Το ’χουμε ξαναπεί: η επίσημη ελληνική ψευτοϊστορία εμφανίζει τη χώρα μας διαρκώς αμυνόμενη, αδικούμενη, πολεμούμενη. Αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο!
Πάρτε για παράδειγμα την Τουρκία. Τα τελευταία 200 χρόνια της επιτεθήκαμε πέντε φορές κι αυτή καμία. Κι όμως επιμένουμε να μιλάμε για "τουρκικό επεκτατισμό".
Ακόμα και στην Κύπρο πρώτοι οι Έλληνες επιτέθηκαν στα τουρκοκυπριακά χωριά και μετά ενάντια στη νόμιμη κυπριακή κυβέρνηση...
Το ίδιο συνέβη και με την Περσία. Πρώτοι οι Αθηναίοι κι οι Ερετριείς επιτέθηκαν στρατιωτικά στο περσικό έδαφος και έκαψαν τις Σάρδεις το 498 π.Χ.!
Αλλά και μετά τους λεγόμενους "περσικούς πολέμου", οι "Έλληνες" συνέχισαν να επιτίθενται και να επεμβαίνουν στρατιωτικά στα περσικά εδάφη.
Ο Κίμωνας, γιος του Μιλτιάδη, ηγήθηκε αντιπερσικής εκστρατείας το 476 π.Χ. και ανέπτυξε πολύχρονη δράση σε Θράκη και Μ. Ασία.
Και το 460 π.Χ. η Αθήνα έστειλε στην Αίγυπτο 100 πλοία και 20.000 άντρες προκειμένου να βοηθήσουν τον Αιγύπτιο βασιλιά που εξεγέρθηκε κατά της περσικής κυριαρχίας. Αλλά ο Πέρσης στρατηγός Μεγάβαζος τους συνέτριψε, προκαλώντας τους καταστροφή ανάλογη με τη μεταγενέστερη Σικελική Εκστρατεία και την πρόσφατη Μικρασιατική Καταστροφή...
Αλλά πριν κλείσουμε το κεφάλαιο "ελληνο-περσικές σχέσεις", ας πούμε και μερικά ακόμα μελανά σημεία που προσπαθεί να αποκρύψει η επίσημη ιστορία μας.
Και πρώτ’ απ’ όλα πως χωρίς την περσική βοήθεια οι Σπαρτιάτες δεν θα είχαν νικήσει τους Αθηναίους στον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Μπορεί η Αθήνα να είχε χάσει το μεγαλύτερο μέρος της δύναμής της και τους περισσότερους συμμάχους της, αλλά διατηρούσε την τόσο κρίσιμη ναυτική υπεροπλία.
Ώσπου το 412 π.Χ. οι Σπαρτιάτες υπέγραψαν με τον Τισσαφέρνη, σατράπη Ιωνίας και Καρίας, συμφωνία που προέβλεπε: α) οι Λακεδαιμόνιοι, που τόσο θαυμάζουν οι "υπερπατριώτες" Χρυσαυγίτες, αναγνώρισαν την περσική κυριαρχία επί των ελληνικών πόλεων της Μ. Ασίας και β) ως αντάλλαγμα οι Πέρσες θα αναλάμβαναν το κόστος ναυπήγησης ισχυρού σπαρτιάτικου στόλου και θα κάλυπταν εξολοκλήρου τη μισθοδοσία των πληρωμάτων τους!
Το 407 π.Χ. ο Σπαρτιάτης ναύαρχος Λύσανδρος επισκέφτηκε τον Κύρο στις Σάρδεις και συμφώνησε την αύξηση της μισθοδοσίας των πληρωμάτων του!
Ας μην μπούμε σε λεπτομέρειες. Από τα τέλη του Πελοποννησιακού Πολέμου όλες οι "ελληνικές" πόλεις έστελναν αντιπροσωπείες στην Περσία προκειμένου να εξασφαλίσουν την εύνοια και τη χρηματοδότηση του "Μεγάλου Βασιλέα" ώστε να κυριαρχήσουν στον ελληνικό χώρο.
Και ποιοι δεν παρέλασαν απ’ τα περσικά ανάκτορα... Αθηναίοι, Σπαρτιάτες, Θηβαίοι, ακόμα και Βοιωτοί!
Κι οι Πέρσες σατράπες και Βασιλείς υποδέχονταν πλουσιοπάροχα τους Έλληνες απεσταλμένους. Φρόντιζαν να τους εντυπωσιάσουν με το μεγαλείο τους και πάντα τους έδιναν ένα πουγκί με 10.000 "δαρεικά", έτσι για να πορεύονται και να ... λιγουρεύονται.
Ώσπου ο Φίλιππος ο Μακεδών έκανε την πολύ απλή σκέψη: αντί να ζητιανεύουμε τα 10.000 "δαρεικά", δεν κάνουμε έναν ισχυρό στρατό, να τους κατακτήσουμε πολεμικά και να τους τα πάρουμε όλα;
Βέβαια ο ίδιος δεν πρόλαβε να υλοποιήσει το σχέδιό του, αλλά το πέτυχε ο γιος του ο Αλέκος!
Αυτά που μας λέγαν στο σχολείο για "εκπολιτιστικό πόλεμο" είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου