρικές ή στις γυναικείες τουαλέτες. 

Το μόνο που θυμάμαι είναι πως κατουρούσα με το μέτωπο ακουμπισμένο στα πλακάκια κι άκουγα απ’ τη διπλανή τουαλέτα έναν μαλάκα να μιλάει στον πούτσο του...

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (111) - Το ’πε, το ’πε ο παπαγάλος!

Λίγο πριν φτάσουμε στην αρχαία Περσέπολη, ένας τσαρλατάνος πλανόδιος προσφέρεται να μου πει τη μοίρα μου με τη βοήθεια ενός παπαγάλου. Βάζει το πουλί δίπλα σε μια σειρά από μικρά χαρτάκια, εκείνο πιάνει ένα με το ράμφος του, ο "μάγος" το ανοίγει και σου διαβάζει το ριζικό σου.

"Σήμερα θα φας ξύλο!", μου λέει με απόλυτη σοβαρότητα.

Πήρα στα σοβαρά την προειδοποίησή του. Δεν αποκλείεται να είναι και της Μυστικής Αστυνομίας ο τύπος. Οπότε αποφασίζω κι εγώ να κάνω τον ... "παπαγάλο". Βάζω την κασέτα κι όπου σταθώ κι όπου βρεθώ εκθειάζω την Ισλαμική Δημοκρατία που ... "καταπολέμησε τον αναλφαβητισμό, ασφαλτόστρωσε όλες τις πόλεις, κι ο τελευταίος Πέρσης έχει πλέον πρόσβαση σε νερό, τηλέφωνο και ηλεκτρικό ρεύμα, εξάλειψε τη διαφθορά" κλπ κλπ...

Οι "Φρουροί της Επανάστασης", με τα κοκκινοπράσινα μαντήλια τους, είναι αρκετά σκιαχτικοί. Χιλιάδες απ’ αυτούς θυσιάστηκαν κατά τη διάρκεια του Περσο-ιρακινού Πολέμου και αρκετοί πολεμούν και σήμερα στη Συρία στο πλευρό των δυνάμεων του Άσαντ. 

Ο λαός, ιδίως στην επαρχεία, τους αγαπά και τους θαυμάζει. Θεωρούν τον κίνδυνο της "αμερικάνικης πολιτισμικής εισβολής" τεράστιο. Φοβούνται μην πάρουν αέρα τα μυαλά των παιδιών τους και σταματήσουν να υπακούν τους γονείς, τους ιερείς, το κράτος, το κατεστημένο. Παντού τα ίδια σκατά ρε παιδί μου...

Για την Περσέπολη, που κατέστρεψε ο βάρβαρος Μακεδών Αλέξανδρος, θα τα πούμε άλλη φορά. Το ίδιο και για τους λεγόμενους "περσικούς πολέμους" και πώς αυτοί συνέβαλαν στη διαμόρφωση της ως τότε ανύπαρκτης "ελληνικής συνείδησης". Αλλά πρέπει να τονίσουμε πως, όπως το 1919 με την ελληνική απόβαση στη Σμύρνη, έτσι και το 500 π.Χ. την πουστιά την ξεκίνησαν πρώτοι οι Αθηναίοι. Εκείνοι ξεσήκωσαν τους Ίωνες σε επανάσταση κι εκείνοι (δηλ. οι Αθηναίοι) έκαψαν πρώτοι τις περσικές Σάρδεις...

Αλλά ας γυρίσουμε στο σημερινό Ιράν. Που είναι μια αχανής χώρα αλλά ανομοιογενής φυλετικά. 51% είναι Πέρσες, 24% Αζέροι, 7% Κούρδοι και 3% Άραβες. Το 89% είναι σουνίτες μουσουλμάνοι, το 10% σιίτες και μιλάνε φαρσί (περσικά), τουρκικά, κουρδικά κι αραβικά.

Το πολυετές αμερικανικό εμπάργκο, ο πληθωρισμός κι η ανεργία έχουν τσακίσει την κοινωνία και την οικονομία της χώρας. Έχουν όμως δωρεάν υγεία, παιδεία και τη φθηνότερη βενζίνη του κόσμου λόγω της κρατικής επιδότησης...

Γιατί είμαι (ή δεν είμαι) Μαρξιστής! (Z’ - Οι "αναθεωρητές" του 20ού αιώνα)

Στις προηγούμενες αναρτήσεις μιλήσαμε ήδη για τη διπλή αποτυχία των μαρξιστικών "προφητειών". 

Πρώτον, η επανάσταση δεν έγινε στη βιομηχανικά αναπτυγμένη Δύση, ούτε καν τη δεκαετία του 1930 της μεγάλης οικονομικής κρίσης. Επιπλέον, οι μεσαίες τάξεις μεταπολεμικά όχι μόνο δεν εξαθλιώθηκαν αλλά, αντιθέτως, πλούτισαν και αναδείχθηκαν οικονομικά και πολιτικά κυρίαρχες.

Δεύτερον, η όποια εφαρμογή του μαρξισμού στις Ανατολικές Χώρες, στη Β. Κορέα, μαοϊκή Κίνα, Βιετνάμ και Κούβα ήταν σκέτη τραγωδία!

Όλ’ αυτά δεν ήταν δυνατόν να μην προβληματίσουν αρκετούς μαρξιστές. 

Καθοριστικός ήταν ο ρόλος του Ιταλού κομμουνιστή Αντόνιο Γκράμσι (1891-1937). Αυτός πρώτος διατύπωσε  την άποψη πως οι κοινωνικοί αυτοματισμοί του δογματικού μαρξισμού δεν λειτουργούν. Πως οι άνθρωποι και οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι κάτι πολύ περισσότερο από οικονομικές μονάδες. Πως χαρακτηρίζονται από μια πολυπλοκότητα που ο Μαρξ είτε δεν ήθελε είτε δεν μπορούσε να συλλάβει.

Τους προβληματισμούς του Γκράμσι συστηματοποίησε περαιτέρω η λεγόμενη "Σχολή της Φρανκφούρτης", που το 1933, μετά την άνοδο του Ναζισμού, μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. 

Οι σπουδαίοι εκπρόσωποί της (Μαρκούζε, Χάμπερμας, Χόρκχαϊμερ κ.λπ.) έβαλαν στο τραπέζι των συζητήσεων ένα σωρό "νέα κλειδιά" για την ερμηνεία των κοινωνικών φαινομένων και αλλαγών. 

Κυρίως τη δεκαετία του 1960 αρχίζει το έντονο κίνημα αναθεώρησης του παραδοσιακού μαρξισμού και της προσαρμογής του στα νέα δεδομένα και στις τρομερές εμπειρίες του 20ού αιώνα

Με απλά λόγια, ο άνθρωπος δεν θεωρείται πλέον ένα απλό δημιούργημα των υλικών συνθηκών. Η φροϋδική ψυχανάλυση, η Ψυχολογία των Μαζών, η ανάλυση του ρόλου των ΜΜΕ ρίχνουν νέο φως στην προσέγγιση των κοινωνικών φαινομένων και συμπεριφορών.

Χώρισα την παραμονή της γιορτής μου! Αλλά στ’ αρχίδια μου...

Σου ’χα πει πως το Σάββατο θα πήγαινα στο μπάτσελορ του κολλητού μου.

Δε με νοιάζει τι κατάλαβες εσύ. Όλοι ξέρουν πως "φρόνιμο" πάρτι εργένιδων δεν υπάρχει! 

Κανείς δεν πάει εκεί να βρει τους παλιούς συμμαθητές, να πιουν τα ποτάκια τους και να θυμηθούν τις εφηβικές τους τρέλες. Όλοι πάνε για να ΚΑΝΟΥΝ τρέλες!

Πάνε να δουν τον κολλητό τους να κερατώνει προκαταβολικά την αυριανή γυναίκα του, να τραβήξουν τους μπάφους τους, να πιουν μέχρι θανάτου και, επί τη ευκαιρία, να ρίξουν και κανέναν πούτσο της προκοπής...

Έπρεπε να ξέρεις τα βασικά: όταν ο γκόμενός σου πάει σε μπάτσελορ πάρτι το καλύτερο που μπορείς να ελπίζεις είναι πως θα πηδήξει μερικά πουτανάκια στα γρήγορα, δεν θα τα φιλήσει στο στόμα και θα χρησιμοποιήσει προφυλακτικό...

Γιατί από μένα είχες άλλες προσδοκίες; Πόσες φορές σου εξήγησα πως για μένα το σεξ είναι μια απλή δραστηριότητα; Το κάνω σα να τρώω μήλο. Δεν σημαίνει για μένα τίποτα. Δεν "κολλάω", το ξεχνάω αμέσως...

Με πρήζεις πως σου λέω συνεχώς ψέματα.

Δηλαδή τι περίμενες να σου πω; "Γνώρισα ένα πουτανάκι και το ξέσκισα στο κρεβάτι μας"; Ή... "εγώ γκάστρωσα την κολλητή σου" ή "τα έριξα στην αδελφή σου";

Σε είχα για έξυπνη γυναίκα. Έπρεπε να είχες καταλάβει ήδη πως οι άντρες γουστάρουν να το παίζουν "αιώνια θύματα". Και πως στο τέλος θέλουν πάντα να βγαίνουν κι από πάνω. 

Ωραία, λοιπόν, αφού το θες θα γίνω για πρώτη φορά στη ζωή μου ειλικρινής γάιδαρος: "Το έκανα! Της πέταξα τα μάτια έξω!". Ευχαριστήθηκες τώρα; Αυτό ήθελες ν’ ακούσεις;

Το ξέρεις πως πενηνταρίζω. Λογικό δεν είναι να με πιάνει άγχος; Να θέλω ν’ αποδείξω πως είμαι ακόμα γοητευτικός και πως περνάει η μπογιά μου; Τότε γιατί διαμαρτύρεσαι που την πέφτω στις μικρούλες γμτ μου;

Μου ’χεις φάει τα συκώτια πως είμαι μπουρδελιάρης. Ε, ναι, είμαι! Και θα ’πρεπε να μου πεις κι "ευχαριστώ". Γιατί κάνω τριπλό καλό: ενισχύω οικονομικά τα καημένα τα κορίτσια, αδειάζω τ’ αρχίδια μου και δεν αναγκάζομαι να την πέσω στις φίλες, στις συναδέλφους και στις ξαδέλφες σου!

Κι άκου τώρα τι θυμήθηκες: εκείνη τη φορά στο μπαρ που δεν άφησα να χαθεί η ευκαιρία και ξεπάτωσα το ψιλομεθυσμένο μανούλι που δεν είχε καμιά απολύτως αναστολή.

Πόσες φορές θα στο εξηγήσω; Δεν γεννήθηκε ακόμα ο άντρας που θα πει "όχι" σε μια ξεπέτα! Ποτέ δεν μπορείς να ξανακερδίσεις ένα χαμένο πήδημα. 

Αλλά θα σου πω κι αυτό: αν δεν την πηδούσα, η πρώτη που θα με απομυθοποιούσες θα ήσουν εσύ. Πού δεν ξέρεις τι θες. Γουστάρεις να περηφανεύεσαι πως "ο δικός σου δεν αφήνει ούτε μύγα θηλυκή" και όταν με πιάνεις στα πράσα μου βγάζεις απ’ τη μύτη τα τελευταία δέκα κρυφοπηδήματα...

Όλο γκρίνια είσαι γαμώ τη μου!

Σε πειράζει ακόμα κι όταν μαλακίζομαι!

Σε ποιο ηλίθιο περιοδικό διάβασες πως όποιος έχει γκόμενα δεν τραβάει μαλακία;

Αλλά θα το χοντρύνω τώρα: Όταν σε πονούν οι αιμορροΐδες και δεν μπορείς οθωμανικό, εγώ τι θες να κάνω;

Κι όταν σε κυκλοφορώ στις παραλίες και στα ακριβότερα μαγαζιά, εσύ δεν παραγγέλνεις να φάμε ψάρι; Και το απόγευμα δεν θες να μου πάρεις πίπα γιατί δεν σου αρέσει η γεύση του σπέρματος όταν τρώω ψάρι!

Άι σταδιάλα πια!

Αύριο θα πάω να γιορτάσω στον Ασπρόπυργο με τους παλιούς φίλους μου, τους Ρομά. 

Ναι μωρή φασίστω. Σ’ αυτούς που μου απαγόρευσες να πηγαίνω "όσο θα ’μαστε μαζί"!

Σοκάκια δολοφονημένα με ροχάλες...

Τριγυρνάω κι απόψε στους δρόμους της Αθήνας.

Δρόμοι σκοτεινοί, σακάτηδες, ξεφτιλισμένοι.

Δρόμοι γαμημένοι, χεσμένοι, κατουρημένοι,

δρόμοι αλήτες, γεμάτοι αδιέξοδα.

Μια "τελειωμένη" αδελφή με παίρνει από πίσω.

"Αγοράκι, να σου κάνω μια πίπα στο τάκα-τάκα;"

Κόβω στο σκοτεινό πάρκινγκ, ξεκουμπώνω το παντελόνι

γονατίζει λυσσασμένος, τσιμπούκι μελάτο...

Σηκώνεται και σκύβει μπροστά μου με τουρλωμένο κώλο.

Τον βλέπω κι ανακατεύεται το στομάχι μου.

Η κωλοτρυπίδα του σα χωνί για ξύδι,

άμα κλάσει θα σηκωθεί σκόνη.

Προτιμάω να σκίσω τον Χρυσό Οδηγό

παρά αυτό το πράμα...

Τσαντίζεται.

Κρεμάει μια μούρη σαν ξεραμένο σκατό...

Συνεχίζω να περπατώ σε συνοικίες χαντακωμένες,

μ’ ανθρώπους που τρικλοποδιάζονται αγκαλιασμένοι,

σκατόμυαλοι, βρομόκωλοι, 

τυραννιούνται στα ροχαλιασμένα πεζοδρόμια

κλάνει ο ένας στα μούτρα του άλλου...

Συναντάω κάποιον που συχαίνομαι.

Μου δίνει το χέρι του.

Σα να πιάνω ζεστή διάρροια.

Λέει ένα σαλιάρικο "γειά σου"

και φεύγει τρέχοντας να βγάλει κι άλλα λεφτά.

Το βράδυ θα τυλίξει τα πενηντάευρα στον πούτσο του

και θα τραβήξει μια χρυσή μαλακία...

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (Δ’ - Όταν ο αντάρτης σου κάνει σινιάλο απ’ τα υψώματα...)

Ψόνθο: Δημήτρη, από μικρός ήσουν "ψαγμένος", που λένε. Και πέρασες σχεδόν απ’ όλους τους αριστερούς πολιτικούς χώρους. Τι σου έμεινε απ’ αυτή την περατζάδα;

Κούφο: Εμένα το ιδεολογικό μου σπίτι ήταν η Αριστερά. Χωρίς άλλους προσδιορισμούς. Αλλά ο χώρος ήταν ανέκαθεν πολυδιασπασμένος. Συνεχώς προέκυπταν νέες "νησίδες δογματικής καθαρότητας" με εμφανές το άγχος της διαφοροποίησης. Όλοι τους διεκδικούσαν το αλάθητο, σπαταλούσαν κάθε ικμάδα τους σε εσωτερικούς διαξιφισμούς, χρησιμοποιούσαν γλώσσα ακατάληπτη. Παντού θεσιθηρία, ίντριγκα, φραξιονισμός. Έδειχνε να τους αρκεί το περιθώριο.

Ψόνθο: Ποια η γνώμη σου για το τότε ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ; 

Κούφο: Η μεταπολιτευτική στάση του ΚΚΕ ήταν μετριοπαθής και φοβική. Ποτέ δεν θα του συγχωρέσω που έστελνε οικοδόμους να χτυπήσουν καταληψίες του Πολυτεχνείου και άλλων Σχολών. Τα ηγετικά του στελέχη έχουν νοοτροπία μαγαζιού, γραφειοκρατική, είναι εχθροί κάθε καινοτομίας. Στο ΠΑΣΟΚ ήμουν μέχρι το καλοκαίρι του 1977. Στην αρχή σε αυτό το κόμμα βρήκαν στέγη πολλοί ριζοσπατικοποιημένοι νέοι, αντιδικτατορικοί αγωνιστές, παλιοί αντάρτες του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού. Σταδιακά όμως οι "κομματικοί" επικρατούσαν των "κινηματικών". Το ΠΑΣΟΚ μετατρεπόταν σ’ ένα κόμμα ρεφορμιστικό, που, όπως και το ΚΚΕ, αναλάμβανε το ρόλο να φρενάρει και εκτονώνει την επαναστατικότητα του κόσμου. Του στυλ, ωραία, κάνουμε μια πορεία, μια απεργία, και γυρνάμε στην τηλεόραση του σπιτιού μας...

Ψόνθο: Στο ξανάπα Δημήτρη πως ενώ είσαι έξυπνος άνθρωπος, έχεις "μπλοκάρει" με την αγιοποίηση του "λαϊκού κινήματος" και δεν βλέπεις τις σκοτεινές πλευρές του. Μη μου πεις πως δεν υπάρχει τίποτα "ύποπτο" σε κείνο το σαρωτικό κίνημα των εργοστασιακών καταλήψεων στα τέλη του ’70 που πρωταγωνιστούσαν οι "Καραμπελιάδες", που τα τελευταία χρόνια το παίζουν και εθνικιστάρες; Και ποιοι στο διάολο ήταν αυτοί οι τύποι που στη διαδήλωση της 21ης Απρίλη 1975 επεχείρησαν να καταλάβουν την Αμερικανική Πρεσβεία; Δηλαδή τι περίμεναν; Να τους στρώσει η Αστυνομία το κόκκινο χαλί να μπουκάρουν και να πιάσουν όμηρο τον Αμερικάνο πρέσβη;

Κούφο: Αυτά ακριβώς τα επιχειρήματα χρησιμοποιούσαν τότε τα κόμματα της επίσημης Αριστεράς. Έβλεπαν παντού "προβοκάτορες". Συκοφαντούσαν όλα όσα δεν μπορούσαν να ελέγξουν, όσους δεν υποτάσσονταν στους αστικούς κανόνες του παιχνιδιού, αυτούς που δεν υπάκουαν τις συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες. Εγώ, όμως, δεν ήμουν υπέρ των ταξικών συμβιβασμών, της άρνησης της επαναστατικής κληρονομιάς μας. Δεν με συγκινούσε η προσπάθεια των απλών βελτιωτικών παρεμβάσεων στο σύστημα. Εγώ ένιωθα τη μορφή του αντάρτη να μου κάνει σινιάλο απ’ τα υψώματα. Βλέπεις, δεν ήμουν σαν κι εσένα που ντροπιάζεις τη μνήμη του παππού σου...