Ψόνθο: Δημήτρη, το 1977 είχαμε δυο πολύ σημαντικά γεγονότα για το ελληνικό αντάρτικο πόλης. Το πρώτο ήταν ο θάνατος του Χρήστου Κασσίμη έξω απ’ τις εγκαταστάσεις της γερμανικής εταιρείας AEG στου Ρέντη. Αλήθεια, τι άνθρωπος ήταν ο Κασσίμης και τι θυμάσαι από κείνη την περίοδο;
Κούφο: Ο Κασσίμης "έπεσε", όπως είπες, σε συμπλοκή με την αστυνομία στις 20 Οκτώβρη καθώς προσπαθούσε να τοποθετήσει εκρηκτικό μηχανισμό στη γερμανική εταιρία μετά τον θάνατο στα "Ειδικά Κελιά" της Γερμανίας των επαναστατών Μπάαντερ-Στανχάιμ-Ράσπε. Ο Κασσίμης ήταν επαναστάτης διεθνιστής και ο πρώτος ένοπλος αντάρτης που σκοτώθηκε μετά τον εμφύλιο. Ήταν απ’ τους ιδρυτές του ΕΛΑ και η απώλειά του ήταν κομβικής σημασίας για το Κίνημα. Ήταν πάντα στην πρωτοπορία των λαϊκών και εργατικών αγώνων. Δεν του άρεσε η κλάψα, ήθελε δράση. Και φυσικά ήξερε τι τον περίμενε όταν αποφάσισε να ξεκινήσει τον ένοπλο αγώνα. Αλλά εμείς δεν θρηνούμε τους επαναστάτες που "πέφτουν". Ξέρουμε πολύ καλά πως η καλύτερη εκδίκηση είναι να πάρεις το όπλο του και να συνεχίσεις τον μακρύ του δρόμο.
Ψόνθο: Το δεύτερο γεγονός ήταν η σύλληψη λίγες μέρες αργότερα του Γιάννη Σερίφη. Ήταν σίγουρα "σκευωρία" αυτή η υπόθεση;
Κούφο: Ο Σερίφης στοχοποιήθηκε καθώς επί χούντας ανήκε στην ίδια αντιστασιακή οργάνωση με τον Κασσίμη. Ο Σερίφης ήταν ιδανικός στόχος. Οι εφημερίδες του κατεστημένου τον εμφάνιζαν "διαβολικό", η σύλληψή του ήταν εύκολη υπόθεση και κανείς δεν θα τον υπερασπιζόταν αφού δεν ανήκε σε κάποιο κόμμα ή οργάνωση. Στο πρόσωπό του χτυπιόταν η αντιδικτατορική πάλη και το αυτόνομο ταξικό κίνημα. Η σκευωρία ήταν ολοφάνερη, ακολούθησε τεράστια κινητοποίηση του ανένταχτου αριστερού χώρου και η αθώωσή του απ’ την καθεστωτική Δικαιοσύνη. Αλλά αυτή ήταν μια πύρρεια νίκη.
Ψόνθο: Γιατί το λες αυτό;
Κούφο: Γιατί, προκειμένου να πετύχουμε την αθώωση του Σερίφη, πέσαμε στην παγίδα να μπούμε στο γήπεδο των αστών και να παίξουμε το παιχνίδι με τους όρους τους. Η λέξη "σκευωρία" έγινε από τότε πιπίλα κάθε συλλαμβανόμενου αντιεξουσιαστή. Έτσι, οδηγηθήκαμε σταδιακά σε σοβαρή έκπτωση των αρχών μας, σε μετατόπιση της Άκρας Αριστεράς προς το θεσμικό παιχνίδι και τον πολιτικό ρεαλισμό. Από τότε σχεδόν κάθε αγωνιστής που συλλαμβάνεται αρνείται την επαναστατική του ταυτότητα, υιοθετεί το νομικό επιχείρημα της "σκευωρίας", καλεί σε κινητοποίηση κάθε "προοδευτική προσωπικότητα", και στήνει δίκες συναίνεσης κι όχι ρήξης. Με άλλα λόγια κυριάρχησε η άποψη πως το σύστημα μπορεί να εξαπατηθεί και ο αγωνιστής να την σκαπουλάρει. Καμιά σχέση με τους παλιούς ήρωες κομμουνιστές που μετέτρεπαν τις πολιτικές δίκες σε βήμα ξεβρακώματος του συστήματος και αναλάμβαναν αντρίκια και με τεράστιο πρωσοπικό κόστος τις πολιτικές τους ευθύνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου