Τετάρτη 21 Μαρτίου 2018

Είμαι ο πρώτος εν Ελλάδι κομμουνιστής! Θα σέβεστε! (Z’) - Απ’ τα Κουπόνια στο Μπούλκες (Μέρος Τρίτο)

Ξέχασα να σας πω ότι την Άνοιξη του 1945, μετά την Βάρκιζα, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε, επιχείρησε κι ο Άρης Βελουχιώτης να περάσει στην Αλβανία. 
Με μια μικρή ομάδα πιστών του "μαυροσκούφηδων" έφτασε μέχρι τα ελληνο-αλβανικά σύνορα, αλλά τελικά γύρισε πίσω για λόγους που σήμερα κανείς δεν ξέρει ακριβώς.
Πιθανώς δεν ήθελε να αφοπλιστεί. Ίσως και να φοβήθηκε πως περνώντας τα σύνορα θα βρισκόταν στο έλεος της κομματικής ηγεσίας και του Κ.Κ.Αλβανίας, που δεν έδειχνε να τον πολυεμπιστεύεται. Σίγουρα θα κινδύνευε η ζωή του, οπότε προτίμησε να επιστρέψει στα γνώριμα λημέρια του με τη γνωστή τραγική κατάληξη...
Στο σημείο αυτό πρέπει να κάνω μερικές διευκρινήσεις. Από τη στιγμή που υπακούσαμε στις κομματικές υποδείξεις και περάσαμε τα σύνορα, στην πραγματικότητα μετατραπήκαμε σε όμηροι. 
Πλέον δεν είχαμε το δικαίωμα να επιστρέψουμε στην πατρίδα παρά μόνο αν και εφόσον συναινούσε η κομματική ηγεσία. Το ίδιο ίσχυσε αργότερα και στο Μπουλκές. Από κει μόνος τρόπος να επιστρέψουμε στην πατρίδα ήταν ως στρατιώτες του Δημοκρατικού Στρατού...
Για να μην τα πολυλογώ, τον Οκτώβρη του ’45 αποφασίστηκε να εγκαταλείψουμε το στρατόπεδο Ρουμπίκ και να μεταφερθούμε στη Γιουγκοσλαβία. Τετρακόσιοι περίπου Έλληνες αγωνιστές ξεκινήσαμε σε φορτηγά με την γλυκιά ελπίδα πως κάτι ανθρωπινότερο μας περιμένει.
Στο δρόμο βλέπαμε την εξαθλίωση των ανθρώπων απ’ τον πόλεμο. Απ’ όπου περνάγαμε οι γυναίκες έτρεχαν να κρυφτούν στα σπίτια τους, κατά το μεσαιωνικό έθιμο. 
Κάποια στιγμή περνάμε επιτέλους στη γιουγκοσλαβική Μακεδονία. Στη λίμνη Οχρίδα με τα νοστιμότερα μήλα των Βαλκανίων, και παραδίπλα τη Μεγάλη Πρέσπα. Μια σύντομη οπτική με τα πατρώα χώματα κάπως ανακουφίζει.
Στους δρόμους και στα χωριά παντού συνθήματα υπέρ του Τίτο και της Αντίστασης. Αλλά στα ορεινά περάσματα υπάρχουν ακόμα συμμορίες του εθνικιστή στρατηγού Μιχαήλοβιτς. Κάτι σαν τον δικό μας Ζέρβα, που τον ενίσχυαν αφειδώς οι Εγγλέζοι, αλλά οι τιτοϊκοί τους συνέτριψαν τον χειμώνα του 1947, συνέλαβαν τον αρχηγό τους και τον εκτέλεσαν...
Επιτέλους φτάνουμε και στα Σκόπια. Εδώ έχουν ήδη μαζευτεί απ’ την Ελλάδα πολλοί σλαβομακεδόνες σύντροφοι. Μας υποδέχονται μάλλον εχθρικά. 
Προσπαθούν να μας διασπάσουν. Θλιβερές καταστάσεις. Κάποιοι μας επιτίθενται φραστικά λες κι εμείς ευθυνόμαστε για όσα τράβηξαν απ’ το ελληνικό κράτος τα τελευταία 30 χρόνια...
Οι αρχές του τόπου φαίνεται να μας θεωρούν ανεπιθύμητους. Φεύγουμε για το Βελιγράδι. Η πόλη σχεδόν κατεστραμμένη απ’ τους βομβαρδισμούς. 
Οι υπεύθυνοι μας μεταφέρουν για διανυκτέρευση σ’ ένα τεράστιο κτίριο με σπασμένα τζάμια. Μέσα κρατούνται σε άθλια κατάσταση Γερμανοί αιχμάλωτοι. Μα είναι δυνατόν να μας στιβάζουν στο ίδιο κτίριο μ’ αυτούς που πολεμάγαμε 4 χρόνια; Το κάνουν από αφέλεια ή είναι ένα ιδιόμορφο καψόνι;
Την άλλη μέρα συνεχίζουμε προς βορρά. Συνειδητοποιούμε πως θέλουν να μας κρατήσουν μακριά απ’ τα ελληνικά σύνορα. Αλλά γιατί; 
Περνάμε τον ποταμό Σάβο. Εδώ πέταξαν το νεκρό σώμα του Ρήγα Βελεστινλή αφού τον στραγγάλισαν με εντολή του πασά του Βελιγραδίου. Κάνουμε στάση σε ένα μικρό ξενοδοχείο. Ξαφνικά διαπιστώνω μια αναταραχή. Ο κομματικός υπεύθυνος της ομάδας μας συγκεντρώνει και μας επιπλήττει με σφοδρότητα. 
Κάποιοι από μας έπιασαν κουβέντα με το προσωπικό κι άκουσαν πως πριν λίγους μήνες πέρασε από κει μια μονάδα του Κόκκινου Στρατού, μεθοκόπησε κι επιδόθηκε σε σεξουαλικά όργια. 
Αυτό σόκαρε πολλούς συντρόφους που στο μυαλό τους είχαν την εικόνα του ηθικά τέλειου σοβιετικού στρατιώτη, του υπεράνθρωπου που δεν υποκύπτει σε ανθρώπινες αδυναμίες και βιολογικά πάθη...

Δεν υπάρχουν σχόλια: