Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2018

Ιστορίες ενός Εξαρχειόβιου! (Α΄ - Ευδοκιμώ στις κατάρες των παπάδων!)

Εσύ: Τι σκατά είσαι επιτέλους;
Εγώ: Ελευθεριακός κομμουνιστής!
Εσύ: Τι είν’ τούτο πάλι;
Εγώ: Δεν ξέρω!
Εσύ: Και πώς είσαι κάτι που δεν ξέρεις;
Εγώ: Έτσι συμβαίνει σε μένα. Όταν μαθαίνω τι είναι αυτό που είμαι, παύω πλέον να είμαι αυτό που είμαι!

Χαλάρωσε κύριε Κούλη,
Δεν γίνεται πόλεμος στα Εξάρχεια!
Το ξέρεις άλλωστε από πρώτο χέρι:
τα μεγαλύτερα εγκλήματα 
γίνονται σε καιρό ειρήνης...

Ομολογώ κύριε Πρόεδρε,
εγώ είμαι ο σχιζοφρενής δολοφόνος
Εγώ σκότωνα την ώρα μου 
με τρόπο ιδιαζόντως ειδεχθή!

Κι εσύ κύριε Εισαγγελέα
να με καταδικάσεις, δε λέω,
αλλά μόνο για το έγκλημα που διέπραξα.
Πώς το λέει ο Ποινικός Κώδικας των Αρίστων;
"Έκπτωση της ελληνικής γλώσσας"!
Ναι, το ομολογώ:
εγώ ευθύνομαι που το "σ’ αγαπώ" εξέπεσε σε "μ’ αρέσεις"!

Νιώθω σαν φυτό.
Ευδοκιμώ σε φόβους μανάδων
και σε κατάρες παπάδων.
Οι ρίζες μου αντέχουν τα πάντα,
εκτός απ’ τη μόνωση...

Κοριτσάκι μου, τρελαίνεσαι να με πειράζεις!
Ειδικά από τότε που στο ενυδρείο
είδαμε εκείνο το μεγάλο ψάρι που το λένε "βλάχο"!
Δεν είμαι ψάρι μάνα μ’.
Αν και ενίοτε τσιμπάω...

Δύσκολο πράμα ο χωρισμός.
Άλλοι πάνε στο τρελάδικο
κι άλλοι φτάνουν στην αυτοκτονία.
Εγώ έκανα μια βδομάδα πυρετό
κι ούτε που φώναξα γιατρό.
Κι έτσι σε ξεπέρασα 
σαν παιδική ασθένεια.

Απόψε κάποιον σκότωσαν
Θεμιστοκλέους και Ανδρέα Μεταξά γωνία.
Υπάρχει ως και πτώμα!
Πλησιάζω.
Ο μπάτσος με αποπαίρνει.
"Κάντε στην άκρη κύριε, δεν υπάρχει κάτι να δείτε".
"Τι λες ρε καριόλη που δεν υπάρχει κάτι!
Εγώ είμαι το πτώμα!"...

Δεν υπάρχουν σχόλια: