Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2017

Είμαι κακοδιάθετος σήμερα...

Μόλις βγαίνω απ’ το σπίτι αρχίζει το ψιλόβροχο.
"Με φτύνει ο καιρός!", σκέφτομαι. 
Δεν έχω καλή διάθεση. Κανονικά θα ’πρεπε να κάνω πιο αισιόδοξες σκέψεις. Ας πούμε, πως η βροχή ξεπλένει την ατμόσφαιρα και τους δρόμους, ποτίζει τη γη, θα ’χουν και τα ζωντανά να πιουν νερό.
Αλλά έχω ξεχάσει ποια ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα ευδιάθετος...
Κάποια άγνωστη κοπέλα μού χαμογελάει. 
Η ανάγκη για επαφή και επικοινωνία με κάνουν να βλέπω κάθε χαμόγελο σαν "ευκαιρία". Παραμυθιάζομαι πως κάτι βαθύτερο μπορεί να με ενώνει με την άγνωστη αυτή ύπαρξη.
Λένε πως δεν πρέπει ν’ αφήνεις ευκαιρίες γνωριμίας ανεκμετάλλευτες. 
Στη βράση κολλάει το σίδερο. Αλλά να μην δείξεις και λιγούρης, ούτε να γίνεις τσιμπούρι. Δύσκολη εξίσωση...
Γύρω μου οι άνθρωποι βρίσκονται σε υπερένταση. Έτοιμοι να αρπαχτούν και να τσακωθούν με το παραμικρό. 
Όλη αυτή η βία είναι πλέον πολύ μακριά απ’ την φιλήσυχη ψυχολογία μου. Ίσως να παίζει ρόλο κι η ηλικία. Οι ορμόνες στα πενήντα καταλαγιάζουν. Η επιθετικότητα ελαττώνεται...
Όμως τους κατανοώ όλους αυτούς. Βιώνουν (βιώνουμε) καθημερινά κάθε είδους βία. Γιατί βία είναι η απλήρωτη εργασία, η εργασιακή ανασφάλεια, η ανεργία. 
Έχω φίλους που αδυνατούν να φροντίσουν τα ίδια τους τα παιδιά. Μιλάμε για το αίσθημα της απόλυτης απελπισίας. Που σε ακυρώνει σαν γονιό και σαν άνθρωπο...
Μορφωμένοι νέοι συνειδητοποιούν πως άδικα πήγαν τόσοι κόποι, τα προσόντα κι οι σπουδές τους είναι άχρηστα. Και φρικάρουν...
Προτιμούν να μείνουν βυθισμένοι στην ομίχλη της εφηβικής αοριστίας. Αρνούνται να μεγαλώσουν. Αποφεύγουν να εκτεθούν, να σχετιστούν, να ρισκάρουν. 
Κάποιοι υιοθετούν το ρόλο του θύματος. Η ηττοπάθεια τους έχει παραλύσει. Οι αμυντικοί μηχανισμοί στις δόξες τους. Πάντα κάποιοι άλλοι φταίνε. Απόλυτη στασιμότητα ζωής...

Δεν υπάρχουν σχόλια: