Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2016

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (Δ’ - Όταν ο αντάρτης σου κάνει σινιάλο απ’ τα υψώματα...)

Ψόνθο: Δημήτρη, από μικρός ήσουν "ψαγμένος", που λένε. Και πέρασες σχεδόν απ’ όλους τους αριστερούς πολιτικούς χώρους. Τι σου έμεινε απ’ αυτή την περατζάδα;
Κούφο: Εμένα το ιδεολογικό μου σπίτι ήταν η Αριστερά. Χωρίς άλλους προσδιορισμούς. Αλλά ο χώρος ήταν ανέκαθεν πολυδιασπασμένος. Συνεχώς προέκυπταν νέες "νησίδες δογματικής καθαρότητας" με εμφανές το άγχος της διαφοροποίησης. Όλοι τους διεκδικούσαν το αλάθητο, σπαταλούσαν κάθε ικμάδα τους σε εσωτερικούς διαξιφισμούς, χρησιμοποιούσαν γλώσσα ακατάληπτη. Παντού θεσιθηρία, ίντριγκα, φραξιονισμός. Έδειχνε να τους αρκεί το περιθώριο.
Ψόνθο: Ποια η γνώμη σου για το τότε ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ; 
Κούφο: Η μεταπολιτευτική στάση του ΚΚΕ ήταν μετριοπαθής και φοβική. Ποτέ δεν θα του συγχωρέσω που έστελνε οικοδόμους να χτυπήσουν καταληψίες του Πολυτεχνείου και άλλων Σχολών. Τα ηγετικά του στελέχη έχουν νοοτροπία μαγαζιού, γραφειοκρατική, είναι εχθροί κάθε καινοτομίας. Στο ΠΑΣΟΚ ήμουν μέχρι το καλοκαίρι του 1977. Στην αρχή σε αυτό το κόμμα βρήκαν στέγη πολλοί ριζοσπατικοποιημένοι νέοι, αντιδικτατορικοί αγωνιστές, παλιοί αντάρτες του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού. Σταδιακά όμως οι "κομματικοί" επικρατούσαν των "κινηματικών". Το ΠΑΣΟΚ μετατρεπόταν σ’ ένα κόμμα ρεφορμιστικό, που, όπως και το ΚΚΕ, αναλάμβανε το ρόλο να φρενάρει και εκτονώνει την επαναστατικότητα του κόσμου. Του στυλ, ωραία, κάνουμε μια πορεία, μια απεργία, και γυρνάμε στην τηλεόραση του σπιτιού μας...
Ψόνθο: Στο ξανάπα Δημήτρη πως ενώ είσαι έξυπνος άνθρωπος, έχεις "μπλοκάρει" με την αγιοποίηση του "λαϊκού κινήματος" και δεν βλέπεις τις σκοτεινές πλευρές του. Μη μου πεις πως δεν υπάρχει τίποτα "ύποπτο" σε κείνο το σαρωτικό κίνημα των εργοστασιακών καταλήψεων στα τέλη του ’70 που πρωταγωνιστούσαν οι "Καραμπελιάδες", που τα τελευταία χρόνια το παίζουν και εθνικιστάρες; Και ποιοι στο διάολο ήταν αυτοί οι τύποι που στη διαδήλωση της 21ης Απρίλη 1975 επεχείρησαν να καταλάβουν την Αμερικανική Πρεσβεία; Δηλαδή τι περίμεναν; Να τους στρώσει η Αστυνομία το κόκκινο χαλί να μπουκάρουν και να πιάσουν όμηρο τον Αμερικάνο πρέσβη;
Κούφο: Αυτά ακριβώς τα επιχειρήματα χρησιμοποιούσαν τότε τα κόμματα της επίσημης Αριστεράς. Έβλεπαν παντού "προβοκάτορες". Συκοφαντούσαν όλα όσα δεν μπορούσαν να ελέγξουν, όσους δεν υποτάσσονταν στους αστικούς κανόνες του παιχνιδιού, αυτούς που δεν υπάκουαν τις συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες. Εγώ, όμως, δεν ήμουν υπέρ των ταξικών συμβιβασμών, της άρνησης της επαναστατικής κληρονομιάς μας. Δεν με συγκινούσε η προσπάθεια των απλών βελτιωτικών παρεμβάσεων στο σύστημα. Εγώ ένιωθα τη μορφή του αντάρτη να μου κάνει σινιάλο απ’ τα υψώματα. Βλέπεις, δεν ήμουν σαν κι εσένα που ντροπιάζεις τη μνήμη του παππού σου...

Δεν υπάρχουν σχόλια: