"Ημερολόγιο λιποταξίας" (137 - Ο αλαχάνιαστος μουεζίνης!

Νομίζω πως η Αλεξάνδρεια ξεπέρασε πλέον σε πληθυσμό την Αθήνα. Έγινε μια χαοτική μεγαλούπολη που δύσκολα θα ικανοποιήσει έναν επιφανειακό τουρίστα.

Αλλά αν είσαι "μερακλής" ξέρει τι και πού θα τό ’βρεις.

Ξεκινάς απ’ τις κρύπτες του κοπτικού πατριαρχικού ναού του Αγίου Μάρκου, όπου υπάρχει κι ένα αρχαίο υδραγωγείο.

Ακολουθεί η Πατριαρχική Βιβλιοθήκη του ελληνο-ορθόδοξου Πατριαρχείου, κατεβαίνεις στα υπόγεια πτολεμαϊκά νεκροταφεία, ανεβαίνεις στα λίγα απομεινάρια της μεσαιωνικής οχύρωσης, σουλατσάρεις στα τρίπατα υδραγωγεία όπου σου εξηγούν πως κάτω απ’ την φωτεινή μεγαλούπολη κρύβεται μια άλλη πόλη του σκότους και της σιωπής, όπου απ’ τα παλιά χρόνια συγκεντρώνονται τα νερά του Νείλου σ’ έναν δαιδαλώδη λαβύρινθο...

Και φυσικά ζητάς να κατέβεις στα υπόγεια του τζαμιού του Νάμπι Ντανιάλ, όπου φημολογείται πως βρίσκεται ο τάφος του Μεγαλέξανδρου...

Οι φωνές του μουεζίνη μού θυμίζουν πως είναι μεσημέρι Παρασκευής. Οι πιστοί έχουν στρώσει αμέτρητα χαλάκια, ψάθες και κουρελούδες στο σοκάκι που οδηγεί στο τέμενος. Χιλιάδες προσκυνητές φωνάζουν πως ένας είναι ο Θεός κι ένας ο Προφήτης του. 

Προσέχω λίγο καλύτερα. Δεν υπάρχουν μεγάφωνα. Ο μουεζίνης ανεβοκατεβαίνει με τα πόδια αλαχάνιαστος τα αμέτρητα σκαλοπατάκια του πανύψηλου μιναρέ. 

Ο μερακλής επισκέπτης ξεποδαριάζεται στα στενοσόκακα των αράπικων μαχαλάδων. Εκεί που δεν φτάνει το τραμ και με δυσκολία κυκλοφορούν οι αραμπάδες.

Η Αλεξάνδρεια δεν είναι μια πόλη για βιαστικούς περαστικούς και επισκέπτες. Είναι πολύ εύκολο να την απαξιώσεις. Παντού βρομιά, κορναρίσματα, μύγες.

Ο Ευρωπαίος σοκάρεται απ’ τις υποβαθμισμένες συνοικίες, γεμάτες λιμνούλες λάσπης, παράγκες τσίγκινες, με αραπάκια που συνεχώς τρέχουν ξεβράκωτα, σαν τους δικούς μας καταυλισμούς των Ρομά. 

Την πρώτη νύχτα της προσαρμογής επιλέγω ένα αξιοπρεπές ξενοδοχείο. 

Αποφεύγω τα πουρμπουάρ στο προσωπικό γιατί μετά δεν θα μπορώ να τους ξεκολλήσω από πάνω μου. Παρ’ όλ’ αυτά οι τεμενάδες κι οι δουλοπρέπειες εκ μέρους τους δεν έχουν προηγούμενο...

Πατατηρώ πως όλοι τους είναι μικρόσωμοι και σοκολατένιοι. Μάλλον είναι συνειδητή επιλογή των ιδιοκτητών. Δεν θέλουν να τρομάξουν τους τουρίστες με μεγαλόσωμους αραπάδες!

Αλλά την πλύση εγκεφάλου δεν την αποφεύγω. 

Θέλουν σώνει και καλά να με πείσουν πως στο δωμάτιο που μου έδωσαν κοιμήθηκε ο στρατάρχης Μοντγκόμερι στον Β’ Παγκ. Πόλεμό. Μου αραδιάζουν και καμιά δεκαριά ακόμα διεθνείς διασημότητες που προτιμούν το ξενοδοχείο τους.

Βολτούλα στα καφέ της παλιάς Αθήνας...

Ξεκινάω απ’ τον "Μαύρο Γάτο"! Τώρα δεν υπάρχει πλέον. Βρισκόταν στη γωνία Ακαδημίας και Ασκληπιού, απέναντι απ’ το σημερινό βιβλιοπωλείο Πολιτεία. Σήμερα είναι πάρκο του Δήμου. 

Το καφενείο αυτό έζησε μεγάλες δόξες την περίοδο 1918-9 και ταυτίστηκε με τον αθηναϊκό μποεμισμό. Τακτικοί θαμώνες οι Άγρας, Βουτυράς, Παράσχος, Βάρναλης αλλά κι ο Κωστής Παλαμάς που έμενε ακριβώς απέναντι, στις αρχές της Ασκληπιού.

Συνεχίζουμε  στο περίφημο "Πατάρι του Λουμίδη", Σταδίου 38. Οι αδελφοί Λουμίδη άνοιξαν το γνωστό "πατάρι" το 1938 ως συμπλήρωμα του καφεκοπτείου που βρισκόταν στο ισόγειο. Εκεί μαζευόταν όλη η καλλιτεχνική, λογοτεχνική και δημοσιογραφική αφρόκρεμα της Αθήνας. Ούτε κι αυτό υπάρχει σήμερα.

Το "Ζόναρ’ς" όμως ξαναλειτούργησε μετά την τελευταία ανακαίνιση του Μεγάρου του Μετοχικού Ταμείου Στρατού στην οδό Πανεπιστημίου. Το άνοιξε ο ελληνοαμερικάνος Ζωναράς το 1934 όταν γύρισε απ’ την Αμερική. Ήταν ένα απ’ τα πολυτελέστερα καφενεία της πρωτεύουσας. Σπεσιαλιτέ του ήταν το "παγωτό Σικάγο"...

Στην οδό Βουκουρεστίου, μεταξύ Πανεπιστημίου και Σταδίου, ήταν το καφέ "Μπραζίλιαν". Εδώ πρωτόπιαν οι Αθηναίοι εσπρέσο. 

Έγινε το κλασικότερο λογοτεχνικό στέκι, αλλά επί χούντας άρχισε να παρακμάζει. Θαμώνας μόνιμος ο Κώστας Ταχτσής, που έγραψε και το ποίημα "Η συμφωνία του Μπραζίλιαν" το οποίο εικονογράφησε ο Γιάννης Τσαρούχης.

Πιο κάτω, στο Σύνταγμα, Σταδίου και Γεωργίου Α’, ήταν το καφενείο του "Ζαχαράτου". Ο ιδιοκτήτης του είχε μεγάλο καφενείο και στην Ομόνοια. 

Λόγω της γειτονιάς του με τη Βουλή και τα Ανάκτορα, έγινε χώρος πολιτικών και δημοσιογραφικών ζυμώσεων. Ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε δηλώσει πως του Ζαχαράτου είναι "το δεύτερο κι ίσως πιο ελεύθερο κοινοβούλιο"!

Και καταλήγω στο αγαπημένο μου στέκι, το "Καφενείο της Δεξαμενής". Που το άνοιξε ο μπαρμπα-Γιάννης, που ήταν και δήμαρχος στο Αγκίστρι! 

Όλοι το ξέρουν σαν το "στέκι του Παπαδιαμάντη". Ο κοσμοκαλόγερος απέφευγε τους λογοτεχνικούς κύκλους και γούσταρε τις μπακαλοταβέρνες του Ψυρρή. Αλλά από το 1906 έκανε στέκι του τη Δεξαμενή, συνήθως μοναχός και σπανιότερα με τους Γιάννη Βλαχογιάννη και Παύλο Νιρβάνα...

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (Κ’ - Η αυτοκριτκή της 17Ν)

Ψόνθο: Εκεί γύρω στα 1985 εμφανίστηκε και μια νέα ένοπλη οργάνωση, η "1η Μάη". Είχατε επαφές μαζί της;

Κούφο: Η 1η Μάη ήταν μια καθαρά αντικαπιταλιστική οργάνωση που επέλεξε για πρώτο χτύπημα τον τότε διορισμένο Πρόεδρο της ΓΣΕΕ, τον Ραυτόπουλο. Στην προκήρυξή της έδειξε πως τα μέλη της είχαν αξιόλογο επίπεδο πολιτικής σκέψης και υποδομής. Βέβαια, ο αστικός τύπος έσπευσε να συκοφαντήσει κι αυτή την οργάνωση ως "δάχτυλο της ΣΙΑ" κ.λπ. Εμείς βγήκαμε και υπερασπιστήκαμε την 1η Μάη αν και, σύμφωνα με την πάγια τακτική μας, δεν επιδιώξαμε καμιά επαφή μαζί της.

Ψόνθο: Αλήθεια, πάντα είχα την απορία ποιοι και πώς έγραφαν τις προκηρύξεις σας...

Κούφο: Οι προκηρύξεις εξέφραζαν τις σκέψεις και τους προβληματισμούς που αναπτύσσονταν στο εσωτερικό μας. Συχνά δίναμε και απαντήσεις σε κακόπιστες κριτικές του τύπου. Αλλά συνήθως αναπτύσσαμε την έννοια του σοσιαλισμού που ονειρευόμασταν. Για τα εκλεγμένα απ’ τη βάση Εργατικά Συμβούλια, για την άμεση δημοκρατία, την αποκέντρωση, την αποφυγή της γραφειοκρατικής βραχυκύκλωσης, τον ένοπλο λαό...

Ψόνθο: Θυμάμαι πως αναλύατε και την τρέχουσα πολιτική κατάσταση.

Κούφο: Είχαμε εντοπίσει με μεγάλη επιτυχία τις κοινωνικές αναφορές των κυρίαρχων πολιτικών κομμάτων. Η Ν.Δ εξέφραζε τη λούμπεν μεγαλοαστική τάξη. Το ΠΑΣΟΚ την ίδια τάξη συν τα μεσοστρώματα. Το ΚΚΕ την υψηλόβαθμη εργατική αριστοκρατία και τους μικροαστούς. Το ένοπλο επαναστατικό ρεύμα εκπροσωπούσε την άνεργη και περιθωριοποιημένη νεολαία.

Ψόνθο: Κάνατε και αυτοκριτική;

Κούφο: Είχαμε απόλυτη συνείδηση των παραλείψεων και των αντιφάσεών μας. Ενώ προσβλέπαμε στη δημιουργία ενός πολιτικού φορέα που να εκφράζει την άνεργη νεολαία και την προλεταριοποιημένη φτωχολογιά, εμείς δεν είμασταν διατεθειμένοι να στρατευθούμε σε αυτή την κατεύθυνση. Κι ενώ θεωρητικά απορρίπταμε το ρόλο της "πρωτοπορίας", πρακτικά μας χαρακτήριζε κάποιος ηγεμονισμός. Επίσης παραλείψαμε να αναγνωρίσουμε το ρόλο και τη συμμετοχή των φτωχών αγροτών στον αγώνα μας. Η Ελλάδα έχει τεράστια παράδοση σε αγροτικούς αγώνες. Και τα περισσότερα μέλη της 17Ν ήταν ουσιαστικά αγροτόπαιδα. Βέβαια, οι Έλληνες αγρότες στερούνται ταξικής συνείδησης. Αλλά το ίδιο συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό και στην πλειοψηφία των βιομηχανικών εργατών που είναι πρώην αγρότες...

Τι πρέπει να ξέρουμε για την Κατοχή (Θ’ - Αποδείχθηκαν λαμόγια και οι "κυρίες του Φιλοπτώχου")

43) Στα κατοχικά συσσίτια γινόταν το έλα να δεις! Είτε τα οργάνωνε η Αρχιεπισκοπή είτε το Υπουργείο Επισιτισμού, κυριαρχούσε η ανομία και το πλιάτσικο. Ακόμα και οι περιβόητες "κυρίες του Φιλοπτώχου" αποδείχθηκαν στην πράξη μεγάλες σουφρα-ζέτες! Η απόλυτη διαφθορά της "υψηλής κοινωνίας" ενεργοποίησε το μικρό ακόμα ΕΑΜ που άρχισε να οργανώνει τα δικά του συσσίτια που, "ως εκ θαύματος", λειτούργησαν κατά κανόνα υποδειγματικά. Έτσι άρχιζε να χτίζεται κι η "ηθική υπεροχή" της Αριστεράς στην Ελλάδα...

44) Το ΕΑΜ μέσα απ’ την επισιτιστική βοήθεια στις φτωχογειτονιές γνώρισε ραγδαία άνοδο, έγινε πολυσυλλεκτικό και σιγά αλλά σταθερά καλλιέργησε στην κοινωνία μια ζωντανή αντιστασιακή συνείδηση. Έριξε τα σωστά πολιτικά συνθήματα και έχτισε την ισχυρή αλυσίδα αγώνας για επιβίωση-πολιτικοποίηση-ένοπλη σύγκρουση.

45) Η γιγάντωση του ΕΑΜ συνδυάστηκε και με την πλήρη απαξίωση του παλαιού πολιτικού κόσμου.  Βασιλιάς και παραδοσιακά κόμματα δεν έφτανε που προπολεμικά έστρωσαν το δρόμο στη δικτατορία Μεταξά, τώρα άφησαν αβοήθητο τον ελληνικό λαό και διασκέδαζαν στην Αλεξάνδρεια και στο Κάιρο. Κι αυτό δεν το συγχωρούσε η λαϊκή συνείδηση. Ταυτόχρονα, η προπαγάνδα του ΕΑΜ ταύτιζε συνεχώς και επίμονα τον "αστικό κόσμο" με τον πολιτικό και οικονομικό δωσιλογισμό. Απόλυτα απαξιωμένη ήταν και η ηγεσία του Στρατού που με τόση προθυμία υπέγραψε τη συνθηκολόγηση. Το κενό που άφηνε η κατάρρευση του προπολεμικού πολιτικού και στρατιωτικού κόσμου έρχονται να καλύψουν οι αντιστασιακές οργανώσεις που μετέτρεψαν τη συλλογική αρνητική εμπειρία της συνθηκολόγησης σε θετική.

46) Τους πρώτους κατοχικούς μήνες συγκροτήθηκαν, κυρίως από ενθουσιώδεις νέους, πολλές ολιγάριθμες ομάδες-παρέες που ανέπτυξαν κάποια ευκαιριακή, αυτοσχέδια και υποτυπώδη αντιστασιακή δράση. Οι φοιτητές του Πολυτεχνείου, τα Γυμνάσια και οι Πρόσκοποι Παγκρατίου και κάποιοι αθλητικοί και πολιτιστικοί σύλλογοι καλλιέργησαν στη νεολαία το αντιστασιακό πνεύμα. Όμως το περιβάλλον ήταν δύσκολο και σκληρό και τέτοιες μεμονωμένες προσπάθειες ήταν καταδικασμένες σε αποτυχία. Οι συνθήκες απαιτούσαν πιο οργανωμένα σχήματα και πρακτικές. Το ΕΑΜ εκμεταλλεύτηκε την μεγάλη εμπειρία των κομμουνιστών στην παρανομία, αλλά και όλους τους μαζικούς χώρους, για να επεκτείνει την επιρροή του και να στρατολογήσει νέα μέλη και στελέχη...

Κρίσεις μαύρου πυρετού! (Β’ - Δόντια σαν κωλοδάχτυλα!)

Με τον Μπόσκο τον Κοσοβάρο δεν κολλάγαμε. Ήταν ολοφάνερο. Παρ’ όλ’ αυτά κάναμε παρέα. Ήταν φιλία ανάγκης. Όχι από κείνες τις γνήσιες κι αυθεντικές.

Σαν πιάσαμε λιμάνι είπαμε να βγούμε για μια μπουρδελότσαρκα. Αλλά πρώτα θα περνούσαμε απ’ τα μπαρ να πιούμε μπύρες. 

Νοικιάσαμε κι ένα αμάξι απ’ το "νεκροταφείο αυτοκινήτων"...

Ο Μπόσκο ήταν ο άτυπος αρχηγός της παρέας. 

Αυτός οδηγούσε, αυτός επισκεύαζε κάθε τόσο τις βλάβες του σαράβαλου αυτός καθάριζε με τη θηριώδη δύναμή του όταν πέφταμε σε "κακοτοπιές"...

Μπήκαμε στην πρώτη μπυραρία που βρήκαμε ανοιχτή εκείνη την ώρα. Ήταν σχεδόν άδεια. 

Σ’ ένα παράμερο τραπέζι κάθονταν τρεις ασπρουλιάρηδες γίγαντες με δυο λυκόσκυλα να λαγοκοιμούνται στα πόδια τους.

Μόλις κάτσαμε, το γκαρσόνι πλησίασε και μου είπε σιγά στο αυτί: "Το μαγαζί δεν σερβίρει Άραβες"!

"Δυο μεγάλα ποτήρια λάγκερ!", παρήγγειλα δυνατά, σαν να μην άκουσα τι μου είπε.

Σε λίγο απ’ την παρέα των ασπρουλιάρηδων ακούστηκαν τρανταχτά γέλια.

"Τα παιδιά φαίνεται δεν καταλαβαίνουν τη γλώσσα μας! Τα καημένα, έπεσαν πάνω στην απεργία των μεταφραστών"!

Ο Μπόσκο με ψυχραιμία πάει προς τον πάγκο, αρπάζει ένα μπουκάλι μπύρας και το σπάει στην κόγχη. 

Στο χέρι του έμεινε ο λαιμός του μπουκαλιού μ’ ένα αξιοπρεπές κομμάτι γυαλιού...

Ο ένας ασπρουλιάρης κάτι είπε στα σκυλιά κι αυτά ήρθαν καταπάνω μας γρυλίζοντας απειλητικά και δείχνοντάς μας κάτι δόντια σαν κωλοδάχτυλα...

Τη συνέχεια τη θυμάμαι σαν κινηματογραφική ταινία.

Ο Μπόσκο άρπαξε το ένα σκυλί στον αέρα, το σήκωσε ψηλά και το εκσφενδόνισε στη βιτρίνα του καταστήματος. 

Εγώ ακολουθούσα με το κεφάλι μου την τροχιά που διέγραφε ο ιπτάμενος σκύλος. Αντιλήφθηκα πως σ’ αυτά τα δέκατα του δευτερολέπτου ο ένας ασπρουλιάρης με πλησίασε αστραπιαία και κάτι μου έκανε. Αλλά πόνο δεν ένιωσα...

Το βάλαμε αμέσως στα πόδια.

Σε δέκα λεπτά διαπίστωσα πως αιμορραγούσε μια βαθιά πληγή λίγο πάνω απ’ το λαρύγγι μου. 

Ευτυχώς η μαχαιριά δεν μου το έκοψε. Φαίνεται πως δεν είχα πει ακόμα τη μεγάλη σοφία για την οποία είχα έρθει στον κόσμο...

Ο κοινός κίνδυνος δεν ήταν αρκετός να γεφυρώσει τις διαφορές μου με τον Μπόσκο. Κάποιες φορές αγαπιόμασταν, αλλά κατά βάθος μισούσε ο ένας τον άλλον. Χωρίς κάποια εμφανή αιτία.

Μπήκαμε σ’ ένα φαρμακείο, μου έδεσαν την πληγή, πήγαμε ως το λιμάνι κι εκεί, έτσι στο ξεκούδουνο, με πέταξε έξω απ’ τ’ αμάξι.

Κατάφερα να φτάσω στο πλοίο. Σε λίγο ψηνόμουν στον πυρετό. Ο γιατρός είπε πως το τραύμα ενεργοποίησε μια ακόμα κρίση μαύρου πυρετού...

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (136 - Ψοφίμι ο Βουκεφάλας μπροστά στην καμήλα του Μοχάμεντ Άλι!)

Η ρωμαϊκή κυριαρχία στην Αίγυπτο κράτησε ως το 639 μ.Χ. Τη χρονιά αυτή εισβάλλουν στη χώρα οι Άραβες, το 641 ο πατριάρχης Κύρος παραδίδει την Αλεξάνδρεια στον στρατηγό Αμρ Ιμπν και το επόμενο έτος εγκαταλείπουν το αιγυπτιακό έδαφος οι τελευταίες ρωμαϊκές φρουρές...

Οι Άραβες, όπως κι αργότερα οι Οθωμανοί, χαρακτηρίζονταν απ’ τη θρησκευτική τους ανεκτικότητα. Οι χριστιανικές εκκλησίες διατηρήθηκαν ενώ χτίστηκαν και νέες. 

Βέβαια, οφείλουμε να τονίσουμε πως οι μονοφυσίτες χριστιανοί της Αιγύπτου υποδέχθηκαν τους Άραβες ως ελευθερωτές απ’ τον ρωμαϊκό ζυγό των Ορθοδόξων...

Γύρω στα 1250 μ.Χ. την εξουσία κατακτούν οι Μαμελούκοι, που εγκαθιστούν στην Αίγυπτο δικό τους Σουλτάνο. 

Οι Μαμελούκοι δεν ήταν κάποια ιδιαίτερη φυλή, αλλά υποτελείς-δούλοι στρατιώτες που αποτελούσαν το σημαντικότερο σώμα του στρατού της Αιγύπτου. Κάτι σαν τους Γενίτσαρους των Οθωμανών. 

Κυριάρχησαν για 264 χρόνια, ως το 1517, που οι Οθωμανοί κατέκτησαν την Αίγυπτο.

Στις 2 Ιουλίου 1798 το εκστρατευτικό σώμα του Ναπολέοντα καταλαμβάνει την Αλεξάνδρεια κι αρχίζει η σύντομη περίοδος της γαλλικής κυριαρχίας (κράτησε μόνο τρία χρόνια). 

Την ίδια περίοδο οι Άγγλοι επιβάλλουν ναυτικό αποκλεισμό των γαλλικών κτήσεων στη Μεσόγειο. Οι Γάλλοι απαντούν χορηγώντας προνόμια σε κάθε είδους κουρσάρο που προσφέρεται να σπάσει τον αποκλεισμό και να τροφοδοτήσει με τρόφιμα τα γαλλικά στρατεύματα. 

Έτσι πλούτισαν οι αρβανίτες πειρατές-πλοιοκτήτες των νησιών του Αιγαίου που λίγο αργότερα θα συμμετάσχουν στη λεγόμενη "ελληνική" επανάσταση...

Μετά τη γαλλική κατοχή στην Αίγυπτο κυριάρχησε μια ισχυρή ιστορική προσωπικότητα, που αν ήταν πιο τυχερός ίσως να είχε υποσκελίσει κι αυτόν τον Μεγαλέξανδρο.

Μιλάμε για τον περιβόητο Μοχάμεντ Άλι. Αλβανικής καταγωγής, καταγόμενος απ’ την Καβάλα κι αρχηγός της οθωμανικής στρατιωτικής δύναμης στην Αίγυπτο. Αυτοανακηρύσσεται Πασάς, αυτονομείται σταδιακά απ’ την Υψηλή Πύλη και κάνει τολμηρά βήματα εξευρωπαϊσμού της αιγυπτιακής κοινωνίας.

Αρχικά δείχνει εύνοια στην ελληνική επανάσταση αλλά μετά αποφασίζει να συμβάλλει στην κατάπνιξή της στέλνοντας στην Κρήτη και στον Μωριά το γιο του Ιμπραήμ. 

Τα ανταλλάγματα που του υποσχέθηκαν οι Οθωμανοί ήταν πολύ δελεαστικά. Τα επαναστατημένα εδάφη θα περνούσαν υπό αιγυπτιακή κυριαρχία κι έτσι η ανατολική Μεσόγειος θα μετατρεπόταν σε "αιγυπτιακή λίμνη"! 

Αυτό όμως δεν θα το επέτρεπαν ποτέ οι τότε μεγάλες δυνάμεις. Γι’ αυτό και όταν πλέον η ελληνική επανάσταση είχε ουσιαστικά πνιγεί στο αίμα, επεμβαίνουν οι ευρωπαϊκοί στόλοι, γίνεται η ναυμαχία του Ναβαρίνου και τα υπόλοιπα τα γνωρίζετε...

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (ΙΘ’ - Στην Εκάλη δεν τολμούσαν να βουν στα μπαλκόνια τους!)

Ψόνθο: Η εκτέλεση Αγγελόπουλου ήταν από μόνη της μια κορυφαία ενέργεια. Αλλά, αν θυμάμαι καλά, ακολούθησε μια σειρά μικρότερης έντασης ενεργειών.

Κούφο: Τα επόμενα χτυπήματά μας αποφασίσαμε να έχουν περισσότερο κοινωνική κατεύθυνση. Τοποθετήσαμε όχι μεγάλης ισχύος βόμβες σε τέσσερις Εφορίες και τραυματίσαμε στα πόδια προειδοποιητικά τον μεγαλογιατρό και έμπορο της υγείας Καψαλάκη. Ήταν μια σκόπιμη αποκλιμάκωση της επιθετικής μας τακτικής.

Ψόνθο: Πώς τα πηγαίνατε με τις νέες στρατολογήσεις;

Κούφο: Το 1987 έχουμε ένα άλμα στην υποδομή και στη στελεχιακή συγκρότηση της Οργάνωσης. Εξασφαλίσαμε επαρκή αυτοχρηματοδότηση, φτιάξαμε ένα ολοκληρωμένο δίκτυο παράνομων σπιτιών στην Αθήνα και σε κάποιες μεγάλες πόλης. Τότε γνώρισα και τον Σάββα. Γινόμαστε αχώριστοι φίλοι και σύντροφοι. Είχε πολύ έξυπνες ιδέες και πολλές ικανότητες.

Ψόνθο: Εσείς όμως επιμένατε να χτυπάτε αμερικανικούς στόχους κι ας άλλαζε σταδιακά ο πόλος εξάρτησης της χώρας μας. Οι ΗΠΑ παρέδιδαν τα κλειδιά στην ΕΟΚ και στη Γερμανία.

Κούφο: Το 1987 κάναμε δύο βομβιστικές επιθέσεις σε αμερικανικούς στρατιωτικούς στόχους. Η πρώτη στου Ρέντη κατά προσωπικού των αμερικανικών βάσεων στην Αθήνα και η δεύτερη στο Καβούρι εις βάρος πιλότων και ιπτάμενων που συμμετείχαν στο βομβαρδισμό της Λιβύης.

Ψόνθο: Οι ενέργειες αυτές ποια λογική εξυπηρετούσαν; 

Κούφο: Αφενός ήταν ενέργειες διεθνιστικής αλληλεγγύης. Ένας θερμός συναγωνιστικός χαιρετισμός στους λαούς της περιοχής που πάλευαν κατά του ιμπεριαλισμού. Αφετέρου ήταν και μια απάντηση στο προκλητικό σιγοντάρισμα των Αμερικάνων στις τουρκικές προκλητικότητες στο Αιγαίο. Κατά την κρίση του Μαρτίου 1987, όταν φτάσαμε κοντά σ’ ένα θερμό επεισόδιο, η αμερικανική βάση της Νέας Μάκρης έκανε ηλεκτρονικές παρεμβολές στα ελληνικά πολεμικά πλοία του Αιγαίου και ουσιαστικά τα κατέστησαν επιχειρησιακά άχρηστα! Γι’ αυτό κι ο Αντρέας με μια κίνηση εντυπωσιασμού την έκλεισε προσωρινά...

Ψόνθο: Η δράση της 17Ν τι αντίκτυπο είχε στην υψηλή κοινωνία;

Κούφο: Τα μέλη της λούμπεν μεγαλοαστικής τάξης είχαν κυριολεκτικά αλαλιάσει. Δεν τολμούσαν ούτε στα παράθυρα του σπιτιού τους να πλησιάσουν. Κυκλοφορούσαν συνεχώς σαν τους Ιταλούς μαφιόζους, με θωρακισμένα αυτοκίνητα και σωματοφύλακες. Πολλοί δεν τολμούσαν καν να πατήσουν το πόδι τους στην Αθήνα. Αλλά κάποιοι δεν δίσταζαν να χρησιμοποιούν το όνομα της 17Ν για να θησαυρίζουν. Εκβίαζε με μας η κάθε "αγία οικογένεια" την άλλη. Κι όλοι μαζί ζούσαν μέσα στα νοσηρά βίτσια τους, στο χρήμα, στη βρομιά και στο αίμα...

Χωρισμός με γουρνοτσάρουχο και τάμπλετ!

Άρχισα να νταραβερίζομαι μαζί της στις αρχές του καλοκαιριού. Τις προάλλες είχαμε μια μικροεπέτειο κι είπα να το γιορτάσουμε κάπως χαϊλίδικα. Την πήρα και πήγαμε σε μια ψαροταβέρνα στην Πειραϊκή, απ’ τις κυριλάτες κι ακριβές.

Μόλις ήρθε το γκαρσόνι εκείνη παρήγγειλε αστακό. Δεν με πείραξε αυτό, όσο το άλλο. Μόλις ήρθε το τέρας, έφαγε δυο μπουκίτσες και το άλλο το άφησε.

- Γιατί καλό μου δεν τρως; Μήπως δεν είναι καλά ψημένος να το πούμε στον σεφ;

- Όχι μωρέ, απλά δεν πείναγα απόψε.

Μόλις τ’ ακούω, γυρίζει το μάτι μου, σκύβω, βγάζω το αριστερό ολ σταρ, φοράω το αρβανίτικο γουρνοτσάρουχο, αυτό με τη παχιά φούντα, και της δίνω κλοτσιά στον κώλο να εξαφανιστεί.

Μετά φωνάζω τον σερβιτόρο, του επιστρέφω τη σαμπάνια με τα παγάκια, παραγγέλνω ένα κιλό σπατανέικη ρετσίνα, βγάζω απ’ τον σάκο το μικρό λαπτοπάκι ("τάμπλετ" το λένε;) κι αρχίζω να της  γράφω συμπληρωματικό μέιλ:

"Κάργια, δεν σε άντεχα άλλο γιατί:

α) Το ’πνιγες το κουνέλι. Με ήθελες συνέχεια απίκο. Όπου κι όταν κι αν εσύ γούσταρες. Δεν μπορούσα να περάσω μια μέρα χωρίς να μου ανεβάσεις την πίεση...

β) Δεν το έκλεινες ποτέ το ρημάδι. Έτρεχα να κρυφτώ στην τουαλέτα μπας και γλιτώσω το μπίρι-μπίρι κι εσύ ερχόσουν και μου τα ’ψελνες απ’ την κλειδαρότρυπα.

γ) Έκανες την κλωστή τριχιά και μάλιστα προκαταβολικά. Το πιο ασήμαντο πράγμα ήταν για σένα ζήτημα ζωής και θανάτου.

δ) Το ’παιζες αρειοπαγίτισσα Θάνου και με τρέλαινες κάθε φορά στην ανάκριση. Γιατί έπρεπε εγώ να πληρώσω για όλα τα παιδικά σου τραύματα και όσα σου έκαναν οι πρώην σου; Δεν μπορώ να σου δίνω για τα πάντα αναφορά. Αισθάνομαι σα να χτυπάω κάρτα.

ε) Δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις τις ώρες. Δεν είναι όλες κατάλληλες για όλα. Όταν κάνουμε σεξ δεν μπορείς να μου λες τι σου συνέβη στο γραφείο.

στ) Τι κόλλημα ήταν αυτό που είχες φάει να με αλλάξεις; Τα κάνεις χειρότερα, δεν το καταλαβαίνεις; Έχε τη δική σου ζωή και μην κάνεις σκοπό σου ν’ αλλάξεις τη δική μου.

ζ) Τόσο δύσκολο είναι να καταλάβεις πως δεν ανταγωνίζεσαι τη μπάλα και τους φίλους μου; Και τον κολλητό μου αν ζούσα μαζί του όλο το 24ωρο και κάναμε τρεις φορές σεξ τη μέρα θα τον είχα βαρεθεί. Μην το παίρνεις προσωπικά.

η) Με εκνευρίζει αφάνταστα να ελέγχεις συνεχώς τι μάρκα ρολόι, παπούτσι, πουκάμισο φοράω. Και, ρε γαμώ το, σταμάτα μετά από κάθε πήδημα να τρέχεις στη μαμά σου και να της περιγράφεις τι σου έκανα με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια!

Τι πρέπει να ξέρουμε για την Κατοχή (ΙΑ’ - Πόσο μοιάζει το 1944 με το 1981;)

51) Όπως προαναφέραμε η αντιστασιακή δράση ήταν για τους νέους επί Κατοχής γεγονός κομβικής σημασίας. Ασχέτως αν είχε ως αφετηρία της τον πατριωτισμό, το μίσος στον κατακτητή ή λειτουργούσε ως ψυχαγωγική διέξοδος. Ένα είναι το σίγουρο: μέσα απ’ την Αντίσταση αναδείχθηκαν νέες συλλογικότητες, νέες εμπειρίες, νέα πεδία παραγωγής νοήματος, νέοι τρόποι αντίληψης του εαυτού και κοινωνικοποίησης. Καταλύθηκαν οι παραδοσιακές εξουσιαστικές δομές (γονείς, δάσκαλοι, εργοδότες, κράτος) και δημιουργήθηκαν νέες ταυτότητες. Οι νέοι δεν ήταν πλέον "τα παιδιά των γονιών τους" ούτε απλά οι "μαθητές". Ήταν μέλη αντιστασιακών οργανώσεων.

52) Την περίοδο 1940-42 τα σχολεία και τα πανεπιστήμια υπολειτούργησαν. Έτσι, χιλιάδες νέοι αποκόπηκαν απ΄τη σχολική και φοιτητική ζωή. Βρήκαν χώρο και χρόνο να δημιουργήσουν τα δικά τους πεδία ελεύθερης δράσης. Περνούν απότομα στο πολιτικό προσκήνιο που ως τότε το μονοπωλούσαν οι γονείς τους. Οι αντιστασιακές οργανώσεις δεν είναι μόνο χώροι πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης. Ταυτόχρονα καλλιεργούν αρετές όπως συντροφικότητα, καθήκον, ευθύνη, ηρωισμό, αλληλεγγύη.

53) Η Ελλάδα και η Αθήνα απείχαν πολύ απ’ τα μεγάλα ανοιχτά πολεμικά μέτωπα. Οι δυνατότητες για αποτελεσματική ένοπλη αντίσταση ήταν περιορισμένες. Γι’ αυτό και οι βασικοί στόχοι των αντιστασιακών οργανώσεων ήταν κυρίως τρεις: 1) Να διατηρήσουν υψηλό το ηθικό του λαού, 2) να μετριάσουν τις αρνητικές συνέπειες της ξένης κατοχής και 3) να δεσμεύσουν στη χώρα μας όσο το δυνατόν περισσότερες δυνάμεις του εχθρού ώστε να μην προωθηθούν κυρίως στο ανατολικό μέτωπο. Η τελευταία επιδίωξη πόνεσε περισσότερο τους αστούς πολιτικούς που ήθελαν μεν την τελική ήττα του Χίτλερ αλλά αφού προηγουμένως εκείνος θα είχε διαλύσει τη Σοβιετική Ένωση! Είναι ο βασικός λόγος που οι Έλληνες (και όχι μόνο) αστοί δεν συγχώρησαν ποτέ την αντιστασιακή δράση του ΕΑΜ και συνεχώς προσπαθούν να τη συκοφαντήσουν...

54) Το καλοκαίρι του 1944 όλα δείχνουν πως πλησιάζει η μέρα αποχώρησης των Γερμανών. Η κοινωνία ξεθαρρεύει και χιλιάδες σπεύδουν να ενταχθούν στο ΕΑΜ. Όλοι θέλουν να είναι με τον νικητή, τον ισχυρό, αυτόν που θα ελέγχει την πολιτική κατάσταση. Μεταξύ τους και πολλοί καιροσκόποι, μωροφιλόδοξοι, ακόμα και άτομα που δεν είχαν σχέση με την Αντίσταση ή είχαν εχθρική προδιάθεση με την αριστερή ιδεολογία. Ένα πλήθος γεμάτο ιδιοτέλεια, πάθος για εκδίκηση, με την ελπίδα συμμετοχής στη διαφαινόμενη νομή της εξουσίας. Οι μέρες εκείνες μοιάζουν πολύ με την περίοδο 1980-1981, που ξαφνικά η μισή Ελλάδα συνειδητοποίησε πως είναι "Αριστερή" και έσπευσε να ενταχθεί στις τοπικές οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ...

Μπέιμπι ντολ στο πάτωμα...

Φίλε, με τις μικρές θα έχεις πάντα κάποιο πρόβλημα. Νόμος! Αυτό μην το ξεχνάς.

Ήταν ένα πλάσμα πανέμορφο. Της πιάνω κουβεντούλα, φλερτάκι, αλλά στο κρεβάτι πάντα ο νους μου εμένα.

"Όσο σε κοιτάω νιώθω πιο όμορφος!", της λέω. "Γι’ αυτό κι εσύ όσο κοιτιέσαι στον καθρέφτη τόσο ομορφαίνεις. Η ομορφιά σου είναι παραγωγική και μεταδοτική"...

Πήγαμε σ’ ένα ήσυχο κι εχέμυθο μέρος στην καρδιά της ανήσυχης πόλης. 

Σε λίγη ώρα το δωμάτιο θύμιζε μακελειό: Τα σεντόνια και τα μαξιλάρια ήταν σα να τσακώθηκαν πάνω τους αφιονισμένοι ελέφαντες. Άδεια μπουκάλια μπίρας είχαν κυλίσει ως την πόρτα του μικρού λουτρού. Ένα πεταμένο μπέιμπι ντολ στο πάτωμα κι ένα σπορτέξ γυναικείο παπουτσάκι ήταν τα μόνα απομεινάρια μιας γυναίκας που το ’σκασε, εξαερώθηκε, κρύφτηκε, φαγώθηκε, πετάχτηκε απ’ το παράθυρο, ποιος ξέρει;

Το επόμενο βράδυ της έκανα το τραπέζι σπίτι της. Κουβάλησα τα πάντα, ως και σαμπάνια. Προσπάθησα να την ανοίξω βάζοντας το μπουκάλι ανάμεσα στα πόδια μου. Το βρήκε πολύ πρόστυχο και ξίνισε. 

Τη δεδομένη στιγμή ήθελε μόνο ατμόσφαιρα υπεραφθονίας και ευγένειας. Ενώ εγώ βιαζόμουν να ηρεμήσω το καυλί μου.

Τελικά εκείνο το βράδυ δεν έγινε τίποτα...

Αυτή η σχέση απ’ την αρχή δεν φαινόταν να ’χει καλή εξέλιξη. Ένας κολλητός λέει πως φταίει ότι άρχισε κατευθείαν με πήδημα. 

Στο μεταξύ τα ’φτιαξα μ’ ένα άλλο τρυφερούδι. Στην αρχή φιληθήκαμε άτσαλα μερικές φορές. 

Κι εδώ έδειχνε κάτι να μην πηγαίνει καλά. Συζητούσαμε τα πάντα εκτός απ’ όσα θέλαμε πραγματικά. Στην πορεία κατάλαβα πως δεν την πολυγούσταρα. Ίσως φταίει και το απολιτίκ υφάκι της.

Μάγκες, νόμος: αν μια γκόμενα δεν σου κάνει "κλικ" φύγε μακριά. Κινδυνεύεις να ξεφτιλιστείς. Έτσι την πάτησα κι εγώ. Όταν, μετά πολλών βασάνων και ενδοιασμών, βρεθήκαμε γυμνοί στο κρεβάτι, δεν μου σηκώθηκε. Ίσως να ξενέρωσα που μόλις βγήκε απ’ το μπάνιο μου είπε... "μπορείς να τελειώσεις μέσα μου, δεν υπάρχει κίνδυνος"...

Τελευταία "στάση" μια γκομενίτσα που την βαρέθηκε ένας φίλος και μου την έκανε πάσα. 

Ως τότε τη γούσταρα στα κρυφά. Συζούσαν σε μια μεζονέτα κι εγώ καθόμουν στο κομβικό σημείο ώστε να βλέπω τ’ αποκάτω της όταν ανέβαινε την εσωτερική σκάλα.

Όσο τα ’χε με τον φίλο μου με αναστάτωνε. Όταν μου την πρόσφερε στο πιάτο, σα να χαλάστηκα κάπως. 

Στις ιδιαίτερες στιγμές μας την ήθελα να φορά μαθητική μπλε ποδιά. Το έβρισκε γελοίο και πρόστυχο. Ήθελα να τη φτύνω στο στόμα, ν’ ανακατεύονται τα σάλια μας και να τα μαζεύω με τη γλώσσα μου μέσα απ’ το λαρύγγι της. Της προκαλούσε αναγούλα...

Έτσι όπως πάω, μου φαίνεται θα ξαναγυρίσω στη φάση της μπουρδελότσαρκας και του αυνανισμού. Δεν περνούσα κι άσχημα στα δεκατέσσερα που το ’χα κάνει μαγγανοπήγαδο... "πληρωμένες" και μαλακία.

Θυμάμαι πως τις απολαυστικότερες μαλακίες τις έκανα φαντασιωνόμενος τις ξαδέλφες μου. 

Γενικά, οι ξαδέλφες μου, οι αδελφές των κολλητών κι οι καλόγριες μού εξασφάλιζαν τις απολαυστικότερες στιγμές αυτοϊκανοποίησης!

"Ημερολόγιο λιποταξίας" (135 - Οι Πατριάρχες ήλεγχαν τη Θύρα 7 της Αλεξάνδρειας!)

Η σημερινή Αλεξάνδρεια σε τίποτα δεν θυμίζει το ένδοξο ελληνιστικό και ρωμαϊκό της παρελθόν. Γιατί η νέα πόλη χτίστηκε ακριβώς στη θέση της παλιάς και μάλιστα με τα οικοδομικά υλικά των αρχαίων κτιρίων. 

Ευτυχώς όμως έχουμε λεπτομερείς περιγραφές της παλιάς πόλης και των λαμπρών οικοδομημάτων της.

Η κυρίως πόλη αποτελούνταν από 7 οριζόντιες και 11 κάθετες (προς την παραλία) οδούς. Κάθε οδός είχε δύο λουρίδες. Μία για τους ιππείς και μία για τα άρματα και τις άμαξες. 

Οι πεζοί κινούνταν αριστερά και δεξιά των οδών σε στοές με κιονοστοιχίες. 

Η αριστοκρατική συνοικία (Βρουχείον) βρισκόταν στο κέντρο της παραλιακής ζώνης. Εκεί υπήρχαν τα βασιλικά ανάκτορα και το βασιλικό νεκροταφείο (Σήμα) όπου και ο λαμπρός τάφος του Μεγαλέξανδρου.

Άλλα σημαντικά κτίσματα ήταν το Ποσείδειον, προς τιμήν του θεού Ποσειδώνα, το Εμπορείον (χρηματιστήριο), τα ναυπηγεία (Νεώρια) κ.λπ.

Το σημαντικότερο όμως οικοδόμημα ήταν το Σεράπειον, ο λαμπρότερος ναός της Μεσογείου, προς τιμήν του θεού Σέραπι, μια μίξη ελληνικών και αιγυπτιακών θρησκευτικών αντιλήψεων...

Παράρτημα των βασιλικών ανακτόρων ήταν το Μουσείο, αφιερωμένο στις Μούσες, δηλαδή στα γράμματα και στις τέχνες. 

Τμήμα του Μουσείου ήταν η περιβόητη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας στην οποία εργάζονταν οι περιβόητοι αλεξανδρινοί φιλόλογοι που ίσως έγραψαν όλα τα έργα που εμείς αποδίδουμε στους "αρχαίους Έλληνες συγγραφείς"...

Το Σεράπειον, ως γνωστόν, κατέστρεψαν οι Χριστιανοί με προτροπή του Πατριάρχη Θεόφιλου. Οι ίδιοι έβαλαν και το χεράκι τους στη μερική καταστροφή της Βιβλιοθήκης. 

Απ’ το δεύτερο μισό του 4ου αιώνα η Εκκλησία της Αλεξάνδρειας ήταν κράτος εν κράτη. Ήλεγχε δε και το περιβόητο λιμάνι της πόλης με όλον τον εμπορικό της στόλο και τους λιμενεργάτες. 

Αυτά τα καθίκια του υποκόσμου εξόπλιζαν οι διάφοροι Πατριάρχες για να γκρεμίζουν τους εθνικούς ναούς, να κατακρεουργούν τις Υπατίες, να καταστέλλουν τις εξεγέρσεις των μοναχών της ερήμου αλλά και να επιβάλλονται στις λεγόμενες Οικουμενικές Συνόδους λιτζάροντας τους επισκόπους της Αντιόχειας!

Πάντως στην Αλεξάνδρεια λειτούργησε και το πρώτο Χριστιανικό Πανεπιστήμιο ("Κατηχήσεως Διδασκαλείον"). 

Εκεί δίδαξαν αξιόλογοι φιλόσοφοι όπως ο Κλήμης Αλεξανδρεύς (με αθηναϊκή καταγωγή), ο Ωριγένης κ.λπ.

Ο σταδιακός υποβιβασμός της πόλης και η εύνοια των αυτοκρατόρων στην Κωνσταντινούπολη οδήγησε στη ρήξη τα δυο ιστορικά κέντρα της Ανατολής. 

Οι Αλεξανδρινοί, όπως ήταν ο κανόνας την εποχή εκείνη, αντέδρασαν ακολουθώντας διάφορες χριστιανικές αιρέσεις, αρειανισμό, μονοφυσιτισμό κ.λπ., ώσπου αποκόπηκαν πλήρως απ’ τον ρωμαϊκό κορμό.

Τελειώνουμε με τον περιβόητο Φάρο της Αλεξάνδρειας, ένα απ’ τα επτά θαύματα του κόσμου. 

Κατασκευάστηκε λίγο έξω απ’ το λιμάνι τον 3ο αι. π.Χ., είχε ύψος σχεδόν 140 μ. και φώτιζε τόσο τη νύχτα (με την καύση ρητινούχων ξύλων) όσο και τη μέρα με ειδικά ηλιακά κάτοπτρα. Πρέπει να λειτουργούσε μέχρι τον 14 αιώνα, οπότε και καταστράφηκε από έναν συνδυασμό σεισμών και διάβρωσης της βάσης του...

Συζήτηση με τον Κουφοντίνα! (ΙΗ’ - "Δεν ήμασταν ούτε καθηγητές Πανεπιστημίου ούτε μαρξιστικά αναλφάβητοι"!)

Ψόνθο: Εκτός απ’ τις γνωστές ενέργειες, η 17Ν σχεδίασε κι άλλες που δεν τις ξέρουμε;

Κούφο: Φυσικά. Είχαμε ένα πολύ ευρύτερο πλάνο που εκ των πραγμάτων δεν ήταν δυνατόν να υλοποιηθεί 100%. Π.χ. σχεδιάζαμε ενέργειες κατά του Αραπάκη, πρώην Αρχηγού του Ναυτικού που κατά την τουρκική απόβαση στην Κύπρο διέταξε τα ελληνικά υποβρύχια να γυρίσουν πίσω. Κατά του Παπανικολάου, αρχηγού της Αεροπορίας την ίδια περίοδο, αλλά και πολλών αξιωματικών της Χούντας που είχαν παίξει κομβικό ρόλο στην προδοσία της Κύπρου.

Ψόνθο: Έχω την εντύπωση πως ήσασταν λίγο θολωμένοι. Απ’ το αντικαπιταλιστικό περνάγατε εν μία νυκτί στο εθνικοπατριωτικό κι από κει στο αντιαμερικανικό και πάλι απ’ την αρχή.

Κούφο: Καμιά θολούρα. Για μας ο αγώνας ήταν ενιαίος: αντικαπιταλιστικός-αντιιμπεριαλιστικός-πατριωτικός.

Ψόνθο: Οπότε, αφού εκτελέσατε τον Αγγελόπουλο ... ο καπιταλισμός τράπηκε σε άτακτη φυγή!

Κούφο: Στο πρόσωπο του Αγγελόπουλου χτυπήσαμε την λούμπεν μεγαλοαστική τάξη. Η Χαλυβουργική ήταν συνώνυμο της κολοσσιαίας εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Δεκάδες εργάτες νεκροί, εκατοντάδες σακατεμένοι, λεηλασία του δημόσιου χρήματος, τα λεφτά στο εξωτερικό, συμπεριφορά ξιπασμένων αριστοκρατών...

Ψόνθο: Και τι καταφέρατε σκοτώνοντας έναν άνθρωπο;

Κούφο: Ήταν η πρώτη καθαρά αντικαπιταλιστική ενέργεια της 17Ν. Τη συνόδευσε ένα πολυσέλιδο κείμενο οικονομικής ανάλυσης. Το κείμενο αυτό είχε τεράστια λαϊκή απήχηση. Ευρύτερα κοινωνικά στρώματα ένιωθαν πλέον πως αντιπροσωπεύονται απ’ το λόγο και τη δράση μας. Ανοίγαμε επιτέλους δίαυλο επικοινωνίας με τα λαϊκά στρώματα...

Ψόνθο: Και τι λέγατε σε κείνη την ανακοίνωση με λίγα λόγια;

Κούφο: Ήταν ένα προφητικό κείμενο. Αναλύαμε την βαθιά οικονομική κρίση του 1985, την αποβιομηχάνιση, υπερχρέωση, αναλύαμε τον μεταπρατικό χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού. Το λέγαμε ξεκάθαρα πως πλέον εξαρτυόμαστε απ’ τις δυτικές τράπεζες κι ότι η χώρα οδηγείται μαθηματικά στη χρεοκοπία.

Ψόνθο: Και ποιες ήταν οι αντιδράσεις στην εκτέλεση Αγγελόπουλου και στην προκήρυξή σας;

Κούφο: Χαμός έγινε. Ο Αντρέας διέκοψε την επίσκεψή του στην Κίνα, έδιωξε τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης, τους Αρχηγούς της Αστυνομίας και της ΚΥΠ, κάλεσε ειδικούς αναλυτές ξένων μυστικών υπηρεσιών, γινόταν λόγος πως συγγραφέας του κειμένου ήταν εξέχων οικονομολόγος. Κάποιος επιστρατευμένος δημοσιογράφος του γνωστού συγκροτήματος μας αποκάλεσε "μαρξιστικά αναλφάβητους"!

Ψόνθο: Τελικά, ήσασταν όντως άσχετοι από μαρξισμό;

Κούφο: Ακριβώς το αντίθετο. Ο Μαρξ στο βιβλίο του "Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία" ουσιαστικά περιγράφει τη σύγχρονη ελληνική καπιταλιστική τάξη. Τη μανία της για πλουτισμό, την ξετσίπωτη απάτη, το επιτήδειο τσέπωμα του έτοιμου πλούτου, τις απολαύσεις που μετατρέπονται σε ακολασία και το χρήμα που γίνεται ένα με τη βρομιά και το αίμα. Δηλαδή αυτά ακριβώς που γράφαμε κι εμείς στην προκήρυξή μας...