Πίναμε στη σιχαμο-μπυραρία. Υποτίθεται κουβεντιάζαμε. Τι κουβεντιάζαμε δηλαδή, τα ίδια και τα ίδια, καταλαβαίνεις...
Λέγαμε διάφορα σκόρπια, τάχα γελάγαμε, τάχα ακούγαμε ο ένας τον άλλον, ήμασταν και δεν ήμασταν...
Έβγαλα το σακουλάκι με το θαυματουργό χόρτο. Μόλις το καπνίζω τα νεύρα μου τεντώνονται, οι αισθήσεις μου γίνονται βιονικές.
Άρχιζω ν’ ακούω ακόμα και τον ήχο του ρολογιού μου. Ακούω τι ψιθυρίζουν τα ζευγάρια στις διπλανές πολυκατοικίες. Και στα ξημερώματα ακούω όλα τα ξυπνητήρια της Αθήνας και τα καζανάκια της τουαλέτας που τραβούν όλοι αυτοί οι μαλάκες πριν ξεχυθούν για το μεροκάματο του τρόμου.
Αυτό το χόρτο κανείς απ’ την παρέα δεν τολμάει να το καπνίσει. "Ρε μαλάκες, γιατί δεν τραβάει κανείς μαζί μου, έτσι για την παρέα ρε καριόληδες!"...
Βγαίνω μόνος μου στο δρόμο. Κεφάλι γεμάτο χρώματα και σχήματα. Περπατάω σαν αεροπλάνο με χασισωμένους κινητήρες.
Έχω πάθει πριαπισμό. Πιάνω τον πούτσο μου, τον σφίγγω, εντάξει... Σκέφτομαι να τραβήξω καμιά μαλακία μπας κι ηρεμήσω. Αλλά προτιμώ να γαμήσω καμιά ξεφτιλισμένη. Καμιά απ’ αυτές τις πρεζούδες, με τα σάπια δόντια και τις φλέβες σουρωτήρι. Μια τυχαία. Το τυχαίο έχει άλλη γεύση...
Συναντάω έναν παλιό γνωστό. "Γεια!", του λέω. "Γεια", μου απαντάει.
Είμαι στην τσίτα, έτοιμος ν’ αρπαχτώ.
"Ρε μαλάκα σε χαιρέτησα, εσύ γιατί δεν με χαιρετάς;"
"Σε χαιρέτησα, σου είπα ‘γεια‘"
"Είπες ένα ‘γεια‘ σαν μουνόπανο, ρε μαλάκα. Και με προσπέρασες σα να χαιρέτησες κανέναν κώλο".
Φαίνεται γυάλιζε το μάτι μου κι ο τύπος το ’βαλε στα πόδια...
Στρίβω ένα ακόμα τσιγαριλίκι. Ψάχνω για κάτι συνταρακτικό. Με προσπερνάει μια Μερτσέντες.
Την οδηγεί ένας πατσοκοιλιάς. Απορώ πώς γαμεί ο μαλάκας. Μάλλον τη βγάζει τραβώντας μαλακία για την πάρτη της αμαξάρας του...
Πέφτω πάνω σε μια τσούλα του δρόμου. Μπορεί κι αυτή να ’πεσε πάνω μου, θα σας γελάσω.
"Κανείς δεν μου κάνει παρέα να καπνίσει μαζί μου", της λέω.
Δεν ξέρω αν με κατάλαβε, ούτε ποια γλώσσα μιλούσε.
Στο πάρκο της ΕΑΤ-ΕΣΑ τα κάνουμε όλα, ξέρετε τώρα. Της δίνω διπλάσια απ’ ό,τι συμφωνήσαμε. Σκύβει, τον ξαναπαίρνει στο στόμα της, τον γλείφει για το ευχαριστώ, και φεύγει...
Βγαίνω πάλι στη Βασ. Σοφίας. Περνάω απ’ το "Αλεξάνδρα", το μαιευτήριο που γεννήθηκα το 1968.
Γαμημένη γη, σταμάτα να κατέβω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου