Παρασκευή 26 Μαΐου 2017

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (ΙΓ’ - Οι Επαναστατικές Οργανώσεις πάσχουν από "πυρηνίαση"!)

Ψόνθο: Μήτσο, για να είμαστε ειλικρινείς, η 17Ν δεν φημίζονταν και για την ομοιογένειά της...
Κούφο: Όλα είναι σχετικά στη ζωή. Η αλήθεια είναι πως η αριθμητική ανάπτυξη και η επιχειρησιακή αναβάθμιση της Οργάνωσης έφεραν στην επιφάνεια αντιθέσεις που υπήρχαν και πριν αλλά σε λανθάνουσα κατάσταση. Αφορμή της πρώτης έντονης διαμάχης ήταν το ζήτημα της ασφάλειας της Οργάνωσης. Οι στρατολογήσεις των νέων μελών γίνονταν ατομικά, εξετάζαμε χωριστά κάθε υποψήφιο. Αλλά γεννήθηκε το ζήτημα αν θα υπήρχε ένα ενιαίο κέντρο επεξεργασίας των σχετικών πληροφοριών ή αν τη σχετική απόφαση θα λάμβανε κάθε πυρήνας της οργάνωσης χωριστά.
Ψόνθο: Δηλαδή η 17Ν δεν ήταν μια ενιαία Οργάνωση αλλά αποτελούνταν από αυτόνομους "πυρήνες";
Κούφο: Θα μπορούσα χαριτολογώντας να πω ότι η "πυρηνίαση" ήταν η παιδική ασθένεια του ελληνικού αντάρτικου πόλης. Μην ξεχνάμε πως η 17Ν ξεκίνησε κι αυτή ως "αυτόνομος πυρήνας" του ΕΛΑ. 
Ψόνθο: Τελικά, οι διαφωνίες σας ήταν επί του οργανωτικού;
Κούφο: Έτσι ξεκίνησε αλλά πήρε ευρύτερες θεωρητικές και ιδεολογικές διαστάσεις. Η ύπαρξη ενός "ενιαίου κέντρου", μιας Κεντρικής Διοίκησης που θα έχει πλήρη γνώση και εικόνα της Οργάνωσης ήταν μια αυτονόητη πρακτική αναγκαιότητα. Αλλά σε πολλούς συντρόφους αυτό το οργανωτικό σχήμα θύμιζε τον καταδικασμένο "δημοκρατικό συγκεντρωτισμό" της δογματικής κομμουνιστικής Αριστεράς.
Ψόνθο: Εσύ ποια θέση πήρες στη σχετική διαφωνία;
Κούφο: Προσπάθησα να είμαι συμβιβαστικός-συνθετικός. Η Οργάνωσή μας χτυπούσε το "σκληρό κέντρο" του Συστήματος, άρα θα δεχόμασταν ανελέητο πόλεμο. Στις περιπτώσεις αυτές, όπως δείχνει και η διεθνής εμπειρία, απαιτείται ένα θεσμικό κεντρικό όργανο διοίκησης που να έχει τη συνολική ευθύνη και να λαμβάνει γρήγορες αποφάσεις. Να μην μείνει χώρος για παράκεντρα που μόνο σύγχυση δημιουργούσαν. Το οργανωτικό σχήμα που πρότεινα ήταν ένα χαλαρό συντονιστικό κέντρο με παράλληλη διατήρηση των "πυρήνων". Εννοείται πως ποτέ δεν ήμουν θιασώτης μιας πάνσοφης και αυταρχικής ηγεσίας.
Ψόνθο: Και τι κατάληξη είχαν αυτές οι διαφωνίες.
Κούφο: Ζήσαμε δύσκολες στιγμές με πολλά και επώδυνα συντροφικά μαχαιρώματα. Η μειοψηφία, που αρνιόταν κάθετα τη δημιουργία ενιαίου διοικητικού κέντρου, τελικά αποχώρησε. Ακολούθησαν κι άλλες αποχωρήσεις που σίγουρα επηρέασαν τον χαρακτήρα της Οργάνωσης. Εκ των υστέρων καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να συνυπάρξουν τόσο αντίθετες απόψεις, άλλα τότε έπρεπε όλοι να δείξουμε μεγαλύτερη ευελιξία. Οι παρενέργειες όλων αυτών των καταστάσεων φάνηκαν σίγουρα στις κρίσεις του 1992 και 2002.
Ψόνθο: Αντιλαμβάνομαι πως για μια επαναστατική οργάνωση είναι καθοριστικής σημασίας το ζήτημα της επίλυσης των εσωτερικών της αντιθέσεων. Και κυρίως η αποφυγή του κινδύνου να μετατραπεί σε έναν εσωστρεφή όμιλο συζητητών. Αλλά μη βιαζόμαστε. Για το 1992 και το 2002 θα μιλήσουμε αργότερα...

Δεν υπάρχουν σχόλια: